Τάσος Βούτσας: "Με τα φρένα λυμένα" (Τετάρτη, 9 Νοεβρίου 2011)

"Γύρω μου βλέπω ένα χαμό / ο κόσμος με τρομάζει / αναρωτιέμαι...

 αν φταίω εγώ / που η μέρα δεν χαράζει», γράφει ένας νέος τραγουδοποιός, απ’ εκείνους που ξορκίζουν τα «Fame Story» και τα «X-Factor», κόντρα στο ρεύμα.

Θα ’ταν, θυμάμαι, Γενάρης του 1991. Ένας σεμνός ιεράρχης, ανήσυχος από γεννησιμιού του, Αρβανίτης στο πείσμα και στη διεκδίκηση, κόντρα στο εφησυχαστικό και συντηρητικό, εν γένει, κλίμα του Κλήρου, μ’ ανεβασμένη τη φλόγα του καντηλιού του ίσαμε τον ουρανό, σηκώνει τα ράσα για γοργό βηματισμό κι
αρπάζει στην αγκαλιά του δεκατρείς ασυλοποιημένες, τραγικές φιγούρες, σα σε γραφτό του Κάφκα, ψυχασθενείς του κολαστηρίου Λέρος.

Τότες που γινότανε «το έλα να δεις» και διασυρότανε η χώρα μας για τις απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης –μεσαιωνικής, ιεροεξεταστικής– σε ψυχοπαθείς που το σύστημα δικαιοσύνης και ιατρικής σκληρότητας τους πέταξε στα βράχια, να κοπανιούνται σα ναυάγια δίχως γλιτωμό...

O κυρ-Σπύρος, ο κυρ-Γιώργος, ο κυρ-Αλέξης... Προσφέρθηκα αφιλοκερδώς να στηρίξω τη φουρνιά των κολασμένων της Λέρου, που ο καθείς τους κουβάλαγε όλη την Παθολογία και την Καρδιολογία απάνω του.

Χάπια να δουν τα μάτια σου, να γονατίζουν ταύρο από τα κέρατά του τα τράγια.

Στο πλαίσιο του νόμου 815/84, που αφορούσε στην ψυχιατρική μεταρρύθμιση, ο Μητροπολίτης Θηβών και Λεβαδείας, Ιερώνυμος, έχτισε την πρώτη ζεστή φωλιά ψυχών λησμονημένων από Θεό κι ανθρώπους.

Στο κολαστήριο της Λέρου.

Χειρότερο κι από το εμφυλιακό της Γυάρου. Όπου τουλάχιστον εκεί οι εξόριστοι είχαν φυλακισμένο το σώμα, μα την ψυχή και το φρόνημα λεύτερα.

Με βούρδουλα, δέσιμο στα κρεβάτια, σωματικούς και ψυχικούς βιασμούς, ηλεκτροσόκ... Άτια πληγωμένα, αφηνιασμένα, χωρίς καμιά περηφάνεια κι αυτοεκτίμηση... Κοντολογίς, ταυτότητα ανθρώπινης ύπαρξης.

Θυμάμαι ότι μου ’λαχε η τιμή να τους φροντίσω, ίσαμε τα τώρα, ν’ αγωνίζομαι να τους ανεβάσω στο εξεταστικό κρεβάτι. Καθόντουσαν οκλαδόν, στο πάτωμα, με χαμηλωμένα βλέφαρα, πάντα καιροφυλακτώντας τη μια ή την άλλη γωνιά του γιατρείου.

Αυτοί, οι δεκατρείς ψυχοπονεμένοι, κι όσοι απόμειναν –τέσσερις απόθαναν– τώρα βγαίνουν κάθε απόγεμα στην αγορά της Λιβαδειάς να ψωνίσουν, να χαζέψουν τον κόσμο που τους είχε γυρίσει την πλάτη, αναστημένοι Λάζαροι, με την περισσή φροντίδα του προσωπικού.

Κορμιά βασανισμένα, έχουν το βλέμμα τους καυτό και την καρδιά γιομάτη ευγνωμοσύνη και τρυφερότητα. Στάζουν μέλι σα σε ρωτούν ασήμαντα και μηδαμινά. Γι’ αυτούς, σπουδαία.

Το προσωπικό π’ απόμεινε, δυο νοσηλεύτριες – έδιωξαν τέσσερις στις 16/9/2011. Πώς να κουμαντάρουν τόσους νοματαίους, φορτωμένους τα μύρια όσα πάθη και τα στραβά της κοινωνίας που τους πέταξε όξω, απόκληρους, ζήτουλες, να μην τους ψάχνει κανείς, εγκαταλειμμένοι από άκαρδα αδέρφια, διαλυμένες οικογένειες...

Θα σηκώσω τα μανίκια μου, να εφημερεύω σα νοσηλευτής. Τι πειράζει; Θεάρεστο πόνημα είναι κι αυτό.

Εννοείται ότι όλα ετούτα τα χρόνια, ο Ιερώνυμος τους σπίτωσε σε ευάερα, ευήλια και ευαγή αρχοντικά της Μητρόπολης, όπου κι εγκαταβιούν χωρίς το άγχος για το νοίκι. Χώρια την οικονομική ενίσχυση από το υστέρημα του προσωπικού του λογαριασμού.

Κι έρχεται, λοιπόν, τώρα ο ξεδιάντροπος υποταχτικός της τρόικας, συνάμα επίδοξος διάδοχος του αποτυχημένου ΓΑΠ, που, καταλύοντας κάθε δέσμευση για σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της Ελλάδας, μας έριξε στα Τάρταρα του πιο ανελέητου νεοφιλελευθερισμού, πιότερου της Θάτσερ, του Ρέιγκαν, του Πινοτσέτ...

Για τον Λοβέρδο σάς μιλώ, που με το γιαταγάνι του δήθεν σωτήρα μας –χραπ!– κόβει μονομιάς το 50% του προϋ πολογισμού στα προγράμματα της ψυχικής φροντίδας. Έτσι ώστε να ’χει ήδη ξοδευτεί από τα μέσα της χρονιάς στη Λιβαδειά ο προϋπολογισμός του 2011. Το προσωπικό, απλέρωτο κάτι μήνες· οι τρόφιμοι, στην πείνα και στο όσπριο.

Ο κυρ-Λοβέρδος, το λοιπόν, αντάμα κι απ’ το χεράκι με τους άλλους υποταχτικούς των δανειστών μας. Όντας δημό σιος υπάλληλος, ρίχνει το ανάθεμα στους δημοσίους υπαλλήλους, καθυβρίζοντάς τους ως ακαμάτηδες, οκνηρούς, περισσευάμενους, αργυρώνητους, κοπρίτες...

Ο μηδέποτε παραιτηθείς από την ομήγυρη, ομού μετά του αντιζήλου του, Βενιζέλου, συνυπέγραψαν την απόφαση-λαιμητόμο στις 26/8/2011 για περικοπή όλων των προγραμμάτων υγείας κατά 50%.

Ετούτη η απεχθής απόφασή τους –και πόσες άλλες· δεν μετριούνται πια...– έκοψε 36,8 εκατ. ευρώ απ’ όλα τα δίκτυα ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης. Πάει να πει, κλείσιμο 210 κοινωνικών δομών, απόλυση 30.500 εργαζομένων και, το τραγικότερο, 35.000 ανήμπορες ψυχές στο δρόμο. Για το Δρομοκαΐτειο. Ή για το πυρ το εξώτερον...

Για μετρήστε, εγώ ζαλιστήκα: 83 Οικοτροφεία, 16 Ξενώνες, 32 Προστατευόμενα Διαμερίσματα, 42 Κέντρα Υγείας, 13 Κινητές Μονάδες, 2 Κέντρα Αλτσχάιμερ, 6 Κέντρα Αυτισμού, όλα με κατεβασμένα ρολά...

Μα, στ’ αλήθεια, κοιμούνται ήσυχοι όλοι αυτοί οι ενδοτικοί υπουργοί κι οι υπνωτισμένοι βουλευτές στα σπίτια τους; Γειτόνοι, φίλοι, συγγενείς δεν τους μεταφέρουν την οργή του κόσμου;

Κάθιδρος ο κυρ-Λοβέρδος, που λέτε, απαντώντας στη Βουλή προς τι αυτή η καταιγίδα, ψέλλισε «ήταν και για μας αιφνιδιαστική η απόφαση να περικοπούν οι δαπάνες μας για τα προγράμματα ψυχικής υγείας... Τι να κάνουμε;... Δεν μπορούσαμε να τα βγάλουμε πέρα... Αν συνεχίζαμε, θα είχαμε πρόβλημα με την ΕΕ. Θα επιστρέφαμε κάποιες εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ...».

Ο αθεόφοβος, αφού ακρωτηρίασε το Ασφαλιστικό μέχρι το 2060, αφανίζοντας κάθε έννοια κοινωνικού κράτους, ήλθε ν’ αφανίσει με διάφορες αλχημείες και το σύνολο των κοινωνικοϊατρικών υποδομών. Λησμονώντας (;) να ’μολογήσει ότι έχει απορροφήσει μονάχα το 2% των προγραμμάτων του ΕΣΠΑ...

Σαν συνταγματολόγος, δεν λέω, καλά τα κατάφερε με τον άλλο, τον Βενιζέλο. Παραβίασαν τόσα άρθρα του Συντάγματος που εδίδασκαν στους φοιτητές τους· εδώ θα κωλώσουν;...

Καλά μου το ’λεγε προχτές ο κυρ-Σπύρος – από τους δεκατρείς: «Γιατρέ μου, μην στεναχωριέσαι. Όταν σταματήσει ο λαός να τους πετάει τα γιαούρτια, θα τους πάρουμε εμείς οι τρελοί με τις πέτρες»...

Προς το παρόν, αυτό που σας έμελλε να πάθετε είναι τέρμα τα καφεδάκια στο «Ντα Κάπο», τέρμα τα μπριζολάκια στις ταβέρνες. Συνοδεία σάς πάνε, συνοδεία σάς φέρνουν οι χωροφυλάκοι ίσαμε –ποιος ξέρει;– να βρεθεί κάνας Δελλαπόρτας εισαγγελέας ή εκείνοι με... τα γουνάκια...

«Οι καιροί ου μενετοί». 
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα" στις 3/11/11