Στ. Θεοδωράκης: Απ' τις φωτοβολίδες στις μολότοφ!

 

Είναι φίλος μου εδώ και μια δεκαετία. Είναι νομίζω Ολυμπιακός αλλά αυτό δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία. 
Τον συνάντησα την περασμένη εβδομάδα στο τέλος μιας σχολικής μέρας. Προχωρούσε σκυφτός πράγμα σπάνιο γι' αυτόν. 
«Οι πιτσιρικάδες έχουν εκτραχηλιστεί» μου είπε μόλις στάθηκα μπροστά του. «Δεν τους πάμε εκδρομή, θύμωσαν και έσπασαν το μισό σχολείο. Στο σχόλασμα μας πέταξαν νεράντζια. Σε ποιους; Σ' εμάς τους καθηγητές τους». 
Αυτό το τελευταίο το είπε με αληθινό πόνο ψυχής. «Ε, άμα δεν τα βάλουν με τους καθηγητές τους με ποιους θα τα βάλουν», προσπάθησα να φιλοσοφήσω. Αν και δεν το είπα για αστείο, το πιστεύω. Οι γενιές έτσι χειραφετούνται. Συγκρουόμενες με τους γονείς, τους καθηγητές, τους μπάτσους. Τίποτε το παράξενο, τίποτε το κακό. 
 

«Στην δοσολογία κρύβεται το μυστικό» συνέχισα τη «φιλοσοφία». «Χωρίς σύγκρουση δεν υπάρχει ενηλικίωση, όταν η σύγκρουση όμως γίνεται εμμονή, τότε δεν υπάρχει αθωότητα». Η άποψη μου τον ξάφνιασε. «Μα τι λες», συνέχισε με τον ίδιο πονεμένο ύφος. «Εμείς το 2008, ήμασταν  μαζί με τους μαθητές μας, στις πορείες, στο αστυνομικό τμήμα». Το είπε και έκανε παύση, περιμένοντας ίσως την επιβράβευση. Το Αστυνομικό Τμήμα της περιοχής που διδάσκει, ήταν όντως ένα από τα δεκάδες τμήματα που δέχτηκαν επίθεση με κόκκινες μπογιές, τον Δεκέμβριο του 2008. Φέτος στην «επέτειο» οι μπογιές έγιναν μολότοφ. «Πάλι από μαθητές» – έγραψαν οι εφημερίδες.

Και ο φίλος μου ο καθηγητής –έξυπνος άνθρωπος κατά τα άλλα -ξαφνιάζεται πως οι μαθητές του, έβαλαν τώρα στόχο και «όσους δεν τους πάνε εκδρομή». Λες και άμα μάθει ένα παιδί να αντιδρά με μπογιές, νεράντζια και μολότοφ, θα χρησιμοποιεί τα «όπλα» του, μόνο εκεί που το εγκρίνουν οι καθηγητές του. 

Τον Οκτώβριο οι «μεγάλοι» μοίραζαν στον Εθνικό Kήπο μαύρα περιβραχιόνια στους μαθητές τους που περίμεναν να παρελάσουν - «να μουντζώσετε και τους επισήμους στο Σύνταγμα». Και φέτος που στις παρελάσεις γίνεται πλέον ο κακός χαμός, κάνουν τους ξαφνιασμένους. Το ίδιο και στα Πανεπιστήμια. Έκαναν ό,τι μπορούσαν για να μπουν οι φοιτητές στα χαρακώματα και τώρα που δεν μπορούν να πουν δυο κουβέντες χωρίς να φάνε καρεκλιές, απορούν για το «πόσο βία μπορεί να κρύβει αυτή η γενιά». Ή θέλετε να σας πω για τις νεανικές συμμορίες που κυνηγούν μετανάστες. Για τις «παρέες» που κάνουν πλιάτσικο και μετά βάζουν φωτιές, στις διαδηλώσεις. Για τα 15 χρονα που πιάνονται να το παίζουν Αλ Καπόνε στα νησιά. 

Το ξαφνιασμένο βλέμμα του φίλου μου του καθηγητή, το είδα χθες και στην τηλεόραση. Ένας κουστουμαρισμένος ρεπόρτερ απορούσε πως είναι δυνατόν οι «οπαδοί» – έτσι τους ανέφερε – να πέρασαν από τις φωτοβολίδες στις μολότοφ. «Ε, όλοι θέλουμε και καμιά φωτοβολίδα να τρομάξει τον αντίπαλο αλλά όχι και μολότοφ». Δεν το είπε έτσι ακριβώς αλλά αυτό εννοούσε. Το ίδιο άλλωστε μουρμουράνε και οι περισσότεροι ποδοσφαιρικοί παράγοντες, φοβισμένοι με τα όσα γίνονται πλέον κάθε Κυριακή στα γήπεδα. Τόσα χρόνια χρησιμοποιούσαν τους «οπαδούς» για να εδραιώσουν την εξουσία τους και τώρα που οι οπαδοί «αυτονομήθηκαν», οι παράγοντες ζητούν νόμο και τάξη. Είναι πολύ αργά όμως. Σε όλα τα γήπεδα πάει να γίνει –και θα γίνει –αυτό που έγινε χθες στο ΟΑΚΑ. Μια γενιά μεγάλωσε μέσα στην μόδα της βίας. Θα την χρησιμοποιήσει όπου και όπως αυτή θέλει χωρίς να ακούει τις απεγνωσμένες εκκλήσεις των «μεγάλων» από τα μεγάφωνα.