Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2013

Oι ''σοφερίνες'' της Πάτρας μιλούν στην ''Π.Γ.''..!

Τις εμπειρίες τους στο τιμόνι, αλλά και τα προβλήματα του κλάδου περιγράφουν στην «Γ» επαγγελματίες οδηγοί ταξί της Πάτρας
Δυναμικές και δραστήριες, με πάθος κι αγάπη
για την δουλειά τους, καθημερινά μετρούν ατέλειωτες ώρες και χιλιόμετρα μπροστά στο τιμόνι του ταξί, κερδίζοντας αναγνώριση και σεβασμό από το κοινό κι απ’ τους συναδέλφους τους.
Το «ωραίο φύλλο» έχει κατακτήσει και τον χώρο των επαγγελματιών οδηγών ταξί, καταρρίπτοντας στερεότυπα του παρελθόντος περι ανδροκρατούμενων χώρων.
Επαγγελματίες οδηγοί ταξί γένους θηλυκού, κάνουν ολοένα και περισσότερο αισθητή την εμφάνισή τους στις πιάτσες των ταξί και της Πάτρας, αναλαμβάνοντας με υπευθυνότητα, με γνώσεις, αλλά πρωτίστως με μεράκι, ευγένεια και χαμόγελο, το έργο της ασφαλούς μεταφοράς των πολιτών στον προορισμό τους.
Στην Πάτρα, την τρίτη μεγαλύτερη πόλη της χώρας από τους 700 επαγγελματίες οδηγούς ταξί, οι 50 εξ αυτών είναι γυναίκες.
Η «Γ» συνάντησε τέσσερις από τις δεκαοκτώ «σοφερίνες»
Μας μίλησαν για την κούρσα …επιβίωσης που κάνουν καθημερινά, για τις δυσκολίες και τους κινδύνους του επαγγέλματος, για την αποδοχή που έχουν από τους πελάτες αλλά και τους συναδέλφους τους, μας περιέγραψαν περιστατικά που τους έχουν μείνει αξέχαστα, ενώ δεν έκρυψαν πως η επαγγελματική οδήγηση είναι το πάθος τους!
Ιωάννα Μπούρα: «Ο κόσμος πλέον μας εμπιστεύεται»
Έπιασε το τιμόνι του ταξί όταν ήταν 25 χρονών. Έκανε ένα μικρό διάλειμμα για να φέρει στον κόσμο τα δύο αγγελούδια της και συνεχίζει την …κούρσα της επαγγελματική της διαδρομής μετρώντας 16 ολόκληρα χρόνια.
«Ήταν ένα επάγγελμα που με γοήτευε από μικρή. Μου άρεσε η ελευθερία της κίνησης στους δρόμους, η επικοινωνία με τους ανθρώπους. Όταν πρωτοξεκίνησα οι γυναίκες οδηγοί ήταν λίγες και ο κόσμος δεν είχε συνηθίσει αυτήν την εικόνα. Μου είχε συμβεί, δύο ηλικιωμένες γυναίκες να μπουν στο ταξί και βγήκαν αμέσως, όταν διαπίστωσαν πως είμαι γυναίκα. Τώρα, έχει αλλάξει εντελώς το κλίμα. Ιδίως οι άνδρες, χαίρονται πως τους μεταφέρει μια γυναίκα οδηγός και μου έχουν πει πως νοιώθουν μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στις γυναίκες επαγγελματίες οδηγούς ταξί», μας λέει η Ιωάννα Μπούρα.
Η ίδια, όπως μας είπε, κατάφερε ν’ αγοράσει το μισό ταξί με πολλές ώρες σκληρής δουλειάς και πλέον αγωνιά για την επιβίωση, καθώς ο κλάδος έχει υποστεί μεγάλο πλήγμα. 
«Σήμερα, η κατάσταση έχει γίνει πολύ δύσκολη, το άγχος για να βγει το μεροκάματο είναι τεράστιο. Πλέον δουλεύουμε για τα έξοδα του αυτοκινήτου κι αυτό μας έχει κουράσει σωματικά και ψυχολογικά. Απ’ την άλλη, επικοινωνώντας με τον κόσμο κατανοούμε πως δεν είμαστε ο μοναδικός κλάδος που έχει πληγεί. Όλοι περνούν δύσκολα κι έχουμε καταντήσει να είμαστε …ψυχολόγοι! Δεν ακούμε τίποτα άλλο απ’ τον κόσμο, παρά για τα προβλήματά του, το πώς θα πληρώσει τη ΔΕΗ, την Εφορία, κ.ά. Αναγκάζομαι να δουλεύω πολλές ώρες για να καλύψω τις υποχρεώσεις μου καθώς έχω οικογένεια.
Παλιότερα, δούλευα και όλη τη νύχτα, δεν φοβόμουν, τώρα όμως είναι επικίνδυνα. Θέλω να είμαι αισιόδοξη για το μέλλον αλλά δυστυχώς… Βλέπω την κατάσταση να είναι στάσιμη, ίσως και να γίνει χειρότερη το επόμενο διάστημα. Ο αγώνας που κάνουμε όλοι οι επαγγελματίες οδηγοί, γυναίκες και άνδρες, είναι μεγάλος…», καταλήγει.

 Όλγα Τσεπελίκα: «Η οδήγηση είναι το πάθος μου»
Η Όλγα Τσεπελίκα έβγαλε επαγγελματικό δίπλωμα στα 21 της χρόνια και ήδη μετρά τρία χρόνια πάνω στο τιμόνι του ταξί, ενώ έχοντας δίπλωμα Δ’ κατηγορίας έχει εργαστεί ως οδηγός και σε αστικά λεωφορεία.
«Η οδήγηση είναι το πάθος μου. Μόλις έκλεισα τα 21 έβγαλα επαγγελματικό δίπλωμα γιατί μου άρεσε πολύ αυτή η δουλειά. Είμαι πολλές ώρες πάνω στο τιμόνι, ως οδηγός σε ταξί και εργάζομαι όλες τις βάρδιες. Ο κόσμος αντιδρά περίεργα όταν βλέπει γυναίκα οδηγό. Μου έχει συμβεί ένα ηλικιωμένο ζευγάρι να μην μπει μέσα στο ταξί, μόλις διαπίστωσε πως ήμουν γυναίκα οδηγός.
Άλλοι πάλι αισθάνονται εμπιστοσύνη, ενώ στα παιδάκια τους φαίνεται περίεργο που βλέπουν γυναίκα οδηγό ταξί. Αν και δουλεύω πολλές ώρες τη νύχτα, ευτυχώς δεν μου έχει συμβεί το παραμικρό. Αντιθέτως, μου έχει συμβεί μέρα μεσημέρι να δεχθώ επίθεση από ομάδα Ρομά, οι οποίοι απείλησαν ότι θα μου σπάσουν το ταξί, αλλά ήμουν πολύ ψύχραιμη, τους έδιωξα με τρόπο, ενημέρωσα το κέντρο να μην στείλει άλλο ταξί διότι υπήρξε πρόβλημα… Ωστόσο, οι άνδρες συνάδελφοι μάς στηρίζουν και μας έχουν βοηθήσει, η Αστυνομία είναι πάντα δίπλα μας και δεν έχουμε αντιμετωπίσει κανένα πρόβλημα», τονίζει.
Επισημαίνει, πάντως, πως δεν είναι καθόλου εύκολη δουλειά. «Χρειάζεται να έχεις πολύ υπομονή και μεγάλη ψυχραιμία, καθώς αντιμετωπίζεις πολλά στους δρόμους. Ο κάθε οδηγός βγάζει τα νεύρα του στο τιμόνι και καλούμαστε ν’ αντιμετωπίσουμε όλους τους κινδύνους, που μπορεί να προέρχονται από πεζούς που κυκλοφορούν χωρίς προσοχή ή από οδηγούς με κακή και παραβατική οδηγική συμπεριφορά. Ζούμε άλλωστε σε μια πόλη που έχει έντονο κυκλοφοριακό πρόβλημα και τα εμπόδια που συναντούμε είναι πολλά», προσθέτει.
Όσο για το μεροκάματο, μας λέει, πως πλέον βγαίνει πλέον πολύ δύσκολα, τόσο για τους οδηγούς όσο και για τους ιδιοκτήτες. «Δουλεύουμε πολλές ώρες για 5 και 10 ευρώ, ενώ πολλές φορές βάζουμε κι απ’ την τσέπη μας για τα έξοδα, καθώς λόγω της κρίσης η ζήτηση έχει πέσει κατά 50-60%. Θα συνεχίσω όμως να το παλεύω…», καταλήγει.

Μαίρη Φωτοπούλου: «Το ταξί είναι η ζωή μου»
Από τις 6 το πρωί μέχρι τις 10 το βράδυ, καθημερινά, βρίσκεται στους δρόμους, αναλαμβάνοντας με χαμόγελο και με υπευθυνότητα την μεταφορά των πολιτών.
Ο λόγος για τη Μαίρη Φωτοπούλου, η οποία μετρά 14 ολόκληρα χρόνια διαδρομής ως επαγγελματίας οδηγός και πλέον είναι και ιδιοκτήτρια του ταξί.
«Είμαι 14 χρόνια στο τιμόνι και έχω διαπιστώσει πως οι επιβάτες έχουν μεγάλη εμπιστοσύνη στις γυναίκες οδηγούς. Πολλοί, ιδίως άνδρες, παραδέχονται ότι τελικά οι γυναίκες είναι καλύτερες οδηγοί, διότι είμαστε πολύ προσεκτικές, δεν τρέχουμε και αισθανόμαστε μεγάλη την ευθύνη που αναλαμβάνουμε. Πολλές μητέρες μάς εμπιστεύονται για την μεταφορά των παιδιών τους, όταν δεν μπορούν να τα συνοδεύσουν, γιατί είμαστε μάνες και έχουμε ευαισθησίες. Το επάγγελμά μας απαιτεί μεγάλη προσοχή, ξεκάθαρο μυαλό, να έχουμε τα μάτια μας …τετρακόσια (!) στο δρόμο, το νου μας στην οδήγηση κι όχι σε άλλες σκέψεις, γιατί οι κίνδυνοι είναι πολλοί. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που έχω διαπιστώσει είναι τα μηχανάκια που πετάγονται από δεξιά, ενώ πολλοί είναι οι οδηγοί που είναι απρόσεκτοι», επισημαίνει στη «Γ».
Αν και είναι κουραστικό επάγγελμα, προσθέτει, «έχει τη μαγεία του διότι συναναστρέφεσαι με τον κόσμο, ακούς τα προβλήματα του άλλου, μοιράζεσαι τις αγωνίες του και αισθανόμαστε σαν τους ψυχολόγους. Πλέον, όλοι λένε πως χρωστάνε, καυτηριάζουν τους πολιτικούς για τις αποφάσεις τους και για τις δυσκολίες που βιώνουν λόγω της κρίσης».
Όσο για την μείωση της δουλειάς, αναφέρει πως «και ο δικός μας κλάδος υποφέρει. Ο κόσμος δεν έχει λεφτά, παίρνει το ταξί μόνον στην ανάγκη. Καθόμαστε και δύο και τρεις ώρες στην πιάτσα, αλλά, δεν το βάζουμε κάτω. Για μένα το ταξί είναι η ζωή μου, θα το παλέψω, μέχρι να πάρω σύνταξη. Ξεκινάω κάθε μέρα με την ίδια όρεξη, το κάνω με μεράκι και έτσι θα συνεχίσω. Η συναναστροφή με τον κόσμο μου δίνει δύναμη και περνά η μέρα μου ευχάριστα…», καταλήγει.
Καίτη Στανίση: «Θεωρώ τη δουλειά μου λειτούργημα»
Είναι από τις πρώτες γυναίκες οδηγούς που βγήκαν στις πιάτσες των ταξί της Πάτρας. Η Κατερίνα ( Καίτη για τους περισσότερους) Στανίση έχει συμπληρώσει 18 ολόκληρα χρόνια στο τιμόνι και συνεχίζει ακάθεκτη να διανύει χιλιόμετρα με το ταξί της.
«Μου αρέσει πάρα πολύ η οδήγηση. Έπιασα το τιμόνι από 10 χρόνων και επέλεξα συνειδητά αυτό το επάγγελμα, το οποίο το θεωρώ λειτούργημα, διότι όλοι οι επαγγελματίες οδηγοί ταξί, είτε είμαστε γυναίκες, είτε άνδρες, προσφέρουμε έργο σε ανθρώπους που δεν μπορούν να οδηγήσουν. Ο κόσμος μάς εμπιστεύεται εμάς τις γυναίκες.
Πολλά ηλικιωμένα άτομα μου έχουν ζητήσει να τους κάνω διάφορες εξυπηρετήσεις, από το να τους πάω τα ψώνια τους στην πόρτα τους, μέχρι να τους εξοφλήσω διάφορους λογαριασμούς. Είμαστε, πάντα, με το χαμόγελο και με ευγένεια κι αυτό ο κόσμος το χαίρεται, ενώ εμπνέουμε εμπιστοσύνη και αίσθημα ασφάλειας στον κόσμο. Ιδίως οι νέες κοπέλες που βγαίνουν τα βράδια μάς προτιμούν για να γυρίσουν στον προορισμό τους και μας λένε να περιμένουμε μέχρι να μπουν στο σπίτι τους», τονίζει.
Η κυρία Στανίση δουλεύει πολλά χρόνια και τη νύχτα και, όπως μας λέει, της έχουν συμβεί διάφορα ευτράπελα. «Κάποτε, τέσσερις άνδρες με σταμάτησαν για να πάνε σε ένα χωριό, με το που με είδαν τρόμαξαν και με ρώτησαν με απορία εάν μπορώ να τους πάω στον μακρινό προορισμό τους. Τους απάντησα με φυσικότητα, πως ασφαλώς και μπορώ και επιβιβάστηκαν. Με τα χρόνια έχω διαπιστώσει πως πλέον οι άνδρες επιβάτες σέβονται ακόμα περισσότερο τις γυναίκες οδηγούς από ό,τι οι γυναίκες και μας αντιμετωπίζουν πιο θετικά, γιατί μας θεωρούν πιο προσεκτικές».
Το επάγγελμα παρά τις δυσκολίες έχει και τα …τυχερά του! «Πέραν από τα κομπλιμέντα που εισπράττουμε με διακριτικό πάντα τρόπο, έχουμε πάντα προτεραιότητα στο δρόμο, ενώ με το χαμόγελο, την διακριτικότητα, την προσοχή και την υπομονετικότητα έχουμε κερδίσει το σεβασμό και από τους πιο απαιτητικούς επιβάτες», καταλήγει.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Γράψε την άποψή σου...