Άποψη: Ταξιτζής 27/9/2011
Βλέπεις φωτιά στο σπίτι του γείτονά σου; Μην περιμένεις να 'ρθει στο δικό σου τρέξε να τον βοηθήσεις να την σβήσει πριν να είναι αργά και για τους δυο σας.
Παρ' όλο που αυτό θα 'πρεπε να είναι το αυτονόητο σε όλες τις περιστάσεις της ζωής μας, δυστυχώς δεν είναι.
Και δεν είναι, γιατί 30 και χρόνια τώρα, γαλούχησαν έναν ολόκληρο λαό να λειτουργεί με γνώμονα το στενό προσωπικό του συμφέρον και να αδιαφορεί για ό,τι αφορά το κοινωνικό σύνολο.
Τόσα χρόνια ακούγονταν φωνές για συσπείρωση και μαζικές αντιδράσεις, αλλά ποτέ δεν έγινε τίποτα μαζικό με ευθύνη κυρίως των εργατοπατεράδων συνδικαλιστών, αλλά και της συντεχνιακής λογικής την οποία υιοθετήσαμε.
Ο Έλληνας έμαθε να λειτουργεί σαν μονάδα. Να κοιτάζει την "πάρτη του" να μην τον νοιάζει τίποτα πέρα απ' το προσωπικό, ατομικό του συμφέρον.
Μέχρι που την Άνοιξη του 2011 δειλά-δειλά ξεκίνησε απ' τους πιτσιρικάδες μέσα απ' το facebook, το κίνημα των Αγανακτισμένων, όπως ονομάστηκε, κι αρχίσαμε να ελπίζουμε ότι κάτι θα μπορούσε να γίνει, ότι κάτι θα μπορούσε να αλλάξει, κάτι θα μπορούσαμε να πετύχουμε συλλογικά επιτέλους.
Αλλά του κάκου. Ο κακός μας εαυτός δεν θα μπορούσε να μας αφήσει να κάνουμε τίποτα μαζικό.
Οι "λεβέντες" που μας κυβερνάνε ξέρανε ότι ο χρόνος θα νικούσε την διάθεση για αγώνα, η αδιαφορία και ο ωχαδερφισμός θα νικούσε τις ελπίδες και ότι αν τελικά δεν τα παρατάγαμε από μόνοι μας, υπήρχε η λύση των Γνωστών αγνώστων, των χημικών και των ΜΑΤ, όπως και έγινε.
Από την άλλη μεριά, ήταν σίγουροι ότι οι βολεμένοι δεν υπήρχε περίπτωση να ασχοληθούν με τίποτα άλλο έξω απ' τη ρουτίνα τους.
Έτσι φτάσαμε στο σημείο που είμαστε σήμερα. Ένας- ένας κλάδος εργαζομένων απεργώντας χωριστά απ' τους υπόλοιπους εργαζόμενους και μόνο όταν θιγόταν το συντεχνιακό του συμφέρον, δεν μπόρεσε να εμποδίσει την κυβέρνηση απ' το να οδηγήσει τη χώρα στην εξαθλίωση και το Δ.Ν.Τ., στερώντας απ' τα παιδιά μας το δικαίωμα στο όνειρο.
Μέχρι τώρα, δεν καταφέραμε να συσπειρωθούμε και να εμποδίσουμε την εκποίηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της πατρίδας μας και την σχεδόν δωρεάν παραχώρηση της δημόσιας περιουσίας στους ημέτερους, ντόπιους και ξένους.
Σήμερα και όχι αύριο ή μεθαύριο, πρέπει να βγούμε στους δρόμους, και να ορθώσουμε το ανάστημά μας απέναντι σε μια κυβέρνηση που αποστολή της έχει, το ξεπούλημα του τόπου μας.
Πρέπει να πούμε στους 154 βουλευτές που σε λίγες ώρες θα υπογράψουν για το χαράτσι στη Δ.,Ε.Η., και μετά θα μας λένε πόσο λυπούνται που θα μας κόψουν το ρεύμα επειδή δεν θα 'χουμε να το πληρώσουμε, ΦΤΑΝΕΙ ΩΣ ΕΔΩ.
Εδώ τραβάμε κόκκινη γραμμή. Μέχρι εδώ. Δεν γίνετε να σωθεί η Ελλάδα και να πεθάνουν οι Έλληνες.
Εάν δεν μπορούνε να κάνουν κάτι καλύτερο, να πάνε σπίτια τους και να μας αφήσουν ήσυχους.
Το μόνο που χρειάζεται είναι να βγούμε στους δρόμους και να τους το φωνάξουμε. Σήμερα.
Πριν αδειάσετε και τους κουμπαράδες των παιδιών μας, Παραιτηθείτε, κάνοντας έτσι ένα καλό και εσείς για τον τόπο.
Παρ' όλο που αυτό θα 'πρεπε να είναι το αυτονόητο σε όλες τις περιστάσεις της ζωής μας, δυστυχώς δεν είναι.
Και δεν είναι, γιατί 30 και χρόνια τώρα, γαλούχησαν έναν ολόκληρο λαό να λειτουργεί με γνώμονα το στενό προσωπικό του συμφέρον και να αδιαφορεί για ό,τι αφορά το κοινωνικό σύνολο.
Τόσα χρόνια ακούγονταν φωνές για συσπείρωση και μαζικές αντιδράσεις, αλλά ποτέ δεν έγινε τίποτα μαζικό με ευθύνη κυρίως των εργατοπατεράδων συνδικαλιστών, αλλά και της συντεχνιακής λογικής την οποία υιοθετήσαμε.
Ο Έλληνας έμαθε να λειτουργεί σαν μονάδα. Να κοιτάζει την "πάρτη του" να μην τον νοιάζει τίποτα πέρα απ' το προσωπικό, ατομικό του συμφέρον.
Μέχρι που την Άνοιξη του 2011 δειλά-δειλά ξεκίνησε απ' τους πιτσιρικάδες μέσα απ' το facebook, το κίνημα των Αγανακτισμένων, όπως ονομάστηκε, κι αρχίσαμε να ελπίζουμε ότι κάτι θα μπορούσε να γίνει, ότι κάτι θα μπορούσε να αλλάξει, κάτι θα μπορούσαμε να πετύχουμε συλλογικά επιτέλους.
Αλλά του κάκου. Ο κακός μας εαυτός δεν θα μπορούσε να μας αφήσει να κάνουμε τίποτα μαζικό.
Οι "λεβέντες" που μας κυβερνάνε ξέρανε ότι ο χρόνος θα νικούσε την διάθεση για αγώνα, η αδιαφορία και ο ωχαδερφισμός θα νικούσε τις ελπίδες και ότι αν τελικά δεν τα παρατάγαμε από μόνοι μας, υπήρχε η λύση των Γνωστών αγνώστων, των χημικών και των ΜΑΤ, όπως και έγινε.
Από την άλλη μεριά, ήταν σίγουροι ότι οι βολεμένοι δεν υπήρχε περίπτωση να ασχοληθούν με τίποτα άλλο έξω απ' τη ρουτίνα τους.
Έτσι φτάσαμε στο σημείο που είμαστε σήμερα. Ένας- ένας κλάδος εργαζομένων απεργώντας χωριστά απ' τους υπόλοιπους εργαζόμενους και μόνο όταν θιγόταν το συντεχνιακό του συμφέρον, δεν μπόρεσε να εμποδίσει την κυβέρνηση απ' το να οδηγήσει τη χώρα στην εξαθλίωση και το Δ.Ν.Τ., στερώντας απ' τα παιδιά μας το δικαίωμα στο όνειρο.
Μέχρι τώρα, δεν καταφέραμε να συσπειρωθούμε και να εμποδίσουμε την εκποίηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της πατρίδας μας και την σχεδόν δωρεάν παραχώρηση της δημόσιας περιουσίας στους ημέτερους, ντόπιους και ξένους.
Σήμερα και όχι αύριο ή μεθαύριο, πρέπει να βγούμε στους δρόμους, και να ορθώσουμε το ανάστημά μας απέναντι σε μια κυβέρνηση που αποστολή της έχει, το ξεπούλημα του τόπου μας.
Πρέπει να πούμε στους 154 βουλευτές που σε λίγες ώρες θα υπογράψουν για το χαράτσι στη Δ.,Ε.Η., και μετά θα μας λένε πόσο λυπούνται που θα μας κόψουν το ρεύμα επειδή δεν θα 'χουμε να το πληρώσουμε, ΦΤΑΝΕΙ ΩΣ ΕΔΩ.
Εδώ τραβάμε κόκκινη γραμμή. Μέχρι εδώ. Δεν γίνετε να σωθεί η Ελλάδα και να πεθάνουν οι Έλληνες.
Εάν δεν μπορούνε να κάνουν κάτι καλύτερο, να πάνε σπίτια τους και να μας αφήσουν ήσυχους.
Το μόνο που χρειάζεται είναι να βγούμε στους δρόμους και να τους το φωνάξουμε. Σήμερα.
Πριν αδειάσετε και τους κουμπαράδες των παιδιών μας, Παραιτηθείτε, κάνοντας έτσι ένα καλό και εσείς για τον τόπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψε την άποψή σου...