.
Μέχρι τότε η συγκοινωνία με την Πάτρα γινόταν ατμοπλοϊκώς, σιδηροδρομικώς και με το ωτομοτρίς, το οποίο επίσης καθιερώθηκε τη δεκαετία του 1930.
«Εις τον αιώνα του αυτοκινήτου» όμως, όπως έγραφαν οι εφημερίδες, όλοι ήταν εντυπωσιασμένοι που γλύτωναν «από το κάρβουνο, τον καπνό, το θόρυβο και το εκνευριστικό ακατάπαυστο τράνταγμα του τραίνου που σκοτώνει κυριολεκτικά τον ταξιδιώτη».
Η αναχώρηση γινόταν ξημερώματα, στις 06:30 το πρωί, και το λεωφορείο έφθανε στη Πάτρα ύστερα από 6,5 - 7 ώρες, στις 13:00 - 13:30 το μεσημέρι.
Με την ταχύτητα που ταξίδευε οι επιβάτες είχαν τη δυνατότητα να χαιρετούν τους ψαράδες που τραβούσαν τα δίχτυα τους στη μαγευτική ακτή της Κινέττας ή να απολαμβάνουν τα κύματα να «πιτσιλίζουν με τους αφρούς των το επίστρωμα του δρόμου» από το Ξυλόκαστρο μέχρι τη Λυκοποριά.
Ο πρώτος εκείνος εθνικός δρόμος ακολουθούσε την άκρη σχεδόν της θάλασσας.
Το γεγονός ότι ο δρόμος μέχρι το Αίγιο ήταν σχεδόν αδιάβατος δεν ήταν ικανό να ανακόψει τον ενθουσιασμό των ταξιδιωτών.
Οι εντυπώσεις διασκεδάζονταν από τα μαγευτικά «χωριουδάκια», όπως η Λυγιά, το Δερβένι, η Αιγείρα, ο Πλάτανος, το Διακοφτό κ.ά.
Διθυραμβικά ήταν τα σχόλια για τον σταθμό του Ψαθόπυργου όπου αποβιβάζονταν οι ταξιδιώτες που προορίζονταν για τον Έπαχτο (Ναύπακτο) .
Από εκεί τους παραλάμβανε «μπενζινοκάικο» για να τους περάσει απέναντι.
Το λεωφορείο έφθανε στην κεντρική πλατεία των Πατρών, όπου ήταν και ο σταθμός της νέας υπεραστικής λεωφορειακής γραμμής.
ΠΗΓΗ: http://www.trolleatzis.com/2015/06/blog-post_71.html#ixzz3cz4vTh3W
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψε την άποψή σου...