«Eργαζόμουν από το 1988 ως ταξιτζής. Πήρα την μισή άδεια από τον πατέρα μου. Το 2010 ξεκίνησαν τα μεγάλα
προβλήματα. Όλος ο κλάδος είχε «ξεσηκωθεί».
Την περίοδο εκείνη άρχισα να αδυνατώ να καταβάλλω τις εισφορές μου προς τον ΟΑΕΕ. Αυτές όπως ήταν επόμενο, συσσωρρεύτηκαν και έφτασαν…τις 30.000 ευρώ. Στο χρέος αυτό, προσθέστε και άλλα 3 χιλιάρικα, το «μπιλιετάκι» που μου ήρθε από την εφορία. Αυτά τα ποσά δεν μπορούσα να τα πληρώσω σε καμία περίπτωση και έτσι πούλησα την μισή άδεια που κατείχα για να εξοφλήσω.
Για την ακρίβεια δεν την πούλησα, την «σκότωσα», την «ξεφτίλισα»…Μιλάμε ότι το αμάξι «έφυγε από τα χέρια» μου ως ένα αστείο κλάσμα σε σύγκριση με την αξία που είχε παλιά, τα χρόνια προ κρίσης. Η πώληση τελικά πραγματοποιήθηκε στις 31/12/2015. Εισέπραξα το ποσό…που χρωστούσα και τα χρήματα «εξαφανίστηκαν» σαν «αέρας». Δεν πρόλαβα καν να τα μετρήσω που λέει ο λόγος. Ξεμπέρδεψα με ΟΑΕΕ, εφορία και τους υπόλοιπους λογαριασμούς.
Μην νομίζετε πάντως, πως όλα αυτά τα χρόνια, από το 2010 έως το 2015, δεν έκανα προσπάθειες έτσι ώστε να διακανονίσω τα χρέη μου. Πως να τα καταφέρω όμως όταν ο τζίρος είχε ουσιαστικά εκμηδενιστεί; Και είμαι σίγουρος ότι τα λόγια μου περιγράφουν την κατάσταση και άλλων συναδέλφων την περίοδο εκείνη. Οι πελάτες «εξαφανίστηκαν», όπως άλλωστε και το κράτος πρόνοιας για όσους βρέθηκαν στην άτυχη θέση να οφείλουν.
Οι υποχρεώσεις όμως ήταν παρούσες και πίεζαν ασφυκτικά. Έπρεπε να πληρώνω 900 ευρώ το δίμηνο στον ΟΑΕΕ! Από που να τα βρω τα χρήματα αυτά; Και όταν νοικιάζεις σπίτι, με γυναίκα άνεργη και 5 παιδιά, όταν οι λογαριασμοί σε «πνίγουν», με ποιο τρόπο βρίσκεις την άκρη; Το 2013 ήταν η χειρότερη, οικονομικά πάντα, χρονιά που θυμάμαι. Εγώ και η οικογένεια μου αναγκαστήκαμε να ζήσουμε με τα ψιλά…που είχε το ταξί. Για τέτοιες καταστάσεις μιλάμε.
Η απογοήτευση όταν πούλησα το ταξί μου ήταν τεράστια, απερίγραπτη. Την δουλειά του ταξιτζή εξακολουθώ να την αγαπώ και να φανταστείς πως ακόμη και τώρα, πολλοί πρώην συνάδελφοι μου, έρχονται στο μπουγατσατζίδικο που δουλεύω για να δουν τι κάνω, αλλά κυρίως να μου πουν τον πόνο τους, καθώς η κρίση τους έχει προκαλέσει τεράστια οικονομικά προβλήματα» δηλώνει απογοητευμένος στο bangladeshnews.gr, o πρώην ταξιτζής Σταύρος Συμεωνίδης, πολύτεκνος με 5 παιδιά. Μετά από μια εικοσαετία και βάλε πίσω από το τιμόνι του ταξί, ο κ. Συμεωνίδης εργάζεται πλέον ως υπάλληλος στο κατάστημα εστίασης «222» στην Πέτρου Συνδίκα. Αναγκάστηκε να πουλήσει την μισή άδεια ταξί που κατείχε για να «τελειώνει» με τα χρέη του…
ΧΙΛΙΕΣ ΩΡΕΣ ΣΕ ΜΠΟΥΓΑΤΣΑΤΖΙΔΙΚΟ, ΠΑΡΑ ΜΙΑ ΩΡΑ ΩΣ ΤΑΞΙΤΖΗΣ. ΛΥΠΑΜΑΙ ΠΟΥ ΤΟ ΛΕΩ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥΣ ΜΟΥ ΣΤΟ ΤΙΜΟΝΙ…
«Πως αισθάνομαι σαν υπάλληλος…μπουγατσατζίδικου; Σαν να έχω πέσει στον ωκεανό και προσπαθώ να επιβιώσω με «χίλια» κύματα να με χτυπάνε από παντού. Πάντως για άτομα της ηλικίας μου, η αλλαγή επαγγέλματος αποδεικνύεται ιδιαίτερα επώδυνη εμπειρία. Σε «βγάζει από τα νερά σου». Αναγκάζεσαι να κάνεις πράγματα εντελώς αντίθετα από αυτά που είχες μάθει μέχρι τότε.
Αν και εξακολουθώ να αγαπώ το επάγγελμα του ταξιτζή, δεν θα ήθελα με τίποτα, με καμία δύναμη, τα χρόνια αυτά που διανύουμε, να ασχοληθώ ξανά. Καλύτερα χίλιες ώρες υπάλληλος σε μπουγάτσα…παρά μια ώρα ταξιτζής. Η γυναίκα μου στη αρχή, στεναχωρέθηκε πολύ με την πώληση της άδειας μου, αλλά όταν τα «βάλαμε κάτω» και είδαμε τα έξοδα, μου είπε: «Πούλα το, για να μην μας το πάρουν στο τέλος τζάμπα». Και κάπου εκεί τελείωσε και η σχέση μου…με το ταξί.
Μην ξεχνάτε πως είμαι και πολύτεκνος: Είμαι πολύ ευτυχισμένος με την οικογένεια μου αλλά και πολύ απελπισμένος με το κράτος, γιατί σε λίγο, έτσι όπως πάμε, θα βρεθώ χρεωμένος στην εφορία γιατί έκανα το λάθος…να κάνω παιδιά…».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψε την άποψή σου...