Το 1974 ο Κωσταντίνος Καραμανλής ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα-απαίτηση του ελληνικού λαού(συμπεριλαμβανομένων πολιτικών και πνευματικών
προσωπικοτήτων της εποχής) να επιστρέψει στην Ελλάδα και να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο στην πολιτική σκηνή. Ανέλαβε την ιστορική του ευθύνη, επέστρεψε χωρίς να ξέρει τι θα αντιμετωπίσει, αποκατέστησε τη δημοκρατία στη χώρα μας και έβαλε τέλος σε μια μαύρη σελίδα της νεότερης ιστορία μας.
Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. .. Η Ελλάδα έγινε μέλος της ευρωπαικής οικογένειας, αργότερα μπήκε ( με λογιστικές αλχημείες Σημίτη) στην ΟΝΕ και είχε τις προυποθέσεις να ακολουθήσει το δρόμο της ανάπτυξης και της ευημερίας.
Στα χρόνια που ακολούθησαν η Ελλάδα έγινε το βασίλειο της διαπλοκής. Οι οικονομικοί νταβατζήδες κράτησαν –με τη σύμφωνη γνώμη ή την ανοχή των περισσότερων κυβερνήσεων- για λογαριασμό τους και το πιο μικρό ίχνος του παραγόμενου εθνικού πλούτου. Όσοι τόλμησαν να τα βάλουν μαζί τους (βλέπε Κώστας Καραμανλής) χτυπήθηκαν ανελέητα και απομονώθηκαν ή απομακρύνθηκαν από την εξουσία.
Το εμπόριο ελπίδας από πολιτικούς και πολιτικάντηδες άνθησε. Η Βουλή γέμισε με γραφικούς, ανακόλουθους, λαικιστές, που δεν είχαν ούτε τη θέληση, ούτε την ικανότητα να προσφέρουν υπηρεσίες στην πατρίδα.
Σήμερα, όλοι αυτοί έχουν χάσει τη μπάλλα. Περισσότερο από ποτέ, είναι ευδιάκριτη, η έλλειψη πολιτικών προσωπικοτήτων που θα μιλήσουν τη γλώσσα της αλήθειας, δεν θα πουλήσουν άλλα παραμύθια στον ελληνικό λαό, θα είναι έτοιμοι να ακολουθήσουν το δρόμο της σύνεσης και της λογικής και με μικρά αλλά σταθερά βήματα να βγάλουν την χώρα από το αδιέξοδο. Δυστυχώς τέτοια στρατηγική δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Οι ηγεσίες όλων των κομμάτων μοιάζει να βολεύονται με τον τίτλο του αουτσάιντερ και στην παρούσα φάση θα ήθελαν αντιπολιτευτικό και όχι κυβερνητικό ρόλο. Αυτό όμως είναι πορεία συρρίκνωσης. Είναι ευθυνοφοβία.
Ο Αλέξης Τσίπρας επέλεξε την κάθαρση στην παράταξή του με σκοπό την δημιουργία μιας αμιγούς ευρωπαικής αριστεράς. Ο Βαγγέλης Μειμαράκης απέφυγε κάθε σύγκρουση. Διατήρησε στους κόλπους της παράταξης πρόσωπα που ‘’μισήθηκαν’’από τους ψηφοφόρους της παράταξης. Και εννοώ όλους αυτούς που συγκροτούν το νεοφιλελεύθερο και ακροδεξιό συνοθύλευμα που βρήκε καταφύγιο στη Νέα Δημοκρατία. Πως θα πεισθεί ο ψηφοφόρος της Νέας Δημοκρατίας να στηρίξει ξανά την παράταξη όταν όλοι αυτοί παραμένουν στη θέση τους και συνεχίζουν να στηρίζουν και να στηρίζονται από τα μεγάλα συμφέροντα;
Ο Κώστας Καραμανλής, μοναδικός πλέον εκπρόσωπος πολιτικών ηγετών, αποδεκτός από το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας, προτίμησε να δει και αυτή την εκλογική μάχη από την …εξέδρα.
Η απαίτηση της ελληνικής κοινωνίας για άμεση επιστροφή του Κώστα Καραμανλή δεν συμβαδίζει με την επιθυμία του πολιτικού κόσμου. Οι περισσότεροι χρησιμοποιούν το όνομά του μόνο για λόγους ψηφοθηρίας . Ας το καταλάβουν όμως ότι μόνο αυτός ξέρει και μπορεί να εγγυηθεί την ομαλότητα και την κοινωνική δικαισύνη. Οι ίδιοι οι πολιτικοί πρέπει να επιβάλλουν την επιστροφή του. Με πράξεις και όχι με ευχολόγια.Πως ;
Η επόμενη κυβέρνηση θα πρέπει να είναι εθνική. Με ηγέτη και πρωθυπουργό -εν λευκώ- τον Κώστα Καραμανλή.
ΠΗΓΗ: http://www.poeiata.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψε την άποψή σου...