ρόμοι της.
Ο ταξιτζής στο Λονδίνο συνήθως είναι ένας Ινδός λιγομίλητος, κομμάτι της πολυπολιτισμικότητας. Ο ταξιτζής στο Κάιρο οδηγεί σαν τρελός, κι αν έχει μαύρο ταξί έχει στον νου του να σε κλέψει. Στη Μαδρίτη θα καταλάβεις ότι κανείς εδώ δεν μιλάει άλλη γλώσσα πέρα από τα ισπανικά. Στην Κωνσταντινούπολη ένας Έλληνας σε ταξί θα νιώσει σαν στο σπίτι του.
Πρόκειται για ανθρώπους που τους έχουν αγαπήσει οι καλλιτέχνες και έχουν καταγραφεί σε ταινίες, τραγούδια, θεατρικά έργα και πίνακες ζωγραφικής. Ίσως περισσότερο στα χρόνια της κρίσης, στην Ελλάδα αποτελούν σφυγμό ενός σώματος της ελληνικής κοινωνίας. Οι οδηγοί ταξί της Αθήνας σχεδόν πάντα έχουν διάθεση για κουβέντα. Το ραδιόφωνο μπροστά τους είναι συγχρονισμένο σε κάποιον ειδησεογραφικό ή αθλητικό σταθμό και όσα ακούγονται δίνουν αφορμές για συζήτηση, για καυγά, για εξομολογήσεις.
Για όσους τουρίστες επισκέπτονται την Αθήνα αποτελούν τη βιτρίνα της χώρας στο αεροδρόμιο. Ο πρώτος άνθρωπος που έχουν την ευκαιρία κάτι να ρωτήσουν, να πάρουν ένα κλίμα πέρα από όσα διαβάζουν στον Τύπο της χώρας τους. Συνήθως ο Αθηναίος ταξιτζής είναι λαϊκός άνθρωπος, κουρασμένος, απηυδισμένος από την κίνηση και τις παραξενιές των πελατών του. Πρόθυμος να μιλήσει πολύ και για πολλά. Να καταγράψει όσα ξέρει και όσα δεν ξέρει με γλαφυρό τρόπο, λαϊκή γλώσσα, πρόστυχες λέξεις και αυτοπεποίθηση. Άλλες φορές πελαγοδρομεί. Άλλες μιλάει με αρχή μέση και τέλος. Σπάνια μαθαίνεις το όνομά του κατά τη διαδρομή και ακόμα πιο σπάνια -αν το μάθεις- το θυμάσαι. Πιο συχνά θυμάσαι τις ιστορίες του. Που είναι οι ιστορίες της Αθήνας αν είσαι επισκέπτης. Ή, αν δεν είσαι, η ιστορία της ζωής σου.
ΠΗΓΗ: http://www.avgi.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψε την άποψή σου...