Για άλλους η δουλειά είναι υποχρέωση, για άλλους αναγκαίο «κακό» και για άλλους ευχαρίστηση. Μια τέτοια
περίπτωση είναι και ο κύριος Μάκης, ο οποίος είναι ταξιτζής εδώ και 27 ολόκληρα χρόνια. Ωστόσο δεν θυμίζει κανέναν ταξιτζή από όσους έχετε γνωρίσει μέχρι σήμερα.
Ο κύριος Μάκης, έχει μετατρέψει το όχημα του σε ένα μικρό σαλόνι με όλα τα κομφόρ. Έναν χώρο όπου ο πελάτης μπαίνει και… δεν του κάνει η καρδιά να βγει.
Απόδειξη, το παρακάτω post που κυκλοφορεί τις τελευταίες ημέρες στο Facebook και διαβάζοντας το θα καταλάβετε γιατί έχει γίνει viral:
Σήμερα πήρα ταξί από Παπάγου για κέντρο. Η το ανάποδο.
Σηκώνω το χέρι, σταματάει το όχημα, ανοίγω την πόρτα, χώνω λεφτ ποδαράκι, ημισωριάζομαι με τη γνωστή γυναίκεια τσάντα των οχτώ κιλών και τραβάω την πόρτα πίσω από το άλλο ποδαράκι. Μπροστά στη μύτη μου αντικρίζω ένα χαμόγελο χωρίς γάτα τύπου τσερσταιρ και μια καραμέλα ζελεδάκι φράουλα.
«Καλώς ήρθατε. Όλα καλά; Αν διψάτε έχει νεράκι, στα περιοδικά. Καραμέλιτσα»
Έχω κάπως μείνει ολίγον «ε;»
Κοιτάω ομπρός μου: η τσέπη στην πλάτη του καθίσματος μπροστά μου είχε «Αστρολόγο», «Cosmopolitan» «SHAPE» και ένα άλλο που δε θυμάμαι. Και το νεράκι που λέγαμε βεβαίως βεβαίως. Ο κύριος με βλέπει που το κοιτάω και δε παίρνω και πετιέται: «Αν θέλετε με μπουρμπουλήθρες έχει δίπλα, στην άλλη τσέπη». Κοιτάω την άλλη τσέπη, άλλο ένα μάτσο περιοδικάκια και όντως ένα ιταλικό εμφιαλωμένο ξυνονερο ξεμυτίζει μπροστά από το Esquire. «Αν θέλετε καραμέλιασα για το λαιμό, τσίχλα, καραμέλα βουτύρου, έχει στη μέση. Κι αν προτιμάτε αναψυκτικό έχει στο πλάι». Σκέφτομαι ότι όλο αυτό δεν υπάρχει. Ειδικά το σημείο με τα πλαστικά ποτηράκια προσεκτικά τυλιγμένα σε σελοφάν για να μη λερώνονται. Πετάω ένα «δεν είναι δυνατόν» σκασμένη στα γέλια και ο οδηγός λέει : «Μη φοβάστε ότι θα μου λερώσετε το ταξί, γι’ αυτό τα έχουμε τα μαντηλάκια». «Ορίστε;» «Πίσω σας!»
Κοιτάω πίσω μου και βλέπω σφηνωμένο κάτω από το μεσαίο κεφαλάρι του πενταθέσιου ένα πακέτο υγρά μαντηλάκια ζεβα. Και συνεχίζει: «Έχει και μια ομπρέλα, αν πιάσει βροχή και θέλεε να βγείτε στο πεζοδρόμιο να μη γίνετε και μουσκίδι μέχρι να πάτε στη δουλειά σας».
Επειδή έχω μείνει λίγο μάλλον σα βλαμμένο ο κύριος συνεχίζει το μονόλογο ακάθεκτος: «Εγώ έτσι το έχω στο ταξί μου, ο πελάτης είναι φιλοξενούμενος, πρέπει να μπει και να κάτσει σε σαλόνι. Από το 1990 έτσι το έχω, είναι θέμα αρχής, το μεράκι μου, και ο πιο στεναχωρημένος σκουντούφλης άνθρωπος που έχει μπει μέσα έχει σκάσει χαμόγελο. Ε αυτό είναι ζωή».
«Κυρία αν είστε διαβητική έχουμε και αναψυκτικά για διαβητικούς». Εντάξει με γονάτισε τώρα.
Ρωτάω «σας πειράζει να βγάλω μια φωτογραφία;» «Γιατί να με πειράξει;» Βγάζω το εργαλείο επιτόπου και οπλίζω. Αυτό δε θα με πιστέψει ούτε η μάνα μου ότι το είδα σημερα. Ο καλός κύριος συνεχίζει: Στο πορτ-μπαγκαζ έχω ένα μικρό ψυγεία με Κίντερ αυγουλάκια. Κάποιοι πελάτες έχουν παιδάκια. Αν μπει παιδάκι εδώ μέσα θα πάρει αμέσως ένα αυγουλάκι! Έτσι θα κάτσει ήσυχο και δε θα ταράξει τη μάνα του μέχρι να φτάσουν εκεί που πάνε. Και τις πιο πολλές φορές μετά δε θέλουν να κατέβουν κιόλας, θέλουν κι άλλη βόλτα!»
Λέω δειλά κάτι για το πλύσιμο άμα πασαλειφτούν όλα, με κόβει «Μωρέ έχω κάτι παιδιά σε ένα πλυντήριο που με αγαπάνε πολύ. Περνάω δυο φορές τη μέρα για καθάρισμα άμα χρειάζεται και μου το καθαρίζουν επιτόπου, μου κάνουν ειδική τιμή και δεν περιμένω και ποτέ, πάντα περνάω πρώτος όσο φόρτο και να έχουν. Και ένας πελάτης που μπήκε μια φορά και με συμπάθησε τώρα μου φτιάχνει κάτι ειδικά μίγματα από τις χύμα κολόνιες που πουλάει στα μαγαζιά, και έτσι πλένω τις ταπετσαρίες με καθαριστικό με βάση το «τηνέιτζερ» στα πατώματά, για τις πόρτες έχω ένα με βάση Σανέλ και το πορτμπαγκαζ που μπαίνουν και τα πράγματα καθαρίζεται με Αναΐς Αναΐς».
Ο κύριος συνεχίζει: «Έχετε φάει πρωϊνό; Να σταματήσουμε να σας πάρω μια τυρόπιτα, ένα καφεδάκι; Καφέ ήπιατε;»
Σπεύδω να προλάβω τους κακεντρεχείς υποψιασμενους μητροπολιτικούς κατεργαραίοι ότι όχι, ο κύριος ΔΕ μου έκανε καμάκι, σαράντα χρόνια φούρναρης αυτό θα το είχα καταλάβει με τη μία.
Περνάω το υπόλοιπο της διαδρομής κάνοντας ερωτήσεις όπου μαθαίνω ότι το χειμώνα κατά τα Χριστούγεννα παίρνει μπουκλίτσες από το Δεληολάνη στη Γλυφάδα κι όχι καραμέλες ζελεδάκι, ενώ κάποιοι τακτικοί πελάτες του του προσφέρουν πλέον εκείνοι αναψυκτικά για το «μαγαζί» σαν αυθόρμητοι σπόνσορες γιατί χαίρονται να τον βλέπουν να συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο και να το βελτιώνει με τις ιδέες του. Οτι πρόσφατα πρόσθεσε μπριόζα για να φορτίζει ο επιβάτης τη συσκευή του πίσω, ότι έχει παραγγείλει πορτοκαλί φωτάκια για να κάνει έμμεσο φωτισμό κάτω από το κάθισμα επειδή οι πελάτες το βράδυ δε βλέπουν που βάζουν τα πόδια τους ή δυσκολεύονται να βρουν κάτι που τους πέφτει καμιά φορά κάτω.
Το star.gr βρήκε τον κύριο Μάκη, ο οποίος όπως μας είπε δεν αντιλαμβάνεται τι μας κάνει τόση εντύπωση, καθώς εκείνος δουλεύει με αυτόν τον τρόπο από το 1990!
«Εγώ συνεργάζομαι με ένα γραφείο και νοικιάζω αυτοκίνητα. Το project είναι δικό μου, γιατί τα πράγματα μπαινοβγαίνουν. Και ανάλογα τη σεζόν, έχω διαφορετικά αυτοκίνητα. Όποιος μπαίνει μέσα, βγάζει φωτογραφίες. Όλα τα αυτοκίνητα είναι στο ίδιο μοτίβο. Όταν νοικιάζω ένα αμάξι με ενδιαφέρει να είναι μεγάλο και φιλόξενο το σαλόνι του, και από εκεί και πέρα ας μην έχει και καπό δεν με νοιάζει» (γέλια).
Μάλιστα δεν κρύβει ότι «το λατρεύω ως δουλειά και παρέμεινα οδηγός. Δεν με ενδιέφερε να γίνω ιδιοκτήτης. Συνεργάζομαι με ένα γραφείο που μου παρέχει την ασφάλεια και την ποιότητα που θέλω στα αυτοκίνητα».
Όπως μας εξηγεί, όλο αυτό είναι «τρόπος ζωής. Σε αντίστοιχη βερσιόν, έχουμε πράγματα για διαβητικούς. Πίσω στο πορτ μπαγκάζ υπάρχει ψυγείο με ποτά για all day use, ξεναγήσεις.. Για τους επιβάτες πίσω υπάρχει από ομπρέλα για μια προσωρινή βροχή, μέχρι ζακέτα για τον Λυκαβηττό».
Αν είστε γυναίκα και τύχει να πετύχετε τον κύριο Μάκη κάπου στην Αθήνα, δεν υπάρχει περίπτωση να σας αφήσει χωρίς ένα καφέ ή μια τυρόπιτα:
«Αν πάρω κάποια γυναίκα για μεγάλο δρομολόγιο, αν δεν της πάρω μια τυρόπιτα ή έναν καφέ, δεν πάω πουθενά. Ή στο ψυγειάκι που έχω πίσω, υπάρχουν σοκολάτες για τα παιδάκια που είναι 4-5 ετών. Όποιο πιτσιρίκι μπει εδώ μέσα δεν θέλει να κατέβει. Είμαι ο εφιάλτης των μαμάδων».
Και φυσικά στη ερώτηση αν υπάρχει κάποια ΕΞΤΡΑ χρέωση σε όλο αυτά τα καλούδια, ο κύριος Μάκης απαντά:
«Τι να χρεώσω;Το ζελεδάκι ή την πορτοκαλάδα; Η αντίδραση των περισσοτέρων είναι ότι δεν θέλουμε να πειράξουμε κάτι. Αρκεί να το βλέπουμε. Με το που θα μπούνε, κάθονται εντελώς μηχανικά, φτιάχνουν τα περιοδικά ή μαζεύουν μια καραμέλα που έχει πέσει κάτω. Σαν να ψάχνουν το σαλόνι τους».
Άλλωστε όπως λεέι η όλη διαδικασία γεμίζει την ψυχή του. Δίνει αλλά και... παίρνει:
«Ο κόσμος γεμίζει από αυτό που του προσφέρω, και εγώ γεμίζω από αυτό που μου δίνουν. Το αμάξι έχει πολύ θετική αύρα. Τώρα έχω φάει ένα σκάλωμα, θέλω να μαζέψω λεφτά να του βάλω φιμέ τζάμια να μην προκαλεί το σαλόνι. Και μετά να βάλω δυο τάμπλετ, να τους ανοίξω ίντερνετ και να τους βάλω και τηλεόραση. Ο,τι γυναικείο περιοδικό υπάρχει, είναι μέσα στο αυτοκίνητο. Τα καλύτερα μου δρομολόγια είναι με Κινέζους. Πέντε λεπτά διαδρομή και 15 για να βγάλουμε φωτογραφίες. Μόνο το καπό δεν σηκώνουν!»
Και φυσικά, σε όλο αυτό έχει «συνεργό» την σύντροφό του Μαρία:
«Η κοπέλα μου μετά τις 20:00 που σχολάει την παίρνω μαζί. Κάνει και τις δημόσιες σχέσεις. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην ασχοληθεί με τον πελάτη. Δεν παει να υπάρχει μπροστά πορεία από υποβρύχια; Εμείς κάνουμε την διαδρομή λες και πάμε βόλτα!»
Στο τέλος, ο κύριος Μάκης μας στέλνει το καλύτερο μήνυμα, λέγοντας:
«Δόξα τω θεώ στα 50 μου έχω φτιάξει ένα μικρόκοσμο που χωρά μέσα όλο το μεγαλόκοσμο. Πάει 11 το βράδυ και δεν μου πάει η καρδιά να το κλείσω. Σήμερα είμαι από τις 4 το πρωί έξω. Μου αρέσει να μετράω φατσούλες και εντυπώσεις. Κατεβαίνουν από το ταξί κα με χαιρετάνε λες και είμαστε συγγενείς ή πήγαμε μαζί ταξίδι».
ΠΗΓΗ: http://www.star.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψε την άποψή σου...