Ίσια

           ΙΣΙΑ
Φθινόπωρο,μουντός καιρός μεσημεράκι,τέλος βάρδιας.

Η πόλη φορτωμένη με το βάρος της μεσημεριανής κίνησης άλλη μια μέρα άλλο ένα μεροκάματο σκληρό στο τέλος του.

Ψάξιμο, ματιά- μπροστά ματιά στο πλάι, το
τεντωμένο χέρι που θα πυροδοτήσει μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα την έκρηξη όλων των λειτουργιών του σώματος μαζί. Κοίταγμα στον κεντρικό μέσα καθρέπτη για να υπολογίσω την απόσταση του πίσω αυτοκινήτου,μάτι στον δεξιό έξω καθρέπτη για να διαπιστώσω αν η δεξιά λωρίδα είναι “καθαρή” για να παρκάρω βιαστικά δεξιά και όλα αυτά τα συνοδεύει σχεδόν πάντα το κορνάρισμα του πίσω άλλοτε δίκαια -άλλοτε άδικα που από την κούραση της δουλειάς του και την μεσημεριάτικη πείνα του έχει μετατρέψει το απίστευτο καθημερινό μποτιλιάρισμα, σε μια νυχτερινή βόλτα μετά της συζύγου του στην έρημη λεωφόρο. Το σήμα δεν αργεί να έρθει

   Χρονών από 48 μέχρι 55,χοντρός, δύο μεγάλες μαύρες τιράντες κρατούν με δυσκολία το καρέ παντελόνι κλασικά κάτω από την κοιλιά,αξύριστος με σήμα κατατεθέν ένα δίχρωμο μουστάκι – ναι δεν έκανα λάθος – μισώ μαύρο και μισό άσπρο. Στα χείλη του το τελευταίο τσιγάρο του πρωινού πακέτου.

Τζούρες βιαστικές γιατί από στιγμή σε στιγμή θα φανεί το ταξί και θα πρέπει να μπει στη διαδικασία του παζαριού εάν θα το απολαύσει μέχρι τον τελικό του προορισμό ή θα το πετάξει άδοξα. Ακουμπάει με το ένα του χέρι στην κολόνα. Ίσως το καθημερινά ασταμάτητο κυνήγι της επιβίωσης τον θέλει όρθιο από το πρωί μέχρι το μεσημέρι. Με το άλλο χέρι τεντωμένο προσπαθεί να με σταματήσει, εικόνα λίγο από Κάπταιν Κουκ ανεβασμένος στο ψηλότερο σημείο της γαλέρας να δείχνει στο τσούρμο του την θάλασσα.

   Αφού προσπαθώ να σταματήσω όσο γίνεται κοντά του και αφού συνέλθω από τις “φιλοφρονήσεις” των άλλων οδηγών -Ελληνικότατα γαρ – εμάς δεν μας σκέφτεται κανένας.

   “Χαίρετε” του λέω, ενώ ο χρόνος από την ώρα που με σταμάτησε μέχρι που κάθισε χωρίς να έχει κλείσει καλά την πόρτα, ήταν χρόνος ενός πλήρους σέρβις κινητήρα μαζί με αλλαγή σιαγόνες στους πίσω τροχούς.

   “Χαίρετεεε” φωνάζω πιο δυνατά παράλληλα με το εντάξει και το ειρωνικό χαμόγελο που χρησιμοποιώ για να σταματήσω λίγο τις φωνές του δύσμοιρου που τον ανάγκασα να με παρακάμψει με τη σειρά του να σταματήσει τις φωνές του οδηγού με το κόκκινο FIAT που τρόμαξε γιατί νόμισε ότι θα πέσει επάνω του και αυτός (με το κόκκινο FIAT) να προσπαθεί να εξηγήσει στον κύριο με το μηχανάκι- που κακώς οδηγεί αριστερά-ότι δεν θα έφταιγε σε τίποτα αν τον πετούσε στο τελάρο με τις σαρδέλες και όλα αυτά μέσα από τα κλειστά παράθυρα του αυτοκινήτου.

   Ποιος άλλος λαός της γης μπορεί άραγε να συννενοηθεί τόσο καλά μέσα από κλειστά παράθυρα;

     Και αφού και με το τρίτο χαίρεται που λέω δεν παίρνω απάντηση τον ρωτώ:

   Που πάτε κύριε;

   Ίσα... ήταν η λέξη που βγήκε επιτέλους από το στόμα του χωρίς καν να με κοιτάξει

   Προσποιούμαι ότι δεν τον άκουσα.

   “Συγνώμη” μου λέτε που πάμε;

   Απαραίτητος ο πληθυντικός κυματοθραύστης πολλές φορές.

   Ίσα πάλι ξερά και δυνατά

   Ωχ...βγήκε αυθόρμητα από μέσα μου ευτυχώς που δεν με άκουσε.

   Ίσα είπατε; με όση υπομονή μου έχει μείνει τον ρωτώ.

   ΊΣΑ-ΊΣΑ-ΊΣΑ αυτή η λέξη αρχίζει να με τρυπάει σαν δέκα κομπρεσέρ μαζί. Χιλιάδες σκέψεις. Καταιγίδα.

Μα ΊΣΑ η οδός Κορίνθου τελειώνει Αθήνα, μπα δεν θέλει Αθήνα. Θ μου το έλεγε σίγουρα. Θα μου το λεγε αν από την Πάτρα ήταν να κάνει ταξίδι. Καλύτερα γιατί δεν θα τον άντεχα, από την Πάτρα ως την Αθήνα. Δεν μου έχει κάνει τίποτα αλλά σίγουρα η προαίσθησή μου δεν με ξεγελά δεν θα τον άντεχα.

ΙΣΑ... εντάξει ένα τετράγωνο.

ΙΣΑ... δυο τετράγωνα,πέντε,μετά ο δρόμος χωρίζει,εκεί τι γίνεται, ίσα δεξιά ή ίσα αριστερά.

   Ζητώ βοήθεια απεγνωσμένα. Σιγά μη μου την δώσει η κυρία του μικρού OPEL που την κοιτάζω στο φανάρι, αυτή έχει το μυαλό της αν η κομμώτρια της επιτέλους μια φορά δικαιολόγησε τα τόσα χρήματα που της δίνει σε κάθε επίσκεψη.

   Τι φταίω μεσημεριάτικα αν όλα η ζωή του τα πήγε στραβά; ΙΣΑ σε μένα τώρα;

                  Γιώργος Αθανασόπουλος

                        Ταξιτζής Πάτρα