Βασιλική Συμνιανάκη, οδηγός ταξί: "Ο χαρακτηρισμός ταρίφας είναι κληρονομιά από τους παλιούς"..!

Μια οδηγός ταξί αφήνει για λίγο το τιμόνι, μιλά για τις εμπειρίες της στους δρόμους της πρωτεύουσας και εξηγεί γιατί ο χαρακτηρισμός "ταρίφας" δεν βγήκε καθόλου
τυχαία.

Συνάντησα την Βασιλική Συμνιανάκη λίγα μέτρα κάτω από το γραφείο της δουλειάς μου. Όπως της είχα πει και από το τηλέφωνο όταν μιλήσαμε για πρώτη φορά, η στήλη "Γυναίκες στη θέση τους" θα ήταν άδεια χωρίς τη συμμετοχή μιας γυναίκας που παίζει τους δρόμους στα δάχτυλα, κάνοντας ένα επάγγελμα απαιτητικό και παρεξηγημένο (κάποιες φορές δικαίως, όπως μου εξήγησε και η ίδια αργότερα). Στο τέλος της συζήτησής μας, ευχήθηκα όλοι οι ταξιτζήδες, να ήταν σαν κι εκείνη. Ευγενικοί, χαμογελαστοί, ανθρώπινοι και πάνω από όλα επαγγελματίες.

Δύο πράγματα με οδήγησαν στο επάγγελμα: Η ανεργία και η αγάπη μου για την οδήγηση.

Το αν θα ξεκινήσει καλά η μέρα, είναι θέμα τύχης. Μπορεί να ξεκινήσεις και να σου σπάσουν τα νεύρα γιατί θα ψάχνεις δύο ώρες κούρσα, μπορεί όμως να ξεκινήσεις και να σε βοηθήσει η ίδια η δουλειά.

Αν η πρώτη κούρσα είναι "το 3.20", όπως το λέμε εμείς του επαγγέλματος, παίζει και να σε πάει έτσι η μέρα. Σερί, μικρές διαδρομές.

Μπορεί να φορτώνουν όλοι και εσύ να μένεις ώρες χωρίς κούρσα. Πολλές φορές νιώθω πως είμαι εγώ η άτυχη, άλλες πάλι διαπιστώνω πως, πραγματικά, όλα στηρίζονται στην τύχη.

Πατάμε φρένο και σταματάμε ξαφνικά. Ναι, ισχύει και είναι λάθος μας, αλλά πραγματικά το κάνουμε ενστικτωδώς. Αν κάποιος σηκώσει το χέρι τελευταία στιγμή, μπορεί να μην σταματήσεις και να πεις, "εντάξει, έχασα και μια κούρσα". Αν όμως δεν έχεις δουλέψει, το πρώτο που κάνεις είναι να κοκαλώνεις.

Οι Έλληνες έχουν κόψει πια το ταξί. Η μετακίνηση είναι πιο οικονομική με τα ΜΜΜ, οπότε, πια, τα προτιμούν. Πολλοί, βγαίνουν από τα νοσοκομεία και μου λένε να τους πάω στον πιο κοντινό σταθμό του μετρό.

Τα παζάρια, είναι η νέα μόδα στα ταξί. Σου λένε, "έχω 5 ευρώ, πού με πας"; Εκεί εσύ αποφασίζεις αν θα δεχτείς να πάρεις την κούρσα, ή όχι.

 

Δεν υπάρχει περίπτωση, όσο κάνω αυτήν την δουλειά, να κατεβάσω άνθρωπο. Όχι ότι μου περισσεύουν. Απλά, σε αυτές τις περιπτώσεις σκέφτομαι, πως αν ήμουν στη θέση του, πραγματικά θα ήθελα κάποιον να με βοηθήσει. Εδώ λειτουργεί και το συναίσθημα

 

Όταν έχεις πελάτη, δεν έχεις πρόβλημα με την κίνηση, όταν όμως είσαι μόνος δύσκολα θα φορτώσεις.

Επικρατεί μια λάθος αντίληψη σε σχέση με την κίνηση. Όλοι λένε "πωωω έχει και κίνηση, πόσα θα μου φύγουν τώρα στο ταξί. Αυτό δεν ισχύει. Η διαφορά είναι μηδαμινή γιατί το αμάξι, όταν δεν κινείται, γράφει πολύ λιγότερο από όταν υπάρχει ταχύτητα.

Οι γυναίκες είναι το 80% των πελατών. Οι άντρες έχουν τα αυτοκίνητά τους για να πάνε στη δουλειά τους. Οι γυναίκες, όπως φαίνεται, έχουν σε πολύ μικρότερο ποσοστό.

Για τις γυναίκες, μια γυναίκα οδηγός είναι ανακούφιση. Συνήθως ακούω "Μπράβο", "Είσαι γυναίκα οδηγός ταξί; Αυτά είναι".  Νιώθουν σιγουριά και ασφάλεια.

Από φλερτ, άλλο τίποτα. Από άντρες μεγαλύτερης ηλικίας που σου κάνουν κοπλιμέντα με ωραίο τρόπο και από πιτσιρικάδες που βράζει το αίμα τους και σε φλερτάρουν με τρόπο που μπορεί να σε κάνουν να κοκκινίσεις και να πεις "σταμάτα, όχι άλλο". Άσε που κυριαρχεί και η λανθασμένη άποψη  του "ταξιτζού είναι μωρέ, τι θα΄ ναι αυτή". Είμαστε γυναίκες επαγγελματίες, σαν όλες τις άλλες.

Σε εμάς τις γυναίκες τα έχουν χρεώσει όλα. Ότι δεν έχουμε αίσθηση του χώρου, ότι δεν το'χουμε με τον προσανατολισμό, ότι τελικά, δεν είμαστε καλοί οδηγοί, άρα πρέπει να μένουμε μακριά από τα ταξί. Δεν ισχύει κάτι τέτοιο.

Δεν υπάρχει πιο οργανωμένο ον από τη γυναίκα. Οπότε, το να μην είναι καλή μια γυναίκα στην οδήγηση, είναι απλά θέμα ανθρώπου αλλά και εμπειρίας. Το ίδιο θα μπορούσε να ισχύει και σε έναν άντρα που μπορεί να τον αφήσεις σε μια πλατεία και να χάσει την έξοδο. Δεν τίθεται διαφορά φύλων.

Ο χαρακτηρισμός "ταρίφας" ή "κίτρινη φυλή" είναι κληρονομιά από τους παλιούς. Ο κόσμος βγάζει τα απωθημένα του σε εμάς τους καινούργιους από μια μερίδα οδηγών που όντως έχει σπιλώσει το όνομα του ταξιτζή στο μυαλό του κόσμου. Και, ναι, δυστυχώς, αυτοί οι "ταρίφες" κυκλοφορούν στους δρόμους και κάνουν πολύ χειρότερα από αυτά που πιστεύει ο κόσμος. Από το να κλέβουν, μέχρι το να μη σέβονται τους πελάτες ή ακόμη και να έχουν βρώμικο αυτοκίνητο. Αυτό με δυσαρεστεί, αλλά ταυτόχρονα με κάνει να προσπαθώ να το αλλάξω.

Όταν νυχτώνει, η Αθήνα δυστυχώς ερημώνει. Κι αν σκεφτείς ότι στην πρωτεύουσα έχει 15.000 ταξί, παίζεις κυριολεκτικά με την τύχη σου.

Μου έχει τύχει να σηκώνουν το χέρι, να σταματάω και να μου λένε, "Α, δε θέλω ταξί, έτσι το σήκωσα το χέρι μου".

 

Τις μέρες που βρέχει, είναι πιο μελαγχολικά. Βλέπεις γεράκους και μαμάδες με παιδάκια να περιμένουν μέσα στο κρύο το λεωφορείο, ενώ εσύ περνάς από δίπλα τους, "ελεύθερος". Κι ενώ σε κοιτάζουν σαν ξερολούκουμο, δεν σε σταματάνε. Δεν έχουν πια αυτά τα παραπάνω 5, ενδεχομένως 10 ευρώ να διαθέσουν

 

Αγένεια, υπάρχει άπλετη εκεί έξω. Πολλοί νομίζουν ότι όλοι θέλουμε να τους κλέβουμε, αλλά δεν είμαστε όλοι το ίδιο. Μας παίρνει όλους η μπάλα, ενώ, οι νεότεροι το προσπαθούμε πολύ.

Είναι συνήθεια να φεύγει πελάτης χωρίς να πληρώσει. Κακή, αλλά συνήθεια. Εκεί, δεν το ψάχνεις παραπάνω.

Ψυχολόγοι ή ταξιτζήδες; Και τα δύο. Γιατί, ενώ οδηγούμε, μπορούμε να ακούσουμε ταυτόχρονα και τα εσώψυχά των πελατών, ακόμη κι αν κάποιοι δεν βάζουν ούτε τελεία. Οι άνθρωποι έχουν την ανάγκη να μιλήσουν. Οπότε από τη στιγμή που ξέρουν ότι λογικά, δεν θα με ξαναδούν, ανοίγονται. Το ίδιο ισχύει και από πλευράς του ταξιτζή. Αν δούμε πρόσφορο έδαφος, μιλάμε κι εμείς. Και γιατί όχι, κάνουμε και την πλάκα μας.

Η Βασιλική Συμνιανάκη κυκλοφορεί στους δρόμους της Αθήνας,

 ενώ μπορείς να την βρεις και μέσω της εφαρμογής taxibeat.

ΠΗΓΗ:http://cosmo.gr/