κανείς ότι ταξί είχε ο άνθρωπος κι όχι διαστημόπλοιο…
Και μόνο, λοιπόν, τ’ αριθμητικά δεδομένα, αν ακούσει κανείς, ζαλίζεται…! Ξεπερνά, ο Γιάννης, το «40 χρόνια φούρνιαρης» αφού, με το «44 χρόνια ταξιτζής» συντρίβει όλα τα ρεκόρ…! Από εκεί και πέρα μπορεί να δηλώσει «αστροναύτης», ο Γιάννης, με τα 18.000 ταξίδια «αλερετούρ» «Τρίπολη-Αθήνα-Τρίπολη», με τις 15.000 ταξιδιωτικές μέρες, με τα 8.000.000 περίπου συνολικά χλμ., με τις 363 μέρες το χρόνο το ίδιο δρομολόγιο ενώ, τα πρώτα μισά χλμ. ήτανε άκρως επικίνδυνα… αφού Κολοσούρτης λεγότανε αυτός ή Στροφές Νεμέας ή Κακιά Σκάλα!
Ποιος Σέναν, ποιος Χάμιλτον, ποιος Αλόνσο… και κουραφέξαλα… Όλοι αυτοί, γκαζώνουν σε μια φαρδιά ασφαλτοστρωμένη πίστα και νομίζουνε…· άφησε που μετά 5 ή 10 χρόνια παραδίδονται, αμαχητί! Θα μπορούσαν, άραγε, όλοι αυτοί οι «πιγκουίνοι» με κρύα και με ζέστες, με παγωνιές και με χιόνια… να περνούν δυο, τρεις και τέσσερις φορές, τη μέρα, τον 4μετρο Κολοσούρτη! Θα μπορούσαν να ‘χουνε την υπομονή, να βρίσκονται πίσω από μια νταλίκα στις στροφές της Νεμέας όταν, όταν όλοι αυτοί γκρεμοτσακίζονται συναμεταξύ τους αλλά και πέφτοντας στα κιγκλιδώματα…; ε, θα μπορούσαν; Ναι· ο Γιάννης, καθημερινά, επί 44 χρόνια, έτρεχε στο Μόντε Κάρλο και στη Μόντζα, χωρίς διαστημικές φόρμες, χωρίς σαμπάνιες, κύπελλα και λιλιά…· έτρεχε για τον επιούσιο, για τη γυναίκα του και τα παιδιά του, για την εξυπηρέτηση του φίλου και γείτονα, του χωρικού και του Τριπολιτσιώτη!
Και εάν όλοι αυτοί οι «ραλίστες» στις πίστες των Φιλιππίνων, του Καναδά, της Ιαπωνίας… λογίζονται ως πρότυπα αθλητών αφού πρέπει να διατηρούν σε υπεράριστη κατάσταση τ’ αντανακλαστικά τους…, ο Γιάννης, ήταν κάτι πάρα πάνω αφού, και η ζωή που διήγε ήταν αθλητικότατη…· έπρεπε, βλέπεις, να έχει εγερτήριο ώρα 3.45 το πρωί, ώρα 4.20 να είναι στην Κεντρική πλ. και από τις 4.40 ν’ αρχίζει να συγκεντρώνει τον κόσμο που είχε προσυμφωνήσει από το προηγούμενο απόγευμα… με αναχώρηση γι’ Αθήνα 5 παρά τέταρτο…
Τρίπολη-Αθήνα, τότε, ήταν 3μιση με 4 ώρες μ’ έναν καφέ στην Κόρινθο, και στο καφενείο του τερματοφύλακα, Στέφα… Μαρτύριο ήταν ο Κολοσούρτης (πίσω από λεωφορεία και φορτηγά…), οι Στροφές της Νεμέας, όπως προείπαμε, και η Κακιά Σκάλα…! Το μπάσιμο στη Γερανίου γινόταν στις 7.30 άντε 8 παρά τέταρτο… και η επιστροφή στις 12 με 1.00 το μεσημέρι οπότε γύρω στις 3 με 4 η ώρα έμπαινε στην Τρίπολη…
Για το Γιάννη, η ξεκούραση (φαγητό και ανάπαυλα) ήταν μόνο ένα 2ωρο αφού, από τις 5.00 έπρεπε να ξαναβρίσκεται στην Πλατεία (περίπτερο Δρούζια) μέχρι τις 9.00 το βράδυ… Σ’ αυτό το χρονικό διάστημα έκλεινε την πελατεία για την επόμενη μέρα ενώ, παράλληλα και ουκ ολίγες φορές, έκλεινε –όταν γέμιζε αυτός- και γι’ άλλους…
Ώρα 10 το βράδυ, ο Γιάννης, έπρεπε να βρίσκεται στο κρεβάτι… Αν η γυναίκα ήθελε να ‘δει τηλεόραση πήγαινε στο άλλο δωμάτιο… Όλ’ αυτά με τον παλιό δρόμο… γιατί με τον καινούργιο άλλαξαν, αναμφίβολα προς το καλύτερο, τα πράγματα… Για το Γιάννη, οι αργίες του έτους ήταν τέσσερις: οι δυο παραμονές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς και ανήμερα τα Χριστούγεννα και η Λαμπρή! Κι όλ’ αυτά για 44 συναπτά έτη! Ναι· ο Γιάννης, επί 44 χρόνια έτρεχε στην «πίστα της ζωής» χωρίς να λυθεί μια φορά η μύτη του, χωρίς μια φορά να λυθεί η μύτη των επιβατών του, χωρίς, ποτέ, να γίνει πρόξενος ατυχήματος ώστε να λυθεί η μύτη κάποιου άλλου…!
(Κι εδώ είναι οι «κομψές» κινήσεις, Γιάνγκο Δήμαρχε, να τιμήσεις έναν «ήρωα της ασφάλτου»…· εδώ «πιάνει τόπο» η τιμή… κι όχι τα «κούφια ταρατατζούμ»…).
Φ. Καλομητσίνης, Ι. Καψιμάλης, Π. Κοσκινάς
Σήμερα, ο Γιάννης είναι 72 ετών κι εδώ και μια 3ετία είναι απόμαχος… και πίνει τον καφέ του στο «Μεγάλο»… Πλην από τα σημάδια που μπορεί ν’ αφήσει, σ’ έναν οδηγό, μια πολύωρη –επί ημερήσιας βάσης- αγχώδης οδήγηση επί 44 χρόνια, ουδέν άλλο τον βασανίζει… Είναι παντρεμένος με την Τασία Γιαννοπούλου (Στενό) κι έχουν δυο παιδιά, τον Παναγιώτη και τη Μαίρη, με Χρηματοοικονομικές σπουδές… αλλά και επιχείρηση Καθαριστήρια, αμφότεροι…. Πέτρινο το σπίτι, του Γιάννη, αυτό μετά το Νεκροταφείο της Αγια-Σωτήρας, δεξιά… Αδέλφια του η Αθανασία, ο Τζίμης, η Κατίνα, η Κυριακούλα, ο Γιώργης και ο Νίκος. Σύνολο 7 παιδιά· σήμερα, στη ζωή είναι τα 5 με μείον την Κατίνα και την Κυριακούλα… Γονείς τους, ο Παναγιώτης (απ’ το Βουνό) και η Μαρίκα Γκουβά (Μπόσουνα)… Τότε, τα σπίτια, εκεί κάτω από τη Μεταμόρφωση, ήταν τρία το όλον: του Καψιμάλη, του Διαμ. Καρύδη και άλλο ένα… Ο κυρ-Παναγιώτης είχε αμαξάκι –πρόδρομος του ταξί…- στην Κεντρική πλ… Γονείς απλοί, εργατικοί, τίμιοι… που, όμως, μπόρεσαν και μεγάλωσαν παιδιά για τα οποία, σήμερα, μιλάει η κοινωνία της πόλης…!
Ο Γιάννης, μετά το Δημοτικό, πήγε κοντά στον εργολάβο αδελφό του, τον Τζίμη (πρώτες δουλειές η Οικοκυρική Σχολή Τεγέας, το Δημοτ. Σχολ. Μαυρικίου, 25 σπίτια στο Συνοικισμό…)… και μετά το Στρατό (Τεθωρακισμένα) ήρθε στην Κεντρική πλ. και ανέλαβε (1963) το μεγάλο ταξί, του Μπέντερη (έπαιρνε 7-8 επιβάτες…). Ήτανε ένα ταξί που το προτιμούσαν στους γάμους… καθότι, τότε, δεν υπήρχαν ΙΧ αλλά συνόδευαν το γάμο (όπως και τις κηδείες…) 3-5 ταξί για τους συγγενείς… Ξεκίνησε, ο Γιάννης, με τα 32 ταξί της Κεντρικής πλ. που σε λίγο έγιναν 39 –σήμερα είναι 114- και ήταν ιδρυτικό μέλος του Συλλόγου των Ταξιτζήδων «Άγιος Χριστόφορος» χωρίς ποτέ ν’ αναμειχθεί στη Διοίκηση αφού δεν είχε χρόνο… αν και, από εμπειρία, τούς, περί το Αυτοκίνητο, νόμους τούς γνώριζε «απέξω και ανακατωτά»… Τότε, σαν το 7θέσιο, του Μπέντερη («Ντε Σότο»), υπήρχαν άλλα δύο, του Κατσιαμπή και άλλο ένα… Το 1967, ο Γιάννης, παίρνει «άδεια ταξί» και κυκλοφορεί το βενζινοκίνητο «Ford 17 M» το οποίο κράτησε μέχρι το 1981 γράφοντας 4.000.000 χλμ.! Το 1981 κυκλοφορεί το πετρελαιοκίνητο «Μερσεντές 123» μέχρι το 2008 περίπου που, με δυο οδηγούς κάνει 3.000.000 δουλεύοντας όλο το 24ωρο! Για να μη χαθεί ούτε μια μέρα, υπήρχε δεύτερη μηχανή που όταν κατέβαινε η μία για επισκευή έμπαινε η άλλη μέσα σε τρεις τέσσερις ώρες… Το 2008 το άλλαξε για το «Μερσεντές 210»! Οδηγούς είχε το Λια Πετρόπουλο (Γκόρα), το Ν. Χαρίτο… Η πιάτσα της Αθήνας ήταν, θα θυμάστε, στη Γερανίου και μετά στη Ζήνωνος…
Ο Γιάννης προόδευσε…· έβγαλε ταξί στην Αθήνα… αλλά κι άλλο ένα μισό στην Τρίπολη, με το Γιάννη Αναγνωστόπουλο… Ελάχιστες φορές υποχρεώθηκε να κάνει, εσωτερικά, δρομολόγια Τρίπολης… Μόνο στην Αθήνα… Είχε κανονίσει με καθένα πελάτη και περνούσε την κανονική πρωινή (αχάραγα) ώρα από το σπίτι και τον έπαιρνε… Για τους υπναράδες, ο Γιάννης, είχε το αντίδοτο… Χτύπαγε το τηλέφωνο λίγο πριν… ώστε και αν δεν έχουν εγερθεί, να σηκωθούν… Μισονυσταγμένοι έμπαιναν στο ταξί με τα μικρομέγαλα μπαγκάζια… κασόνια, βαλίτσες, δοχεία, τσουβαλάκια, σακούλες, δεματάκια… και, ο Γιάννης, πάντα φρέσκος και ομιλητικός, τους κερνούσε την καραμέλα τους… Με χιόνι, με μπουμπουνητά, μ’ αστραπόβροντα, με καταιγίδες… ο Γιάννης «το χαβά του»…· σταθερά «Τρίπολη-Αθήνα-Τρίπολη»… χωρίς ποτέ να πάθει το παραμικρό…! Όμως, ήταν ο αυτόπτης μάρτυρας των άλλων… όπως ήταν παρών στο τραγικό δυστύχημα τού, μόλις χθες παντρεμένου ζευγαριού, Κουλολιά-Παπαδοπούλου, στο άλλο του αξιωματικού Μπίκου (τρεις νεκροί…), με το «Χάφτα» που βγήκε νεκρή η Ζούζουλα («Σεμίραμις») αλλά και ο οδηγός ο Κ. Χριστόπουλος, στις γραμμές του τρένου ο Ρίμπας με τον Μπαχό νεκροί επάνω στην ωτομοτρίς…!
Εκτός των επιβατών, ο Γιάννης, μετέφερε και τα λεγόμενα «ασυνόδευτα» -ήταν ο πρόδρομος των σημερινών «Ταχυμεταφορών»… Ήταν λογής λογής δέματα… από φαγητά μέχρι λεφτά, μέλια, τραχανάδες… αλλά και από τα καταστήματα, προς εξυπηρέτηση, έπαιρνε… επισκευές ρολογιών, δικηγόρων υποθέσεις (χαρτιά…), χρηματιστήρια, τράπεζες, φάκελοι μ’ έγγραφα…· αλλού έπαιρνε χρήματα, αλλού όχι… κι επομένως, «του χρωστάνε και δε χρωστάει»…
Σε κάποια φάση, και με τον ερχομό και την εγκατάσταση των Αλλοδαπών, δούλεψε πολύ μ’ αυτούς και με τα «μεταφραστικά τους»… Πρόφταινε τα λεωφορεία προς Ρουμανία, Ουκρανία, Μολδαβία…
Η αλήθεια είναι πως «μια ζωή, ο Γιάννης, ήταν νόμιμος-παράνομος»! «Εχθρός» ήταν το ΚΤΕΛ το οποίο, εξαιτίας των ταξί, έχανε την υπεραστική πελατεία του… Όμως, σπάνια δικαζόταν κάποιος ταξιτζής αφού, και η Τροχαία «έκανε τα στραβά μάτια» αλλά και οι Λεωφορειούχοι… ενώ, στον Υπουργό Αλαμανή, ο Γιάννης πέρασε τις γραμμές του…! Πέρασε τη «συνολική μίσθωση»! Δηλ. 5 πολίτες ή 5 φαντάροι –δούλευε πολλά χρόνια τα φαντάρια του 11ου Συντάγματος και τ’ αεροποράκια της 124 Π.Β.Ε., ο Γιάννης…- μπορούσαν ν’ αγκαζάρουν ένα ταξί αρκεί να μαζέψει τα λεφτά και να πληρώσει ο ένας -θέμα τυπικό… Μία, και μοναδική φορά, έκανε παράβαση, ο Καψιμάλης, με 10 χλμ. παραπάνω από το κανονικό… όταν πήγαινε το παιδάκι στο Νοσοκομείο των Παίδων· γι’ αυτό και απαλλάχτηκε! Ο Γιάννης πάντα πήγαινε στο φουλ…· εκτός του οδηγού, έβαζε συν 5 ήτοι σύνολο 6 μιας και το ταξί ήταν 5άρι… Οι εξυπηρετήσεις άπειρες, από το Γιάννη… γι’ αυτό, και ο κόσμος, το αναγνωρίζει… Ακόμη, και προς φυλακισμένους, στην Αθήνα, έκανε εξυπηρετήσεις… Τα Λαχεία μετέφερε… και ήταν αυτά που έδιναν εκατομμύρια…! Η πελατεία του σταθερή διότι, τον εμπιστεύονταν από θέμα κοπώσεως –πώς να ταξιδέψεις μ’ έναν που ξημέρωνε στα κέντρα…
Μέχρι το 75 περίπου, το ταξί είχε και το θλιβερό «προνόμιο» της μεταφοράς των νεκρών, από την Αθήνα προς τ’ Αρκαδικά χωριά… -τοποθετείτο, διαγώνια το φέρετρο… Υπήρχαν και οι αναιδείς υπναράδες πελάτες που, όχι μόνο δε σέβονταν τον ταξιτζή… δε σέβονταν και τον κόσμο που τους περίμενε, μέσα στο ταξί, κάτω από το σπίτι τους…! Ανάμεσα στους επιβάτες του και ο διεθνής παίκτης, Γιώργος Πετρίδης…
Νύχτες –πριν ξεκινήσει τα ταξίδια της Αθήνας…- ο Γιάννης μετέφερε τους γιατρούς στα σπίτια… Κι έχει να λέει πως οι, Αγγελάκος, Ντούβας, Δημητρόπουλος… όπου έβλεπαν φτώχεια, όχι μόνο δεν έπαιρναν χρήματα από τον ασθενή, αλλά όταν αυτός έβγαζε χρήματα για να πληρώσει το ταξί, ο γιατρός του έκανε νόημα, να μην πάρει, και να το πληρώσει ο ίδιος! Η «πληρωμή» των Τριπολιτών, προς το γιατρό Αγγελάκο, όταν πέθανε, ήτανε «τρεις κι ο κούκος» στην κηδεία του! Τότε, και πριν αρχίσει τα ταξίδια γι’ Αθήνα, ανέμενε το νυχτερινό ωτομοτρίς των 3.00 και έπαιρνε στρατιώτες για το Ξηροκάμπι…!
Δίπλωμα αυτοκινήτου, ο Γιάννης, πήρε το 1961… Στα τεθωρακισμένα μετέφερε τον Πατακό, ως μηχανοδηγός! Τον Πατακό κορόιδεψαν, οι ταξιτζήδες, στη Γερανίου, όταν πήγε να τους κάνει έφοδο ότι, δήθεν είχαν Πρακτορείο… Όλοι είχαν ειδοποιηθεί οπότε, στα τζάμια τους έβαλαν «πωλείται»!
Ο ανεπανάληπτος, Γιάννης, σήμερα, παραμένει πολύ δημοφιλής…· και πώς να μην είναι αφού δεν υπάρχει άνθρωπος από την πόλη που να μην ταξίδεψε μαζί του γι’ Αθήνα ή να έστειλε, μ’ αυτόν, ένα ασυνόδευτο…! Με τον κόπο του, με την ευσυνειδησία του και την άψογη συμπεριφορά και επαγγελματικότητά κέρδισε την εμπιστοσύνη και την εκτίμηση των συμπολιτών του…! Μπράβο του! ΝαεΓ
ΠΗΓΗ:http://www.odosarkadias.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψε την άποψή σου...