πολιτικοί μας σφυρίζουν αδιάφορα.
Με την στάση τους, το μήνυμα που στέλνουν στον ελληνικό λαό είναι απογοητευτικό αλλά και ξεκάθαρο. Σε αυτό τον Γολγοθά –που οι ίδιοι οι πολιτικοί μας έφεραν- είμαστε μόνοι μας. Οι κυβερνώντες έχουν άλλες προτεραιότητες. Η αντιπολίτευση αναλώνεται σε φρούδες υποσχέσεις και εμπόριο ελπίδας.
Η σωτηρία του ευρώ, του τραπεζικού συστήματος, των δανειστών, έχουν μεγαλύτερη σημασία από τον πόνο, την φτώχεια, την δυστυχία εκατομμυρίων ανθρώπων.
Αναρωτιέται κανείς, αν αυτή η χώρα μπορεί να ανακάμψει, αν μπορεί να φτιάξει ένα σχέδιο, ένα πλάνο ζωής. Η απάντηση είναι όχι. Όσο οι πολιτικοί μας σε όποιο χώρο κι αν βρίσκονται είναι πρωταθλητές δειλίας, ανάξιοι των περιστάσεων και απλοί εισαγωγείς αποφάσεων άλλων, τότε δεν μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι. Ας καταλάβουμε ότι, αν μόνοι μας δεν βρούμε λύση, τότε δεν υπάρχει λύση…
Οι πολιτικοί σωτήρες είναι ένα παραμύθι με δράκο. Έναν δράκο που αρέσκεται να τιμωρεί απλούς ανθρώπους. Η τεχνική του είναι διαχρονικά ίδια και όπως αποδείχτηκε σίγουρη. Κερδίζει την εμπιστοσύνη των ανθρώπων και μετά την χρησιμοποιεί για να υλοποιήσει το σχέδιό του. Το μάθαμε πολύ καλά αυτό το παραμύθι. Δεν θέλουμε άλλο. Φτάνει…
Κουραστήκαμε να ακούμε για τελευταία οικονομικά μέτρα, για πάταξη της φοροδιαφυγής, για νέες θυσίες του ελληνικού λαού, προκειμένου να σωθεί η πατρίδα και να μείνουμε στην ευρωζώνη.Πέρασαν τρία χρόνια και δεν άλλαξε απολύτως τίποτα. Κανένα μέτρο, καμιά θυσία από αυτές που μας υποχρέωσαν να κάνουμε δεν είχε αντίκτυπο στην κατηφόρα που έχουμε πάρει.
Οι Έλληνες άλλαξαν. Αναγκάστηκαν να το κάνουν. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο πλήρωσαν για τα λάθη άλλων. Οι μόνοι που δεν άλλαξαν –ούτε φυσικά πλήρωσαν- είναι οι πολιτικοί. Εξακολουθούν να ζουν στο δικό τους μαγικό κόσμο, ξεκομμένοι από την υπόλοιπη ελληνική κοινωνία. Πως είναι δυνατόν να μην έχουν καταλάβει τίποτα; Πως γίνεται να αγνοούν ότι περισσότεροι από 300.000 συμπολίτες μας άφησαν τα σπίτια τους, τις οικογένειές τους και έγιναν εν μία νυκτί μετανάστες; Με συνοπτικές διαδικασίες μας γύρισαν πενήντα χρόνια πίσω. Και το χειρότερο είναι, ότι κάνουν πως δεν το βλέπουν. Δέκα εκατομμύρια Έλληνες όμως ,το βλέπουν, το ζουν, το βιώνουν καθημερινά. Υποφέρουν και περιμένουν λύσεις. Λύσεις όχι για να πλουτίσουν αλλά για να επιβιώσουν. Να αντέξουν.
Κάθε μέρα που περνάει είναι χειρότερη από την προηγούμενη. Ο κατήφορος όλο και μεγαλώνει, αλλά με σπασμένα φρένα πώς να σταματήσεις; Πώς να αλλάξεις την ψυχολογία και τη διάθεση ενός λαού που συνέχεια δίνει από το υστέρημά του; Πως θα δώσεις ελπίδα και προοπτική στη νέα γενιά όταν την έχεις καταδικάσει σε ανεργία;
Η Αθήνα έγινε μια πόλη που δεν την αναγνωρίζουμε. Η εγκληματικότητα χτύπησε κόκκινο, οι άνθρωποι λεηλατημένοι και προδομένοι από ανάξιους πολιτικούς, αναζητούν τρόπους φυγής ή σωτηρίας. Κανείς δεν νοιάζεται γι αυτή τη φρίκη, κανείς δεν αναλαμβάνει την ευθύνη, κανείς δεν βγαίνει μπροστά. Η Αθήνα αργοσβήνει, η Ελλάδα ψυχορραγεί… Ακούει κανείς;
Θύμιος Λυμπερόπουλος
(πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ταξί και Αγοραίων)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψε την άποψή σου...