βρω κάποιο κεντρικό δρόμο για να προσανατολιστώ και να ξαναβγώ στον ..."πολιτισμό". Ξαφνικά ακούω τη γνωστή κραυγή ..."ταξίιιι". Κοιτάω απ΄το καθρέπτη μου και βλέπω έναν κύριο, που εκ πρώτης όψεως φαινόταν μια χαρά... Τριανταπεντάρης, καλοντυμένος, αξύριστος (είναι μόδα πια...), μόλις διαπιστώνει ότι ακινητοποιώ το ταξί, έρχεται βιαστικά έξω από την πόρτα του οδηγού.
"Έχετε βάλει δώρο;;;" με ρωτάει, όλο αγωνία, σκύβοντας στο παράθυρο μου.
"Καλημέρα σας... Χρόνια πολλά!" του απαντάω με σαρκασμό σχεδόν... έτσι επειδή δεν μου έκανε καθόλου καλή εντύπωση ούτε ο τρόπος που με ρώτησε, ούτε η ερώτηση! Πριν προλάβει να πει οτιδήποτε, συνεχίζω, "Όχι κύριε... από το Πάσχα του 2009 δεν υπάρχει δώρο στα ταξί!"
Περάσανε μερικά δευτερόλεπτα αμηχανίας (τον αποσυντόνισε φαίνεται η μάλλον ..."συντονισμένη" απάντησή μου, με το σαρκαστικό (επιμένω) ύφος) και μου λέει, με αποφασιστικότητα... "τότε να μπω!"... και ξεκινάει να κάνει το γύρο του αυτοκινήτου, για να έρθει στην πόρτα του συνοδηγού.
Ανοίγει, μπαίνει ο μισός μέσα και βγάζει το πορτοφόλι του... Με το ένα πόδι μέσα στο ταξί και το άλλο στο δρόμο, αρχίζει να κάνει λογαριασμούς και να μετράει τα ψιλά του...
Ευτυχώς βρίσκομαι στο ..."πουθενά". Πολύ ήσυχη γειτονιά, στη μέση ενός έρημου δρόμου που δεν υπάρχει ψυχή και άρα δεν κλείνω το δρόμο σε άλλα αυτοκίνητα. Έτσι αποφασίζω να "απολαύσω" τον κατ'άλλα "συμπαθή" κύριο, που ήθελε να μετακινηθεί με ταξί μεν, αλλά χωρίς να πληρώσει το πιθανό "δώρο", δε...
Προφανώς διακόπτοντάς την μέτρησή του, και τον ειρμό του, τον ρωτάω, "που πάτε κύριε?"...
Χωρίς να απαντήσει άμεσα στην ερώτηση μου, αποφασίζει τελικά να μπει ολόκληρος μέσα στο ταξί, κλείνει τη πόρτα πολύ προσεκτικά, ξεχωρίζει κάποια κέρματα και τα βάζει στη χούφτα του και αφού τακτοποιεί πρόχειρα το πορτοφόλι του, το βάζει στη τσέπη του και μου λέει αόριστα, "εδώ κοντά..."
Το ταξί "μουλαρωμένο" ακόμα δεν λέει να ξεκινήσει, αν δεν ακούσει κάποιο πιο συγκεκριμένο προορισμό, αφού ακόμα κανένας δεν υπάρχει πίσω μας, και άρα δεν βιαζόμαστε...
Ο διάλογος (και η διασκέδασή μου) συνεχίζεται. Έχω καταλάβει ήδη ότι πρόκειται για κάποιο "τροπικό (ή και τοπικό) φρούτο" και εφ'όσον θέλει να μου κάνει "κόλπα", τουλάχιστον ας το διασκεδάσω, σκέφτομαι.
"Που εδώ κοντά κύριε? Παρακαλώ δώστε μου διεύθυνση να βάλω τον προορισμό σας στο GPS", δικαιολογώ την "εμμονή" μου να ΜΗΝ ξεκινάω...
"Πήγαινε... πήγαινε... ευθεία" μου λέει, με αυταρχικό τρόπο και με ύφος στρατηγού (πράγμα που σιχαίνομαι... όχι το ύφος, αλλά το να μην ξέρω που με πάνε...)
"Αριστερά και το πρώτο δεξιά...", μου λέει με αποφασιστικότητα, λίγα δευτερόλεπτα μετά...
"Καλημέρα σας... Χρόνια πολλά!" του απαντάω με σαρκασμό σχεδόν... έτσι επειδή δεν μου έκανε καθόλου καλή εντύπωση ούτε ο τρόπος που με ρώτησε, ούτε η ερώτηση! Πριν προλάβει να πει οτιδήποτε, συνεχίζω, "Όχι κύριε... από το Πάσχα του 2009 δεν υπάρχει δώρο στα ταξί!"
Περάσανε μερικά δευτερόλεπτα αμηχανίας (τον αποσυντόνισε φαίνεται η μάλλον ..."συντονισμένη" απάντησή μου, με το σαρκαστικό (επιμένω) ύφος) και μου λέει, με αποφασιστικότητα... "τότε να μπω!"... και ξεκινάει να κάνει το γύρο του αυτοκινήτου, για να έρθει στην πόρτα του συνοδηγού.
Ανοίγει, μπαίνει ο μισός μέσα και βγάζει το πορτοφόλι του... Με το ένα πόδι μέσα στο ταξί και το άλλο στο δρόμο, αρχίζει να κάνει λογαριασμούς και να μετράει τα ψιλά του...
Ευτυχώς βρίσκομαι στο ..."πουθενά". Πολύ ήσυχη γειτονιά, στη μέση ενός έρημου δρόμου που δεν υπάρχει ψυχή και άρα δεν κλείνω το δρόμο σε άλλα αυτοκίνητα. Έτσι αποφασίζω να "απολαύσω" τον κατ'άλλα "συμπαθή" κύριο, που ήθελε να μετακινηθεί με ταξί μεν, αλλά χωρίς να πληρώσει το πιθανό "δώρο", δε...
Προφανώς διακόπτοντάς την μέτρησή του, και τον ειρμό του, τον ρωτάω, "που πάτε κύριε?"...
Χωρίς να απαντήσει άμεσα στην ερώτηση μου, αποφασίζει τελικά να μπει ολόκληρος μέσα στο ταξί, κλείνει τη πόρτα πολύ προσεκτικά, ξεχωρίζει κάποια κέρματα και τα βάζει στη χούφτα του και αφού τακτοποιεί πρόχειρα το πορτοφόλι του, το βάζει στη τσέπη του και μου λέει αόριστα, "εδώ κοντά..."
Το ταξί "μουλαρωμένο" ακόμα δεν λέει να ξεκινήσει, αν δεν ακούσει κάποιο πιο συγκεκριμένο προορισμό, αφού ακόμα κανένας δεν υπάρχει πίσω μας, και άρα δεν βιαζόμαστε...
Ο διάλογος (και η διασκέδασή μου) συνεχίζεται. Έχω καταλάβει ήδη ότι πρόκειται για κάποιο "τροπικό (ή και τοπικό) φρούτο" και εφ'όσον θέλει να μου κάνει "κόλπα", τουλάχιστον ας το διασκεδάσω, σκέφτομαι.
"Που εδώ κοντά κύριε? Παρακαλώ δώστε μου διεύθυνση να βάλω τον προορισμό σας στο GPS", δικαιολογώ την "εμμονή" μου να ΜΗΝ ξεκινάω...
"Πήγαινε... πήγαινε... ευθεία" μου λέει, με αυταρχικό τρόπο και με ύφος στρατηγού (πράγμα που σιχαίνομαι... όχι το ύφος, αλλά το να μην ξέρω που με πάνε...)
"Αριστερά και το πρώτο δεξιά...", μου λέει με αποφασιστικότητα, λίγα δευτερόλεπτα μετά...
Και αμέσως αρχίζει το "επεισόδιο Νο2"...
Αρχίζει να μουρμουράει και να μονολογεί,
"Τρία, είκοσι... για 50 μέτρα... Έχω;;;.... Για να δω..." (ανοίγει τη χούφτα του και ξανασκαλίζει με θόρυβο τα κέρματα που είχε βγάλει μισό λεπτό πριν...) ...Αααα... έχω 6 ευρώ! Ωραία! Ωραία! Με φτάνουν...!", μονολογεί, θριαμβολογώντας σχεδόν!
"Ωχ, ωχ... σε ψυχασθενή, έπεσα...", σκέφτομαι και συνεχίζω να οδηγώ εξαιρετικά (έως και εκνευριστικά) αργά...
"Ρε φίλε, 3,20 είναι η ελάχιστη διαδρομή;;", με ρωτάει...
"Μάλιστα κύριε... 3.16 για την ακρίβεια!" (ήθελα να προσθέσω, "...χωρίς το δώρο", αλλά είπα να μην τον προκαλέσω περισσότερο)
Το προηγούμενο παραλήρημα, όμως, τελικά έχει αποδέκτη:
"Ρε φίλε... εδώ κοντά πάω... αν μπορείς να κάνεις κάτι..." μου λέει με ύφος μισοκακόμοιρου...
Πήγαινα πάρα πολύ αργά, αφού ακόμα ήμουν μόνος μέσα στα μικρά στενάκια της περιοχής και ουσιαστικά προσπαθούσα να κερδίσω χρόνο να δω τι άλλη έκπληξη μου επιφύλασσε ο περίεργος πελάτης... Έτσι ακινητοποίησα εντελώς το ταξί, γύρισα αργά, τον κοίταξα στα μάτια και του είπα, μάλλον με αυστηρό και αποφασιστικό ύφος, "Τι εννοείται κύριε, να "κάνω κάτι"? Εξηγήστε μου...!"
Μάλλον αιφνιδιάστηκε, που σταμάτησα. "Τίποτα... τίποτα...", ψέλλισε και μου έκανε νόημα με τα χέρια να προχωρήσω...
Αφού έστριψα αριστερά και ετοιμαζόμουν να κάνω το "πρώτο δεξιά" όπως μου είχε παραγγείλει, τον ρώτησα, περισσότερο για επιβεβαίωση, "εδώ δεξιά, είπαμε, έτσι?",
Η απάντησή του με εξέπληξε...
"Εεεε... ναι ρε φίλε! ΝΑΙ! Ναι... ναι... ναι... Εδώ δεξιά! Πολύ αργός είσαι, δεν τα πιάνεις με τη πρώτη...!!!" είπε, με δυνατή, αλλά ασταθή φωνή... (ακουγόταν σε σύγχυση!).
Αρχίζει να μουρμουράει και να μονολογεί,
"Τρία, είκοσι... για 50 μέτρα... Έχω;;;.... Για να δω..." (ανοίγει τη χούφτα του και ξανασκαλίζει με θόρυβο τα κέρματα που είχε βγάλει μισό λεπτό πριν...) ...Αααα... έχω 6 ευρώ! Ωραία! Ωραία! Με φτάνουν...!", μονολογεί, θριαμβολογώντας σχεδόν!
"Ωχ, ωχ... σε ψυχασθενή, έπεσα...", σκέφτομαι και συνεχίζω να οδηγώ εξαιρετικά (έως και εκνευριστικά) αργά...
"Ρε φίλε, 3,20 είναι η ελάχιστη διαδρομή;;", με ρωτάει...
"Μάλιστα κύριε... 3.16 για την ακρίβεια!" (ήθελα να προσθέσω, "...χωρίς το δώρο", αλλά είπα να μην τον προκαλέσω περισσότερο)
Το προηγούμενο παραλήρημα, όμως, τελικά έχει αποδέκτη:
"Ρε φίλε... εδώ κοντά πάω... αν μπορείς να κάνεις κάτι..." μου λέει με ύφος μισοκακόμοιρου...
Πήγαινα πάρα πολύ αργά, αφού ακόμα ήμουν μόνος μέσα στα μικρά στενάκια της περιοχής και ουσιαστικά προσπαθούσα να κερδίσω χρόνο να δω τι άλλη έκπληξη μου επιφύλασσε ο περίεργος πελάτης... Έτσι ακινητοποίησα εντελώς το ταξί, γύρισα αργά, τον κοίταξα στα μάτια και του είπα, μάλλον με αυστηρό και αποφασιστικό ύφος, "Τι εννοείται κύριε, να "κάνω κάτι"? Εξηγήστε μου...!"
Μάλλον αιφνιδιάστηκε, που σταμάτησα. "Τίποτα... τίποτα...", ψέλλισε και μου έκανε νόημα με τα χέρια να προχωρήσω...
Αφού έστριψα αριστερά και ετοιμαζόμουν να κάνω το "πρώτο δεξιά" όπως μου είχε παραγγείλει, τον ρώτησα, περισσότερο για επιβεβαίωση, "εδώ δεξιά, είπαμε, έτσι?",
Η απάντησή του με εξέπληξε...
"Εεεε... ναι ρε φίλε! ΝΑΙ! Ναι... ναι... ναι... Εδώ δεξιά! Πολύ αργός είσαι, δεν τα πιάνεις με τη πρώτη...!!!" είπε, με δυνατή, αλλά ασταθή φωνή... (ακουγόταν σε σύγχυση!).
"Πω... πω! Σοβαρή η κατάστασή του", σκέφτηκα. Μου ήρθε να γελάσω, αλλά κρατήθηκα! Δεν απάντησα, αφού δεν υπήρχε ουσιαστικός λόγος για αντιπαράθεση ...ήταν και άγιες μέρες...
Άλλωστε είπαμε... το διασκέδαζα!
Άλλωστε είπαμε... το διασκέδαζα!
Μετά από 50 μέτρα σχεδόν, και έξω από ένα φαρμακείο, μου λέει, "εδώ θέλω!", δείχνοντάς μου το μεγάλο τσιμεντένιο παρκινγκ του φαρμακείου.
Σταμάτησα. Το ταξίμετρο μόλις είχε "γράψει" 1.60 ευρώ, που σημαίνει ότι δεν είχαμε διανύσει περισσότερο από 300-400 μέτρα συνολικά...
"Και τώρα θέλεις, 3.20;;;" με ρώτησε, με δηκτική αγένεια!
Πριν προλάβω να απαντήσω, μου δίνει δύο κέρματα των 2 ευρώ και μου λέει, φωναχτά, "4 ευρώ"!
"Σας ευχαριστώ, κύριε!" απαντάω με στόμφο, πιάνοντας την κερματοθήκη ταυτόχρονα, με σκοπό φυσικά να του επιστρέψω τα ρέστα.
"Τα ρέστα... τα ρέστα..." μου λέει, κουνώντας τα χέρια και κάνοντας τη κίνηση "δώσε μου".
"Ναι, κύριε, φυσικά θα σας δώσω τα ρέστα σας, απλά σας είπα ευχαριστώ..."
Χωρίς άλλη ανταπόκριση, άφησε ένα βρυχηθμό, κάτι σαν μούγκρισμα, έναν ήχο ...σαν, "γκχχχχμμμμ..." (το "και 'γω ευχαριστώ" στη γλώσσα του, θα ήταν αυτό, σκέφτηκα), πήρε τα 0,80 λεπτά που είχε ρέστα, τα εξέτασε (πολύ!) προσεχτικά και έφυγε κλείνοντας την πόρτα απαλά...
Έμεινα να τον παρακολουθώ, με ένα αμήχανο χαμόγελο, μέχρι που μπήκε στο φαρμακείο και ελπίζοντας ότι ο φαρμακοποιός θα είχε τα ...ψυχοφάρμακα που προφανώς θα χρειαζόταν ο πελάτης/ασθενής που μόλις του είχα πάει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψε την άποψή σου...