Το ταξί στα σύνορα: Ένας αναπάντεχος τοπικός ήρωας του προσφυγικού στις Η.Π.Α..!

Ένας οδηγός ταξί στο Πλάτσμπεργκ της Νέας Υόρκης έγινε πρόσφατα πρωταγωνιστής μιας από τις μικρές

πράξεις του προσφυγικού δράματος όπως αυτό εκτυλίσσεται στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Ο Βίκτορ Πιζάρο δεν είναι μόνο οδηγός, αλλά ιδιοκτήτης μιας μικρής εταιρείας ταξί, σε μια πόλη που απέχει μόνο 37, περίπου, χιλιόμετρα από τα σύνορα των ΗΠΑ με τον Καναδά.

Τις ημέρες της ορκωμοσίας του Προέδρου Τραμπ, οι οδηγοί του Πιζάρο αλλά και ο ίδιος άρχισαν να δέχονται στα οχήματά τους κάποιους επιβάτες που μοιράζονταν ένα παράξενο χαρακτηριστικό: Οι άνθρωποι αυτοί δεν μιλούσαν αγγλικά, και όλοι παρέδιδαν στους οδηγούς ένα χαρτί με το ίδιο περιεχόμενο. Το χαρτί αυτό έλεγε «πήγαινέ με στην οδό Ρόξαμ. Πόσο κάνει;».

Τους πρώτους δύο μήνες του 2017 οι καναδικές αρχές ανακοίνωσαν πως περισσότεροι από 2000 άνθρωποι πέρασαν τα σύνορα της χώρας από την Αμερική σε αναζήτηση ασύλου. Ο Πιζάρο και οι οδηγοί του, όμως, δεν είχαν επίγνωση των σχετικών συνθηκών, και δεν μπορούσαν να αντιληφθούν γιατί οι επιβάτες τους ζητούσαν να μεταβούν στην αδιέξοδη οδό Ρόξαμ, που τελειώνει στο χαντάκι, το οποίο αποτελεί το σύνορο των δύο χωρών. Κάποιοι από τους επιβάτες διαθέτουν τα απαραίτητα χαρτιά για τον έλεγχο από τις αμερικανικές Αρχές, όμως πολλοί διαθέτουν έγγραφα παραμονής, τα οποία έχουν λήξει.

«Καταλαβαίνω πως αυτοί οι άνθρωποι έχουν μείνει στη χώρα περισσότερο από όσο επιτρέπουν η visa τους. Δεν ξέρω τι άποψη έχω στην πραγματικότητα για αυτό το ζήτημα. Ξέρω μόνο πως όταν φτάνουν εδώ και μας προσλαμβάνουν, τότε η δουλειά μας είναι να τους πάμε από το σημείο Α στο σημείο Β με ασφάλεια, και αυτό θα κάνουμε», λέει ο αυτοκινητιστής, ο οποίος κάθε φορά που έφτανε κοντά στα σύνορα καλούσε την αμερικανική συνοριοφυλακή για να τους δώσει το στίγμα του οχήματός του και να διασφαλίσει τον απαραίτητο έλεγχο των επιβατών.

Παρ’ ότι, όμως, ο ίδιος υποστηρίζει ότι δεν γνωρίζει ποια είναι η άποψή του για το προσφυγικό και τις ευαίσθητες πτυχές του συνολικά, κάποιο περιστατικό τον παρακίνησε να συμμετάσχει περισσότερο στην διαδικασία, σε προσωπικό επίπεδο. Ο Πιζάρο, ο οποίος σε παιδική ηλικία είχε χωριστεί από την οικογένειά του, μετέφερε κάποια στιγμή μία γυναίκα από την Αϊτή και τον αμερικανικής υπηκοότητας 15χρονο γιο της στην περιοχή των συνόρων.

Η visa της μητέρας, όμως, είχε λήξει, και οι συνοριοφύλακες την απομάκρυναν προς κράτηση και, αργότερα, απέλαση. Από τον καθρέφτη, ο Πιζάρο έβλεπε τον γιο της να κλαίει. «Με άγγιξε σε ένα κομμάτι μου που… Με ενόχλησε. Με ενόχλησε γιατί όταν τον κοίταξα στα μάτια είδα τον εαυτό μου. Και με γύρισε σε ένα συναίσθημα που νόμιζα πως είχε τελειώσει. Και είπα όχι, όχι, όχι, όχι».

Από τότε ο Πιζάρο, ο οποίος πάντα ρωτάει αν τα χαρτιά των επιβατών του είναι σε τάξη, φροντίζει, ειδικά για όσους έχουν πρόβλημα με τα χαρτιά τους, εκτός από την αμερικανική συνοριοφυλακή, να ειδοποιεί και την καναδική, για να τους περιμένει στο τέλος της οδού Ρόξαμ.

ΠΗΓΗ: http://www.ert.gr/