Το πανεπιστήμιο της ζωής..!

Θανάσης Θ. Νιάρχος

Κοροϊδεύαμε παλαιότερα, όταν ακούγαμε πολύ μεγαλύτερούς μας σε ηλικία, να λένε ότι μπορεί να μην είχαν πάει σχολείο αλλά είχαν βγάλει το πανεπιστήμιο της ζωής. 

Για να καταλήξουμε σήμερα στην ηλικία αυτών που άλλοτε κοροϊδεύαμε, ιδιαίτερα αν επρόκειτο για γονείς ή για συγγενείς, όποιες σπουδές κι αν έχουμε κάνει ως επιγενόμενοι, να αναγνωρίζουμε πόσο δίκιο είχανε και πόσο άδικα τους φαρμακώναμε κοροϊδεύοντάς τους καμιά φορά και κατάμουτρα.

Παρακάμπτοντας τη σημασία ενός στίχου της Διαλεχτής Ζευγώλη - Γλέζου, που λέει «Τι να την κάνω την πείρα που ήρθε αργά;», ή τη μελαγχολία ενός στίχου του Οδυσσέα Ελύτη που ομολογεί ότι «Η πείρα μού ξέμαθε τον κόσμο», έστω και καθυστερημένα, έστω και όταν τίποτα δεν διορθώνεται, να αποδώσουμε μια ελάχιστη τιμή σε φευγάτους γονείς, συγγενείς και φίλους τους για την εμμονή τους σε σχέση με το πανεπιστήμιο της ζωής που επιμέναν ότι ισορροπούσε την έλλειψη εγκύκλιας παιδείας, σχολιάζοντας ένα περιστατικό - αληθινό χρυσάφι.

Ο πολύ ευγενής και πολύ καλοπροαίρετος οδηγός του ταξί, χωρίς εισαγωγές ή αν θα είχαμε τη διάθεση να συζητήσουμε μαζί του, με μόνη δικαιολογία την αγωνία του να εκφράσει μια σκέψη που θα έλεγες πως θα τον έπνιγε αν δεν το έκανε, το διατύπωσε απερίφραστα: «Ξέρετε κάτι που έχω παρατηρήσει κύριε; Στο δρόμο καταλαβαίνεις ποιοι πραγματικά είναι οι άνθρωποι. Οσοι καβαλάνε μηχανές αισθάνονται μια υπεροχή σε σχέση με τους λίγους που κυκλοφορούν με ποδήλατο κάνοντας ό,τι είναι δυνατόν προκειμένου να δυσκολέψουν την κίνησή τους. Είναι απίστευτο να παρατηρείς με πόση ηδονή προσπαθούν να τους στριμώχνουν χωρίς να υπάρχει κανείς απολύτως λόγος».

Δεν θα μπορούσε να υπάρξει περιεκτικότερη διαβάθμιση της ζωής μας για ό,τι συμβαίνει όχι μονάχα στους δρόμους αλλά και μέσα σε γραφεία ή μέσα σε σπίτια, όσο ταπεινά, πολυτελή ή απρόσιτα κι αν είναι. Πριν όμως μας απασχολήσει το ζήτημα της εξουσίας που αισθάνεται ότι μπορεί να ασκεί ο καθένας, αν συμβαίνει να στέκεται κατά τη γνώμη του σε μια βαθμίδα υψηλότερη σε σχέση με έναν άλλον, και μάλιστα με προϋπόθεση κάτι το τόσο ασήμαντο όπως είναι η διαφορά ανάμεσα σε μια μηχανή και σε ένα ποδήλατο, ας σκεφτούμε για μία μόνο στιγμή το αίσθημα της πνιγμονής του οδηγού του ταξί να παρατηρεί κάτι τόσο ζωτικής σημασίας και επιπλέον να θεωρεί εκ προοιμίου ότι δεν υπάρχει κανείς που θα μπορούσε να το μοιραστεί μαζί του.

Ωστόσο, μια και για το σύνδρομο της εξουσίας που υπάρχει μέσα στον καθένα μας, αυτές όλες δεν είναι καν λεπτεπίλεπτες σκέψεις, είναι εντελώς ανύπαρκτες, αφού όταν φτάνει η κρίσιμη ώρα να αντιδράσουμε θα δώσουμε περισσότερη σημασία σε κάτι που λέει ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο πρωθυπουργός ή έστω ένας υπουργός, ακόμη και όταν έχουν πάψει να διατηρούν τα αξιώματά τους, παρά στον «άνθρωπο του δρόμου» όπως χαρακτήριζε τον καθημερινό άνθρωπο εξυμνώντας τον ο Ανρί ντε Μοντερλάν, δεν χρειάζεται να αναρωτηθούμε ποιοι και πόσοι στρώνουμε το χαλί ώστε η εξουσία να εξελιχθεί κάποια στιγμή σε ένα βραχνά για τους περισσότερους από εμάς.

ΠΗΓΗ: http://www.tanea.gr/

 ΕΝΤΥΠΗ Ε