ΑΡΘΡΟ Του Μάκη Κασιδιάρη, αντιπροέδρου του ΣΑΤΑ: Η πολιτεία με τις επιλογές της δημιουργεί οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες..!

Σε όλη την παγκόσμια κοινότητα παρατηρείται ο μεγάλος κίνδυνος της

γήρανσης του πληθυσμού. Αν υποθέσουμε ότι η αντιμετώπιση αυτού του κινδύνου δεν

μπορεί να γίνει ατομικά αλλά μόνο συλλογικά καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι οι κοινωνίες (δηλαδή οι κυβερνήσεις τους) οφείλουν να διασφαλίσουν για τους πολίτες το αυτονόητο, δηλαδή την πλήρη προστασία μέσω της κοινωνικής ασφάλισης.

Στον δικό μας φορέα κοινωνικής ασφάλισης, στον ΟΑΕΕ,  παρατηρούνται φαινόμενα κοινωνικών και οικονομικών ανισοτήτων για τις οποίες οι μόνοι που δεν ευθύνονται είναι οι ασφαλισμένοι. Πρώτα από όλα έχουμε όχι μόνο χαμηλές συντάξεις αλλά και απουσία συμπληρωματικών πηγών εισοδήματος (επικουρικό) για τους συνταξιούχους. Δεύτερον, ένα μεγάλο μέρος των ασφαλισμένων είναι στην ουσία ανασφάλιστοι και από τον κίνδυνο της ασθένειας λόγω οφειλών.

Σύμφωνα με στοιχεία από μελέτη του ΙΜΕ ΓΣΕΒΕΕ, ο αριθμός των ασφαλισμένων στον ΟΑΕΕ βαίνει διαρκώς μειούμενος, την ίδια ώρα που ο αριθμός των συνταξιούχων στον Οργανισμό διαρκώς αυξάνεται.

Ο λόγος εξάρτησης, η αναλογία δηλαδή στη σχέση ασφαλισμένων προς συνταξιούχους διαρκώς επιδεινώνεται, καθώς από 1: 2,7  που ήταν το 2007, έχει μειωθεί στο  1:2,1 το 2013. Δυστυχώς, στην πραγματικότητα αυτή η σχέση είναι πολύ χειρότερη. Κι αυτό γιατί ο αριθμός των ασφαλισμένων αναφέρεται στους εγγεγραμμένους ασφαλισμένους στον Οργανισμό και όχι σε όσους αποδίδουν εισφορές. Το 2013 από τους 760.570 ενεργούς ασφαλισμένους στον ΟΑΕΕ οι 379.844 οφείλουν στον Οργανισμό 5,9 δις ευρώ. Σε κανένα σύστημα κοινωνικής ασφάλισης μια τέτοια σχέση δεν είναι βιώσιμη ούτε σε αναλογιστική, ούτε σε ταμειακή βάση.

Η παρατεταμένη οικονομική ύφεση στη χώρα μας είναι βασική αιτία για τη συρρίκνωση των καταβολών κατά 450.000.000 ευρώ την τελευταία πενταετία. Με αυτά τα δεδομένα και χωρίς την κρατική ενίσχυση, η δυνατότητα χορήγησης σύνταξης με ιδίους πόρους για το 2013 δεν θα ξεπερνούσε τα 367,95 ευρώ. Αυτό το ποσό είναι κοινωνικά και ανθρωπιστικά απαγορευτικό.
Καταλήγουμε λοιπόν στο συμπέρασμα, ότι για να γίνει βιώσιμος ο ασφαλιστικός μας οργανισμός απαιτούνται γενναίες αποφάσεις και όχι ασπιρίνες (διακανονισμοί με 24 ή 48 δόσεις).  Η κυρίαρχη αντίληψη του υπουργείου Εργασίας , Κοινωνικής Ασφάλισης και Πρόνοιας για την βιωσιμότητα του ΟΑΕΕ προωθεί την περικοπή ‘’υψηλών’’ συντάξεων και την οικονομική αυτάρκεια και βιωσιμότητα των Φορέων Κοινωνικής Ασφάλισης.

Αυτό με τις παρούσες οικονομικές συνθήκες είναι ανέφικτο. Οι ασφαλισμένοι στον Οργανισμό δεν μπορούν να ανταποκριθούν στα συσσωρευμένα χρέη και ταυτόχρονα να είναι συνεπείς στις καταβολές των υψηλών μηνιαίων εισφορών. Η επιλογή χαμηλότερης ασφαλιστικής κλάσης είναι σίγουρο ότι θα ενεργοποιούσε ένα μέρος των οφειλετών και θα έφερνε περισσότερα έσοδα στον Οργανισμό.

Εμείς, και  ως κλάδος μεμονωμένα αλλά και σε συνεργασία με άλλους φορείς  έχουμε καταθέσει τις προτάσεις μας στο αρμόδιο υπουργείο και στην κυβέρνηση και περιμένουμε τις αποφάσεις τους.

Το σίγουρο είναι ότι οι αντοχές έχουν στερέψει. Γι αυτό και τα χρονικά περιθώρια που δόθηκαν στην κυβέρνηση ( από όλους τους φορείς) εκπνέουν στο τέλος του Σεπτέμβρη.

ΠΗΓΗ: http://www.satataxi.gr/