τελευταίο μήνα της εγκυμοσύνης της, είπαμε θα πάμε και όταν κουραστεί φεύγουμε.... Φτάνουμε στο ανοιχτό θέατρο του Αλμυρού... κόσμος έρχεται... δεν ξέρω τη χωρητικότητα του θεάτρου, ξέρω όμως ότι είναι ασφυκτικά γεμάτο με ανθρώπους όλων των ηλικιών... Ο χώρος γεμίζει από τις μελωδίες του και την ονειρική φωνή του. Ακούγοντας τον νιώθουμε ότι τραγουδάει με την ψυχή και όχι με τη φωνή... Η ώρα περνάει... Ρωτάω τη γυναίκα μου αν κουράστηκε να φύγουμε και μου απαντάει όχι μόνο ότι δε νιώθει κουρασμένη αλλά ότι θέλει να κρατήσει για πολύ ακόμη. Πέρασαν 3 ολόκληρες απολαυστικές ώρες, μας ευχαριστεί και μας χαιρετάει μέσα σε αποθέωση... Κατευθυνόμενοι προς την έξοδο σκεφτόμαστε πόσα και πόσα τραγούδια του δεν είπε αν και ήταν στη σκηνή κάτι λιγότερο από 3 ώρες... Και εκεί λίγο πριν την έξοδο παθαίνουμε το σοκ... Ο Μητροπάνος σε ένα τραπεζάκι να κάθεται υπομονετικά για να περάσει όποιος ήθελε να του σφίξει το χέρι, να του πει μια καλησπέρα, να βγάλει μια φωτογραφία. Κοιταζόμαστε με τη γυναίκα μου απορημένοι για αυτό που βλέπαμε και συνεχίζουμε προς την έξοδο σιωπηλοί... Δεν έχω ξαναγράψει σε κάποιο blog και ούτε είμαι καλός στο να γράφω, στο άκουσμα όμως του χαμού του τεράστιου Δημήτρη Μητροπάνου ένιωσα πως έχασα ένα δικό μου άνθρωπο, έναν άνθρωπο της παρέας μας...
Δημήτρη Μητροπάνο δεν έφυγες γιατί οι μύθοι δε σβήνουν ποτέ... Η φωνή σου πάλι θα συντροφεύει την παρέα μας.
Δημήτρη Μητροπάνο σε ευχαριστώ για τις ατέλειωτες ώρες που μου κράτησες συντροφιά... σε ευχαριστώ που με έκανες να καταλάβω τι είναι το ζεϊμπέκικο... Σε ευχαριστώ που με έμαθες να ακούω τα τραγούδια σου με την ψυχή μου.... Συγχώρα με που δάκρυσα στο άκουσμα του χαμού σου... Σου υπόσχομαι ότι θα ξαναχορέψω τη Ρόζα όποτε μου δοθεί η ευκαιρία και ότι θα ανατριχιάσω ξανά όταν ακούσω το αλίμονο...
Αναγνώστης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψε την άποψή σου...