Η ΔΗΜΑΡ θέλει τον...

Η προ εβδομάδων διατύπωση του γραμματέα της Δημοκρατικής Αριστεράς Σπύρου Λυκούδη «θέλουμε την παραμονή μας στο ευρώ με την κοινωνία όρθια» περιγράφει συνοπτικά το προεκλογικό πρόγραμμα του κόμματος, το οποίο παρουσίασε τη Δευτέρα ο Φώτης Κουβέλης, μία μέρα πριν από την επισημοποίηση

μιας ακόμη προεκλογικής σύμπραξης, αυτής με τους «λοχαγούς» του Σημίτη.

Δεδομένου ότι η Δημοκρατική Αριστερά επισήμως αναγνωρίζει τη δανειακή σύμβαση ως μία διεθνή συμφωνία μεταξύ εταίρων, η οποία «υπάρχει αντικειμενικά» - όπως υπογράμμισε ο Φώτης Κουβέλης στην εισηγητική του τοποθέτηση -, αυτό που αναδεικνύεται είναι η διαφωνία του κόμματος με το «συμφωνηθέν πλαίσιο».

Από εκεί απορρέει και η θέση για αναδιαπραγμάτευση του μνημονίου για την αλλαγή των όρων του με ισοδύναμα μέτρα, ικανά να στηρίξουν την ανάπτυξη και τους εργαζομένους, αλλά ταυτόχρονα να καταστήσουν το χρέος βιώσιμο - και όλα αυτά εντός της ευρωζώνης και του ευρώ. Με άλλα λόγια, η Δημοκρατική Αριστερά λέει «όχι στην παθητική αποδοχή του μνημονίου» προτείνοντας την... ενεργό συνδιαμόρφωσή του με τους πιστωτές.

Κι αν σε κάποιους τα παραπάνω ενδεχομένως να θυμίζουν το «άλλο μείγμα πολιτικής» που ευαγγελιζόταν πριν από έναν χρόνο ο αρχηγός της Ν.Δ., για τη Δημοκρατική Αριστερά είναι μια ρεαλιστική προοπτική για να μη διαλυθεί η κοινωνία και να μη ζήσει σε καθεστώς «χρεοκρατίας».

Σύμφωνα με το πρόγραμμα της ΔΗΜΑΡ, αυτό που μπορεί να γίνει - αλλά το ΠΑΣΟΚ αρχικώς και η συγκυβέρνηση κατόπιν δεν έκαναν, σύμφωνα με την κριτική που διατυπώνει - είναι η καταπολέμηση της διαφθοράς, της σπατάλης και της φοροδιαφυγής σε συνδυασμό με την επιμήκυνση των χρονικών ορίων κάλυψης των δημοσιονομικών στόχων και τη βελτίωση των όρων εξυπηρέτησης του χρέους, ώστε να υπάρξει χρόνος για ανάκαμψη μέσα από την εφαρμογή άλλων πολιτικών.

Ακόμη η ΔΗΜΑΡ αναφέρεται σε «αναθεώρηση» του προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων με στόχο την «αξιοποίηση» και όχι την «εκποίηση» της δημόσιας περιουσίας. Στο μεταξύ ξεκαθαρίζει και τη διαφωνία της με άλλες δυνάμεις της Αριστεράς («δείχνοντας» τον ΣΥΡΙΖΑ) που μιλούν για «μονομερή απεμπλοκή από το μνημόνιο και ανατροπή της δανειακής σύμβασης», διότι, όπως υποστηρίζει, αυτό«ισοδυναμεί με αποχώρηση και των δανειστών από τη διαπραγμάτευση, διακοπή της χρηματοδότησης και επιστροφή της χώρας στη δραχμή με καταστροφικές συνέπειες».

«Προοδευτικές συμμαχίες»

Για την εφαρμογή αυτής της πολιτικής η ΔΗΜΑΡ ζητά την εκλογική της ενίσχυση επιμένοντας ότι δεν πρόκειται να δώσει αριστερό άλλοθι σε μια κυβέρνηση συνεργασίας Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ. Παράλληλα ο Κουβέλης διατρανώνει την προθυμία του κόμματός του για κυβερνητικές συνεργασίες με άλλες προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις, χωρίς να κατονομάζει όμως συγκεκριμένους φορείς, παρά μόνο πολιτικά και ιδεολογικά ρεύματα που κινούνται από την ανανεωτική Αριστερά ώς το «χώρο του δημοκρατικού σοσιαλισμού», της «αριστερής σοσιαλδημοκρατίας» και της «πολιτικής οικολογίας».

Με την προϋπόθεση, όπως επισημαίνει, ότι αυτές οι συνεργασίες «θα υπηρετούν την αλλαγή των πολιτικών» και δεν θα αποτελούν «ευκαιριακές συμπράξεις για τη νομή της εξουσίας ή συνέχιση με άλλο τρόπο των ίδιων πολιτικών».

Μάλιστα το τελευταίο διάστημα ο Κουβέλης, αναφερόμενος στους όρους σύμπραξης με άλλες δυνάμεις, μιλά για «σύμπτωση σε ένα προοδευτικό πρόγραμμα» και «φερέγγυα πρόσωπα» και πρακτικές για την εφαρμογή του.

Πιθανότατα η ΔΗΜΑΡ εκτιμά ότι τέτοια φερέγγυα πρόσωπα αποτελούν οι διαγραφέντες πρόσφατα βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι όμως έως το δεύτερο μνημόνιο στήριξαν την πολιτική και τα μέτρα της τρόικας, ή τα εκσυγχρονιστικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ της εποχής Σημίτη, οι λεγόμενοι «λοχαγοί», οι οποίοι συγκρότησαν την κίνηση «Νέα Σοσιαλδημοκρατική Συμφωνία».

Στο κείμενο συμπόρευσης με τη ΔΗΜΑΡ, το οποίο  υπογράφουν εννέα στελέχη (Στ. Μανίκας, Β. Μαλέσιος, Ι. Νικολάου, Κ. Καραγι-αννάκης, Δ. Δασκαλάκης, Β. Κόκκας, Τ. Σκαρτσολιάς και Μ. Σταυρακάκης), σημειώνουν ότι «θέλουμε ριζικές αλλαγές στη χώρα... Είμαστε αντίθετοι με το μέτωπο της ακινησίας, της επιστροφής στο παρελθόν, της οπισθοφυλακής για “συντεχνιακά κεκτημένα”». Τέλος, καλούν «να αποδοκιμαστεί στις κάλπες η πολιτική της διετίας» και τάσσονται υπέρ της παραμονής της χώρας στο ευρώ, απέναντι στην «Ελλάδα της δραχμής και της καθυστέρησης», του λαϊκισμού και του εκφασισμού της κοινωνίας.

http://topontiki.gr