Όταν η Αθήνα έγινε πρωτεύουσα του νέου ελληνικού κράτους το 1834, ως δρόμοι χρησιμοποιούντο κάποια σοκάκια με λάσπη το χειμώνα και σκόνη το καλοκαίρι. Οι πλούσιοι της εποχής έλυσαν το πρόβλημα με την εισαγωγή φορητών αμαξιών κατά το δυτικό παράδειγμα, αυτά που τα κουβαλούσαν άνθρωποι. Κανείς έλληνας δεν δέχτηκε να γίνει χαμάλης για τη μεταφορά συνανθρώπων του. Αυτό το χαμαλίκι το ανέλαβαν μερικοί Μαλτέζοι που είχαν έρθει στην Αθήνα εκείνη την εποχή. Αυτοί έσωσαν τη κατάσταση. Έλεγε τότε ο κόσμος. «Φωνάξτε τους Μαλτέζους» όπως λέμε σήμερα «Φώναξε ένα ταξί».
Στα τέλη του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ου έκαναν την εμφάνισή τους τα πρώτα επιβατικά αυτοκίνητα στην Αθήνα. Ήταν όμως πάρα πολύ ακριβά για αν τα αγοράσει ο κόσμος. Έτσι άρχισαν να εμφανίζονται τα ταξί στην αρχή στις μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις. Φρανκφούρτη, Λονδίνο. Παρίσι και φυσικά στην Αμερική, κυρίως στη Νέα Υόρκη.
Ταξί είναι ένα επιβατικό αυτοκίνητο όχημα δημόσιας μεταφοράς (με την έννοια ότι χρησιμοποιείται από τον δήμο, το οποίο μεταφέρει, ατομικά, τους επιβάτες του στον ακριβή προορισμό που επιθυμούν, σε αντίθεση με τα μαζικά μέσα μεταφοράς, τα οποία κινούνται σε προκαθορισμένες διαδρομές μεταφέροντας συλλογικά τους επιβάτες τους στην περιοχή που επιθυμούν). Επειδή η χρήση του ταξί είναι ατομική και όχι μαζική, αποτελεί τρόπον τινά ιδιωτική συγκοινωνία.
Η λέξη ταξί προέρχεται από τη λέξη “taximeter” , μετρητής που είχαν και έχουν ακόμη τα ταξί για τον υπολογισμό της απαιτούμενης πληρωμής για την υπηρεσία μεταφοράς που οφείλει ο επιβάτης.
Η ιστορία του ταξί όπως ειπώθηκε, ταυτίζεται με αυτήν του αυτοκινήτου. Το πρώτο ταξί κυκλοφόρησε στην Αθήνα το 1902. Παλαιότερα, ιδιωτικά αυτοκίνητα κυκλοφορούσαν «πειρατικά» ως ταξί, έτσι όπως και σήμερα γίνεται στην Λατινική Αμερική και όχι μόνο. Δηλαδή η πειρατεία είναι τόσο παλιά όσο και το ταξί.
Τα πρώτα ταξί είχαν ακτινωτές ρόδες, μασπιέδες (σκαλοπάτια;) και στρογγυλά φανάρια. Έπαιρναν μπροστά με μανιβέλα, (χειροκίνητος μοχλός) έξω από το αμάξωμα και όταν συνέβαινε κάποια μηχανική βλάβη και σταματούσε το ταξί, έβγαινε έξω ο οδηγός του και με τη βοήθειά της το ξαναέβαζε μπροστά.
Σπέτσες (Λαογραφικό Μουσείο Σπετσών)
Έξω επίσης, πάνω από τον τροχό, από την πλευρά του οδηγού, ήταν και το ταξίμετρο το οποίο αργότερα τοποθετήθηκε μέσα, επάνω στο ταμπλό του αυτοκινήτου. Τη δεκαετία του 1930 άρχισαν να κυκλοφορούν και ταξί χωρίς μανιβέλα. Μεταπολεμικά εμφανίστηκαν τα ταξί πολυτελείας. Τη δεκαετία του 1980 εμφανίστηκαν οι λιμουζίνες. Το 1978 έγινε ο Νόμος για τα ραδιοταξί, τα οποία γενικεύτηκαν τη δεκαετία του 1970.λ Σήμερα υπάρχουν στην Αθήνα 24 εταιρείες ραδιοταξί.
Το ταξίμετρο
Οι άμαξες χρησίμευαν για τη μεταφορά εύπορων κυρίως ανθρώπων από τον ένα προορισμό στον άλλον. Ηλεκτρονικά ταξίμετρα δεν υπήρχαν, φυσικά, εκείνη την εποχή, οπότε οι ιδιοκτήτες τους επινόησαν έναν άλλο τρόπο για να αποδίδουν στους πελάτες τους το λογαριασμό. Και αυτός ο τρόπος δεν ήταν τίποτε άλλο από ένα μηχανισμό, ο οποίος προσαρμοζόταν στον τροχό του αμαξιδίου και παρήγε… μπαλάκια από εύπλαστο υλικό. Όσο πιο μεγάλο το ταξίδι, τόσο πιο πολλά τα μπαλάκια, τα οποία συγκεντρώνονταν και στο τέλος της διαδρομής, ήταν αυτά, που καθόριζαν το ποσό, που θα πλήρωνε ο πελάτης, στον οδηγό που τον μετέφερε.
Οι Ρωμαίοι, δηλαδή, υπέδειξαν ότι η κάθε υπηρεσία έχει το αντίτιμό της, έστω και αν αρχικά υπολογιζόταν με αυτόν τον … αμφιβόλου αποτελέσματος τρόπο.
Τα ταξίμετρα από την πρώτη τους σχεδίαση δεν ήταν παρά απλοί μετρητές της απόστασης, με τον οδηγό να υπολογίζει στη συνέχεια το κόστος της διαδρομής. Το πρώτο ταξίμετρο δεν έμοιαζε με αυτά που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στα ταξί. Στην αρχική τους μορφή, εκεί στα τέλή του 19ου αιώνα, τα ταξίμετρα τοποθετούνταν έξω από αυτοκίνητα μπροστά από τον τροχό. στην πλευρά του οδηγού. Η εξάπλωσή τους ήταν ραγδαία και σύντομα εγκαταστάθηκαν σε όλα τα επαγγελματικά αυτοκίνητα.
Αρκετά χρόνια αργότερα τα εξωτερικά ταξίμετρα αντικαταστάθηκαν από αυτά που έμπαιναν πάνω στο ταμπλό του αυτοκινήτου, τα οποία ήταν πιο βολικά, καθώς ήταν ανά πάσα στιγμή ελέγξιμα από τον οδηγό και τον πελάτη, για να φτάσουμε σήμερα στα ψηφιακά ταξίμετρα, που δίνουν τον ακριβή υπολογισμό της διαδρομής.
Μαρτυρίες ταξιτζήδων, ιδιοκτητών και απλών οδηγών.
Αθήνα 1906- Οι τιμές των αμαξαγωγιών
Μιχάλης από την Καισαριανή
«Αυτό το μαγαζί, το ταξί, το κλείνεις όπως θέλεις»
Είμαι από την Καισαριανή. Κι ο πατέρας μου εκεί γεννήθηκε. Η μάνα μου είναι από την Τρίπολη. Τα παιδιά μου είναι μικρά ακόμα, αλλά άμα μεγαλώσουνε δεν θα ήθελα να ασχοληθούνε με το ταξί. Αλλά, πάλι, αν εκείνα το θελήσουνε, θα πάω πάσο. Η δουλειά του ταξιτζή έχει ψυχολογική κούραση. Μια φορά πήρα ένα ζευγάρι από τη Γλυφάδα για το Περιστέρι. ήταν καλοκαιράκι και είχε πολλή κίνηση. Κάναμε μιάμιση ώρα να φτάσουμε. Η σύζυγος δεν μιλούσε καθόλου. Ο σύζυγος δεν νικούσε καθόλου. Ο σύζυγος όμως με το που μπήκε μέσα, άρχισε να βρίζει και να τα βάζει με όλους. Φώναζε πολύ δυνατά.
Σε κάποια στιγμή η γυναίκα του, του είπε: «Δημήτρη μου μην ταράζεσαι, σκέψου την καρδιά σου». Τότε αυτός άρχισε να την ταρακουνάει και να τη βρίζει πολύ χυδαία. Κάτι πήγα να πω και μου είπε να κάνω τη δουλειά μου. Έτσι δεν ξαναμίλησα μέχρι που κατεβήκανε. Μου έκανε πολύ κακό ψυχολογικά αυτή η περίπτωση. Μια άλλη φορά κοιμήθηκα στο τιμόνι από την κούραση. Ήταν κάτι για το οποίο νόμιζα ότι δεν θα το πάθαινα ποτέ. Ευτυχώς που δεν σκοτώθηκα (κάνει το σταυρό του). Όταν γυρίζω σπίτι, άλλες φορές παίζω με τα παιδιά μου, άλλες φορές δεν έχω κουράγιο να παίξω. Η γυναίκα μου είναι από την Κέρκυρα και είμαστε καλά μαζί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψε την άποψή σου...