ΦΩΤΟ:Επάγγελμα ταξιτζής: Ανδρική υπόθεση;Γυναίκες με πάθος και δύναμη καταρρίπτουν τα στερεότυπα - 7 εκπρόσωποι του «ωραίου φύλου» στις πιάτσες της Κομοτηνής..!

Σε άλλες εποχές, που δεν ανάγονται απαραίτητα στο μακρινό παρελθόν, οι γυναίκες οδηγοί ταξί αποτελούσαν σπάνιο φαινόμενο και αντιπροσώπευαν ένα ισχνό

ποσοστό επί του συνολικού δυναμικού του κλάδου. Τα τελευταία χρόνια, όμως, δεν είναι λίγες οι εκπρόσωποι του «ωραίου φύλου», οι οποίες βάλθηκαν να διαψεύσουν όσους θεωρούν το επάγγελμα του ταξιτζή ανδρική υπόθεση και να καταρρίψουν τις προκαταλήψεις που τις θέλουν λιγότερο ικανές και αποτελεσματικές στην άσκησή του. Γυναίκες δυναμικές και δραστήριες, με πάθος και αγάπη για αυτό που κάνουν, καθημερινά μετρούν ατέλειωτες ώρες και χιλιόμετρα μπροστά στο τιμόνι, κερδίζοντας όλο και περισσότερο αναγνώριση και σεβασμό από το κοινό και από τους συναδέλφους τους.

Στην Κομοτηνή, μπαίνοντας κανείς στο ταξί, έχει περίπου 7% πιθανότητες να αντικρύσει μια από αυτές τις γυναίκες στη θέση του οδηγού. Κι αυτό, γιατί σε σύνολο 100 περίπου οχημάτων, που κυκλοφορούν σήμερα στην πόλη, 7 είναι οι γυναίκες που έχουν καταφέρει να «αλώσουν» το παραδοσιακά ανδροκρατούμενο επάγγελμα. Ο «ΠτΘ» επιβιβάστηκε στα ταξί 5 εξ αυτών, όχι για να εξετάσει τις οδηγικές τους ικανότητες, που φαίνεται να μην αμφισβητούνται ούτε καν από τους αυστηρότερους κριτές, τους άνδρες συναδέλφους τους, αλλά για να προσπαθήσει να καταγράψει μια ενδιαφέρουσα διαδρομή-αναδρομή στη ζωή και την καθημερινότητα μίας σύγχρονης γυναίκας, η οποία κοντά στο νοικοκυριό, την οικογένεια και τις πολλαπλές υποχρεώσεις που συνήθως επωμίζεται, αποφασίζει να αναζητήσει επαγγελματική διέξοδο σε έναν χώρο δύσκολο, απαιτητικό και πολλές φορές επικίνδυνο ακόμη και για τους άνδρες επαγγελματίες.

Βαρβάρα Ιορδανίδου, Ξεκίνησε προσωρινά και μετρά 20 χρόνια στο τιμόνι 

Συμπληρώνει 20 χρόνια στο χώρο και παρότι το όνειρό της ήταν να ακολουθήσει το αντικείμενο, το οποίο σπούδασε στη Γυμναστική Ακαδημία, δηλώνει πλέον άκρως ικανοποιημένη από το επάγγελμα που κάνει τώρα και ότι θα δυσκολευόταν να το εγκαταλείψει. Πρόκειται για την κ. Βαρβάρα Ιορδανίδου, που με το ταξί Νο 67 από το 1994, που άρχισε να δουλεύει με το ταξί του πατέρα της, «οργώνει» καθημερινά τους δρόμους της Κομοτηνής. «Εμείς τότε σπουδάζαμε με κάποια όνειρα», σημείωσε, «όμως δεν μπόρεσα να διοριστώ, όπως πάρα πολλοί πτυχιούχοι». «Προσωρινά ξεκίνησα να δουλεύω ως οδηγός ταξί», συνέχισε, «αλλά τελικά ουδέν μονιμότερο του προσωρινού». «Θα ήθελα πάρα πολύ, έστω και τώρα ακόμα και να διδάσκω σε ένα σχολείο», επισήμανε, «αλλά οπωσδήποτε μετά από τόσα χρόνια δουλειάς είμαι ικανοποιημένη και από το επάγγελμα που τώρα κάνω».

Ανατρέχοντας στα πρώτα χρόνια της ενασχόλησής της με το χώρο, η κ. Ιορδανίδου θυμάται ότι υπήρχαν κατά καιρούς προβλήματα, τα οποία πλέον με την εμπειρία και την προσαρμογή στις συνθήκες του επαγγέλματος αντιμετωπίστηκαν, ενώ ταυτόχρονα δεν έλειπαν και τα πειράγματα από μερίδα συναδέλφων της, λόγω του γεγονότος ότι ήταν γυναίκα. «Το 1994, όταν πρωτοβγήκα στη δουλειά», εξήγησε, «υπήρξαν κάποια μικροπειράγματα με κάποιους συναδέλφους, του τύπου «πάνε στο σπίτι σου να πλύνεις πιάτα» και τέτοια παρόμοια. Η αποδοχή όμως ήταν θετική από το μεγαλύτερο μέρος τους». Όσον αφορά, πάντως, στην αντιμετώπιση των πελατών, κατά την κ. Ιορδανίδου, διαχρονικά, και τότε και τώρα, αντιδρούν θετικά αντικρίζοντας μια γυναίκα οδηγό στο τιμόνι του ταξί. «Το χαίρονται πάρα πολύ», εξήγησε, «γιατί συνήθως μια γυναίκα είναι πιο υπομονετική και πιο διακριτική». Εξαίρεση προς τα παραπάνω αποτελεί μια παρατηρούμενη επιφυλακτικότητα, που διέκρινε παλαιότερα τη στάση γυναικών από τη μειονότητα. «Παλαιότερα, με το μουσουλμανικό στοιχείο και κυρίως με τις γυναίκες», σημείωσε η κ. Ιορδανίδου, «υπήρχε ένα θέμα που αν έβλεπαν γυναίκα οδηγό όντως ντρέπονταν ή φοβούνταν να ανέβουν στο ταξί». «Μου έχει τύχει όταν πρωτοξεκίνησα», θυμάται χαρακτηριστικά, ένα περιστατικό που δύο μουσουλμάνες μόλις με είδαν έκαναν πίσω και δεν ανέβηκαν».

Σήμερα, πάντως, οι γυναίκες οδηγοί ταξί έχουν καταφέρει να είναι ισάξιες με τους άντρες, σύμφωνα με την κ. Ιορδανίδου, και κοινός αντίπαλός τους φυσικά είναι η οικονομική κρίση, που μαστίζει έντονα και τον συγκεκριμένο χώρο. Σε ό,τι αφορά, τέλος στις πολλαπλές υποχρεώσεις μιας γυναίκας, συζύγου, μητέρας κ.λπ., η ίδια δίνει έμφαση στο σωστό προγραμματισμό που πρέπει να υπάρχει και «όλα θα πάνε καλά», όπως εμφατικά δηλώνει. «Αυτός είναι ο ρόλος της σύγχρονης γυναίκας», τονίζει κλείνοντας, «να είναι γυναίκα, να είναι μάνα, να έχει οικογένεια, παιδιά και να τρέχει παντού, να τα προλαβαίνει και να τα συνδυάζει όλα».

Νανά Αθανασίου, Έκανε ένα ξεχωριστό δώρο γενεθλίων στον εαυτό της, την ειδική άδεια ταξί και επαγγελματικού διπλώματος

Την ημέρα των γενεθλίων της, το έτος 2004, η κ. Νανά Αθανασίου αποφάσισε να κάνει ένα ξεχωριστό δώρο στον εαυτό της: να ξεκινήσει τις διαδικασίες έκδοσης ειδικής άδειας και επαγγελματικού διπλώματος, για να ακολουθήσει τα χνάρια του πατέρα της και να παραλάβει το ταξί Νο 72, εκπλήσσοντας ευχάριστα συναδέλφους και πελάτες. Η ίδια ουδέποτε θεώρησε ανδροκρατούμενο το επάγγελμα, εκτιμώντας ότι το έδαφος είχε στρωθεί κατάλληλα από τις προηγούμενες γυναίκες, που είχαν αναλάβει τον ίδιο ρόλο, με αποτέλεσμα να μην αντιμετωπίσει προβλήματα από συναδέλφους και πελάτες. Αντίθετα, σε ό,τι έχει να κάνει με την αντίδραση των πελατών, η ίδια διαβλέπει ότι πολλές φορές προτιμούν γυναίκα οδηγό. Όπως επισημαίνει μάλιστα, «δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που παίρνουν τηλέφωνο στο κέντρο και ζητούν να πάει γυναίκα οδηγός να τους εξυπηρετήσει». «Συνήθως αισθάνονται περισσότερη ασφάλεια», παρατηρεί, ερμηνεύοντας τη συγκεκριμένη στάση, «και πολλές φορές αυτό που λένε είναι ότι εσείς οι γυναίκες είστε πιο προσεκτικές».

Πάντως, δείγμα της εξοικείωσης και της προσαρμογής της στο χώρο είναι και το γεγονός ότι η κ. Αθανασίου έχει καταφέρει να ανέλθει στη θέση του αντιπροέδρου στο Ράδιο Ταξί, κερδίζοντας προφανώς με την προσωπικότητα και το πάθος της την εμπιστοσύνη των συναδέλφων της. Μιλώντας για την οικονομική συγκυρία, έχοντας τη δυνατότητα να κρίνει σφαιρικά από το καίριο πόστο που κατέχει, η ίδια διαπίστωσε ότι οι επαγγελματίες του κλάδου καλούνται να δραστηριοποιηθούν σε ένα πολύ δύσκολο περιβάλλον, το οποίο διαπερνά όλες τις επαγγελματικές κατηγορίες άλλωστε, και υπογράμμισε την προσπάθεια ανάταξης, που καταβάλλουν τα μέλη του Ράδιο Ταξί, με συνεχείς προσφορές προς το κοινό, με κατακόρυφη μείωση των χρεώσεων και με επέκταση των υπηρεσιών που προσφέρονται, σε μια κατεύθυνση πολυεπίπεδης εξυπηρέτησης του κόσμου.

Δέσποινα Καρβουνιάρη «Για να κάνει μια γυναίκα αυτή τη δουλειά πρέπει πρωτίστως να έχει αυτοπεποίθηση»

Η αναζήτηση μιας επαγγελματικής διεξόδου για την εξασφάλιση ενός ικανοποιητικού εισοδήματος, ήταν ο λόγος που πριν από 7 χρόνια περίπου οδήγησε την κ. Δέσποινα Καρβουνιάρη και το σύζυγό της να αγοράσουν το ταξί με το Νο 48 και να καταπιαστούν με το επάγγελμα. «Τα πρώτα χρόνια ήταν πάρα πολύ καλά», παρατηρεί, «αλλά από το 2010, με την επέλαση της οικονομικής κρίσης, έχουμε 70% πτώση στο εισόδημα». Τόσο η ίδια, όσο και ο σύζυγος της, καλούνται να δουλεύουν ασταμάτητα για να βγάλουν τα απαραίτητα. Η ίδια βρίσκεται περί τις 8 ώρες στο δρόμο, περί τις 12 αντίστοιχα ο σύζυγός της. Αλλά πώς γίνεται να διατηρηθεί μια οικογένεια υπό αυτές τις συνθήκες; «Εκμεταλλευόμαστε ποιοτικά το χρόνο που καταφέρνουμε να «ξεκλέψουμε» και δόξα τω θεώ είμαστε πάρα πολύ καλά», απαντάει η κ. Καρβουνιάρη στο εύλογο αυτό ερώτημα.

Κριτήριο κατά την ίδια, για να ασκήσει κανείς το συγκεκριμένο επάγγελμα, δεν είναι τόσο πολύ το φύλο, αλλά τα ψυχικά εφόδια που έχει κι ο χαρακτήρας του. Βέβαια, για να κάνει μια γυναίκα αυτή τη δουλειά, παρατηρεί, «πρέπει πρωτίστως να έχει αυτοπεποίθηση». Ωστόσο, εκείνο που είναι απαραίτητο στους έντονους ρυθμούς της καθημερινότητας, που καλούνται να εργαστούν αμφότερα τα δύο φύλα, είναι το χαρακτηριστικό της υπομονής και η μεγάλη ψυχική αντοχή, κατά την κ. Καρβουνιάρη. Τα παραπάνω είναι και τα δικά της βασικά εφόδια, όλα αυτά τα χρόνια, που δραστηριοποιείται ως οδηγός ταξί.

Πάντως, μιλώντας για τις δυσκολίες των συνθηκών, που έχει αντιμετωπίσει η ίδια και οι συνάδελφοί της, δεν παρέλειψε να κάνει ειδική μνεία σε ένα θέμα, που απασχόλησε έντονα την τοπική επικαιρότητα τους τελευταίους μήνες. Ο λόγος για τον ποδηλατόδρομο, που κατασκευάζεται, για τον οποίο η κ. Καρβουνιάρη έκρινε ότι είναι ασύμβατος με την πολεοδομική εικόνα της πόλης μας. «Η Κομοτηνή δεν ήταν για ποδηλατόδρομους από τη στιγμή που δεν είχε τους επαρκείς δρόμους για τα τόσα αυτοκίνητα, που υπάρχουν», παρατήρησε. «Σταματάμε πια μέσα στο δρόμο και ειδικά αν εξυπηρετούμε κάποιους ηλικιωμένους ανθρώπους ή με κινητικά προβλήματα», επισήμανε, «και από πίσω δημιουργείται ουρά με 10-15 αυτοκίνητα. Κι αυτό είναι κάτι που μας δημιουργεί πρόβλημα, γιατί μας βρίζει ο κόσμος αφού δεν μπορεί να καταλάβει τη δουλειά μας».

Γιάννα Ράπτη, Η ενασχόληση με το ταξί διέξοδος από την ανεργία 

Μια από τις πιο νεαρές γυναικείες παρουσίες στο χώρο των ταξί, μετρώντας μόλις ενάμιση χρόνο ενασχόλησης με το αντικείμενο, είναι η 27χρονη Γιάννα Ράπτη. Η κ. Ράπτη πήρε την απόφαση να αναλάβει το ταξί με το Νο10 που ανήκε στον πατέρα της, σε μια προσπάθεια να βγει από το φάσμα της ανεργίας, με το οποίο έχουν έρθει αντιμέτωποι σήμερα οι περισσότεροι συνομήλικοί της. Το εγχείρημά της, όχι μόνο δε συνοδεύτηκε από αρνητικές συμπεριφορές συναδέλφων της, αλλ’ αντίθετα η βοήθεια τους κρίνεται καθοριστική από την ίδια για να μάθει τη δουλειά και να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις της. Αντίστοιχα ευχάριστη είναι και η αντίδραση του κόσμου, όπως επισημαίνει η ίδια, αφού διαπιστώνει ότι οι πελάτες όταν βλέπουν γυναίκα οδηγό χαίρονται περισσότερο από ό,τι όταν βλέπουν έναν άντρα. Τα παραπάνω φαίνεται ότι τροφοδοτούν τα αποθέματά της σε δυνάμεις, με αποτέλεσμα να βρίσκεται στους δρόμους μέχρι και 12 ώρες καθημερινά. Η δύσκολη συγκυρία, βέβαια, δεν βοηθά ώστε η προσπάθειά της αυτή να μεταφράζεται σε εξασφάλιση ικανοποιητικού εισοδήματος, αφού περισσότερα είναι τα έξοδα παρά τα έσοδα, όπως αναφέρει. Η δουλειά, που επέλεξε, ήταν κάτι που της άρεσε και δεν το μετάνιωσε, όπως διαβεβαιώνει.

Άννυ Τσουχά «Από αυτό το επάγγελμα δεν πρόκειται ποτέ να γίνεις πλούσιος, αλλά δεν πρόκειται να πεινάσεις κιόλας»

Σχεδίαζε να γίνει αισθητικός, αλλά παράλληλα με τις σπουδές της είχε την πρόνοια να βγάλει επαγγελματικό δίπλωμα και ειδική άδεια για ταξί, μήπως και χρειαστεί. Εντέλει, η πρόνοια αυτή αποδείχτηκε ωφέλιμη και το επάγγελμα του οδηγού ταξί πρόσφορο για να εξασφαλίσει μία διέξοδο στα επαγγελματικά της. Ο λόγος για την κ. Άννυ Τσουχά, παντρεμένη και μητέρα ενός παιδιού, που όμως μετράει χιλιόμετρα στο ταξί για μια 10ετία περίπου. Πάντοτε της άρεσε η οδήγηση, όπως ομολογεί, και καταλυτικός παράγοντας για την απόφασή της, στάθηκε το γεγονός ότι απασχολούνταν για ένα διάστημα στο τηλεφωνικό κέντρο του Ράδιο Ταξί. Από το τελευταίο είχε αποκτήσει μια εξοικείωση με τα πρόσωπα και γενικότερα με το χώρο, με αποτέλεσμα το εργασιακό περιβάλλον να της είναι οικείο από την πρώτη κιόλας στιγμή και να τύχει άμεσης αποδοχής από τους άνδρες συναδέλφους της. Σε ό,τι αφορά τους πελάτες, «πάντα υπάρχουν κάποιοι που δείχνουν λίγο επιφυλακτικοί απέναντι σε μια γυναίκα», ομολογεί, «αλλά είναι μικρή η πόλη και γνωριζόμαστε λίγο-πολύ όλοι».

Σε σχέση με τις λοιπές συνθήκες εργασίας, η κ. Τσουχά παρατηρεί ότι η Κομοτηνή δεν έχει την καλύτερη δυνατή υποδομή σε δρόμους, όπως επίσης διακρίνει και μια κακή νοοτροπία των Κομοτηναίων οδηγών. Ωστόσο «τα πάντα συνηθίζονται», επισημαίνει, όπως βέβαια αντιμετωπίζεται και η δύσκολη σημερινή οικονομική συγκυρία. Για το τελευταίο υπογραμμίζει ότι «από αυτό το επάγγελμα δεν πρόκειται ποτέ να γίνεις πλούσιος, αλλά δεν πρόκειται να πεινάσεις κιόλας».

Συντάκτης:Θωμάς Σταμούλης 
e-mail: paratiritis.stamoulis@gmail.com

ΠΗΓΗ:http://www.paratiritis-news.gr