2 Ιανουαρίου, λοιπόν, νωρίς το μεσημεράκι (ή αργά το πρωί) βγήκα στο
δρόμο.
Είχα προγραμματισμένη δουλειά με ραντεβού το απόγευμα και έτσι ουσιαστικά δεν είχα βγει για δουλειά εκείνο το πρωινό, αλλά μόνο για "δημόσιες σχέσεις", αφού πήγαινα να συναντήσω τους φίλους μου για να καφεδίσουμε, να τους ευχηθώ, να πούμε τα δικά μας για το πως τα περάσαμε τη πρωτοχρονιά και όλα τα σχετικά... και μετά, αργότερα, να πάω στο ραντεβού μου.
Ξεκίνησα, λοιπόν, και μόλις μερικά τετράγωνα παρακάτω, νά'σου μια κυρία, 30αρα, ψηλή, αδύνατη, με πολύ έντονο βάψιμο (πρωινιάτικα!!!), ολίγον ..."αλαφιασμένη", ισορροπώντας με κόπο επάνω στα ...σκαμπώ της (τα λένε και "γόβες"), με κάμποσες χάρτινες τσάντες στα χέρια (σημάδι ότι είχε βγει για ψώνια), μου κάνει σήμα να σταματήσω...
Χωρίς κουβέντα, ανοίγει πίσω δεξιά, πετάει τις τσάντες μέσα και ακολουθεί και αυτή με τρόπο ...μάλλον ανακουφιστικό, θα έλεγα, αφήνοντας και ένα επιφώνημα αγαλλίασης. Θα ήταν κουρασμένη σκέφτηκα.
"Εδώ, λίγο πιο πάνω, πάω..." μου είπε...
"Καλημέρα σας... Χρόνια πολλά και καλή χρονιά!" της απαντάω χαμογελώντας και με ...έμφαση, γυρνώντας το κεφάλι μου και κοιτώντας τη έντονα στα μάτια (σαν να της έλεγα ...."εεεε... πες και καμιά ευχή, πρωί-πρωί... αρχή του χρόνου!". Ναι, το παραδέχομαι, είμαι δηκτικός κάποιες φορές, στους πολύ αγενείς!)
"Αααα... ναι... καλή χρονιά" μου απαντάει, αμήχανα και συνεχίζει... "Λίγο πιο πάνω πάω, σε ένα μαγαζί που νομίζω ότι ξέχασα το πορτοφόλι μου... Ελπίζω να μην το έχω χάσει... έχω και την πιστωτική μέσα..."
(Τώρα "δέσαμε", σκέφτηκα)
Και συνεχίζει... "Εσείς τι λέτε? Τι να κάνω αν το΄χω χάσει?"
-Να πάρετε αμέσως την τράπεζά σας και να ακυρώσετε την κάρτα σας. Ελπίζω να μην έχετε μέσα στο πορτοφόλι σας και τον αριθμό PIN της κάρτας σας...
-Γαμώτο... ναι, το έχω...
-Τότε να πάρετε άμεσα την τράπεζά σας... πριν προλάβουν να σας κάνουν "ποδαρικό" για το 2012...
"Ναι... ναι... αυτό θα κάνω. Σταματήστε εδώ...", μου λέει. Είχαμε διανύσει περίπου 400 μέτρα... Το ταξίμετρο έγραφε μόλις 1,54€ , αλλά φυσικά η ελάχιστη χρέωση είναι 3,16€, όπως όλοι γνωρίζουν.
Περιμένω λοιπόν την κλασική ερώτηση "τι σας χρωστάω" (αν και ΠΑΝΤΑ ξέρουν τι μου χρωστάνε!) για να απαντήσω το κλασικό, "την ελάχιστη χρέωση ...3,16€".
Αντ'αυτού, παρακολουθώ έκπληκτος τη κυρία, να μαζεύει τις σακούλες της, να βγαίνει απο το ταξί και ΧΩΡΙΣ καν να πει το οτιδήποτε (ούτε καν ένα "γειά"), απλά να κλείνει τη πόρτα και να απομακρύνεται...
Ανοίγω το παράθυρο του συνοδηγού και φωνάζω... "Κυρία... συγνώμη... ξεχάσατε να με πληρώσετε!"
Έκανε ένα βήμα πίσω, έσκυψε ελαφρά προς το παράθυρο και μου λέει με ύφος, σαν να την πνίγει το δίκιο. "Μα καλά... τώρα δεν σας είπα ότι έχασα το πορτοφόλι μου???"
Σήκωσα τα χέρια (σαν να με σημαδεύανε με πιστόλι), της χαμογέλασα και της είπα, όλο νόημα, "Ωχχχ... συγνώμη που σας ζήτησα τα λεφτά ΜΟΥ!"
Έκανε μεταβολή και έφυγε...
Χωρίς κουβέντα, ανοίγει πίσω δεξιά, πετάει τις τσάντες μέσα και ακολουθεί και αυτή με τρόπο ...μάλλον ανακουφιστικό, θα έλεγα, αφήνοντας και ένα επιφώνημα αγαλλίασης. Θα ήταν κουρασμένη σκέφτηκα.
"Εδώ, λίγο πιο πάνω, πάω..." μου είπε...
"Καλημέρα σας... Χρόνια πολλά και καλή χρονιά!" της απαντάω χαμογελώντας και με ...έμφαση, γυρνώντας το κεφάλι μου και κοιτώντας τη έντονα στα μάτια (σαν να της έλεγα ...."εεεε... πες και καμιά ευχή, πρωί-πρωί... αρχή του χρόνου!". Ναι, το παραδέχομαι, είμαι δηκτικός κάποιες φορές, στους πολύ αγενείς!)
"Αααα... ναι... καλή χρονιά" μου απαντάει, αμήχανα και συνεχίζει... "Λίγο πιο πάνω πάω, σε ένα μαγαζί που νομίζω ότι ξέχασα το πορτοφόλι μου... Ελπίζω να μην το έχω χάσει... έχω και την πιστωτική μέσα..."
(Τώρα "δέσαμε", σκέφτηκα)
Και συνεχίζει... "Εσείς τι λέτε? Τι να κάνω αν το΄χω χάσει?"
-Να πάρετε αμέσως την τράπεζά σας και να ακυρώσετε την κάρτα σας. Ελπίζω να μην έχετε μέσα στο πορτοφόλι σας και τον αριθμό PIN της κάρτας σας...
-Γαμώτο... ναι, το έχω...
-Τότε να πάρετε άμεσα την τράπεζά σας... πριν προλάβουν να σας κάνουν "ποδαρικό" για το 2012...
"Ναι... ναι... αυτό θα κάνω. Σταματήστε εδώ...", μου λέει. Είχαμε διανύσει περίπου 400 μέτρα... Το ταξίμετρο έγραφε μόλις 1,54€ , αλλά φυσικά η ελάχιστη χρέωση είναι 3,16€, όπως όλοι γνωρίζουν.
Περιμένω λοιπόν την κλασική ερώτηση "τι σας χρωστάω" (αν και ΠΑΝΤΑ ξέρουν τι μου χρωστάνε!) για να απαντήσω το κλασικό, "την ελάχιστη χρέωση ...3,16€".
Αντ'αυτού, παρακολουθώ έκπληκτος τη κυρία, να μαζεύει τις σακούλες της, να βγαίνει απο το ταξί και ΧΩΡΙΣ καν να πει το οτιδήποτε (ούτε καν ένα "γειά"), απλά να κλείνει τη πόρτα και να απομακρύνεται...
Ανοίγω το παράθυρο του συνοδηγού και φωνάζω... "Κυρία... συγνώμη... ξεχάσατε να με πληρώσετε!"
Έκανε ένα βήμα πίσω, έσκυψε ελαφρά προς το παράθυρο και μου λέει με ύφος, σαν να την πνίγει το δίκιο. "Μα καλά... τώρα δεν σας είπα ότι έχασα το πορτοφόλι μου???"
Σήκωσα τα χέρια (σαν να με σημαδεύανε με πιστόλι), της χαμογέλασα και της είπα, όλο νόημα, "Ωχχχ... συγνώμη που σας ζήτησα τα λεφτά ΜΟΥ!"
Έκανε μεταβολή και έφυγε...
Από πότε, όποιος αφηρημένος ή έστω και άτυχος, χάνει το πορτοφόλι του, θεωρεί απολύτως φυσικό να σταματήσει ένα ταξί, να μπει μέσα, να απαιτήσει να τον μεταφέρουν στο σημείο που θέλει και χωρίς να πει καν το αυτονόητο, να απομακρυνθεί, θεωρώντας, ότι αφού ξέχασε το πορτοφόλι του, είναι "δικαίωμά" του να μην πληρώσει???
Τελικά "ο τζάμπας ζει και είναι γένους θηλυκού!", σκέφτηκα, επηρεαζόμενος απο τον γλοιώδη και κοκκαλιάρη "τζάμπα" της γνωστής διαφήμισης.
Αν και εδώ που τα λέμε δεν πιστεύω στο "ποδαρικό", αλλά αναρωτιέμαι, αν αυτό ήταν το "ποδαρικό" που μου έκανε η πρώτη πελάτισσα για το 2012... τότε τι να περιμένω για την υπόλοιπη χρονιά?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψε την άποψή σου...