Είναι ένας από τους πιο παλιούς ραδιοφωνατζήδες της Πάτρας και ένας από τους πιο αγαπημένους τεχνικούς ραδιοφώνου που πέρασαν από την
πόλη. Γνωρίζει σχεδόν όλους τους δημοσιογράφους που έκαναν ...βόλτα από τα ερτζιανά και είναι ο πρώτος που άνοιξε και ο τελευταίος που έκλεισε την πόρτα του ραδιοφωνικού σταθμού "Ωμέγα".
Έζησε όλες τις ωραίες εποχές του Πατραϊκού ραδιοφώνου το οποίο όπως και τα περισσότερα ΜΜΕ χτυπήθηκε από την κρίση. Χωρίς να αφήσει ούτε στιγμή το χιούμορ του, το κεφάτο του χαρακτήρα του και τη διάθεση για ζωή, ο Δημήτρης Παπαδόπουλος άφησε πίσω του προς στιγμήν την κονσόλα και έπιασε το τιμόνι του οδηγού, χωρίς να γιατρευτεί όμως ούτε στιγμή από την...καψούρα του ραδιοφώνου.
Το κατάλαβα όταν τον πήρα κούρσα και άρχισε να μου διηγείται μια εποχή ραδιοφωνικής αθωότητας που έφυγε αλλά άφησε πίσω της πολλούς "κολημμένους" που περιμένουν την στιγμή που θα λυθεί το πρόβλημα της επιβίωσης και θα γυρίσουν πίσω στο χόμπυ που λάτρεψαν που κάποια στιγμή είχαν την τύχη να το κάνουν και επικερδή δουλειά.
Αλλά το πιο σημαντικό, ήταν είναι και θα είναι το χόμπυ. Εκείνη η πρώτη αγάπη, που σαν τον γνωστή ...σοκολάτα, μένει παντοτινή.
O Δημήτρης Παπαδόπουλος, ξεκίνησε σαν τεχνικός ραδιοφώνου όταν ήταν μόλις 15 ετών και το πρώτο πεδίο ...δράσης όλων των τότε περίφημων ερασιτεχνών, ήταν φυσικά τα ...μεσαία, με τις τεράστιες κεραίες τους.
Ήταν η εποχή που έκαναν παιχνίδι στην Πάτρα ο Βασίλης ο 509 και ο Άκης ο UFO.
"Είχα μούρλια με το ραδιόφωνο" μου λέει. "Δεν θα ξεχάσω ποτέ όταν με είχε πιάσει η ασφάλεια στα πρώτα μου βήματα. Ο λόγος; Η κυρία Κούλα πήγε να απλώσει τα εσώρουχα του κυρίου Γεράσιμου και την γαργάλισε το ρεύμα από την κεραία που είχα βάλει στην ταράτσα του σπιτιού. Κάλεσε την αστυνομία και καταλαβαίνεις..."
Ο Δημήτρης τελείωσε το τεχνικό λύκειο και πήγε στο ΤΕΙ Πειραιά για σπουδές ως ηλεκτρονικός.
Περνώντας έξω από τον 9, 83 κόλλησε. Χτύπησε το κουδούνι και είπε: γειά σας, ξέρω από ραδιόφωνο και θέλω να δουλέψω".
Τον παρέπεμψαν στον Τζανετάκο ο οποίος του είπε "μου αρέσει τι θράσος σου, έλα".
Δούλευε τρεις φορές την εβδομάδα απόγευμα στον 9, 84 και στο μεταξύ απέκτησε πολλές επαφές με πρώην ερασιτέχνες από όλη την Ελλάδα.
Όταν γύρισε πίσω στην Πάτρα και αφού πήγε φαντάρος, τα μεσαία με τις κεραίες ύψους 40 και 50 μέτρων ήταν πλέον παρελθόν.
Στα μέσα της δεκαετίας του ΄80 άνοιξε το Ράδιο Γάμμα και ο Δημήτρης άρχισε εκεί τις εκπομπές.
Στην συνέχεια ήρθε το Ράδιο Ένα, που δημιούργησε ο Μιχάλης ο 924 σε συνεργασία με την Ρούλα τη Ζωνόρου και τον Δημήτρη. Μετά, το κανάλι 11 όπου έκανε εκπομπές για ένα χρόνο. Ώσπου ξαφνικά, όπως μου λέει, ενεφανίσθη στο Σαραβάλι ένας πλούσιος αμερικάνος που έφτιαξε το Ράδιο Πάτρα, όπου ο Δημήτρης μετακόμισε και έκανε 2 με 3 την εκπομπή "Ελληνικό εξπρές". Η επιτυχία ήταν μεγάλη. "Τότε δεν υπήρχαν κινητά και σε δύο ώρες μπορεί να παίρναμε και 300 τηλέφωνα" μου λέει ο Δημήτρης ο οποίος από εκείνα τα χρόνια θυμάται τον Νάσο τον Νασόπουλο, τον Μαρίνο τον Γράψα την Αγάθη την Ευαγγελοπούλου, τον Βασίλη τον Κυριακόπουλο, τον Βασίλη τον Μιχόπουλο, τον Βαγγέλη Ντίλιο, τον Μιχάλη Μπαϊρακτάρη, τον Φίλιππο Τερζή κ.α.
Στο Ράδιο Πατρα κάθισε τόσο μέχρι που ήρθε η ώρα και διασπάστηκε και τότε δημιουργήθηκε ο ΜΑΧ FM.
Τότε τον κάλεσαν και πήγε στο Ράδιο Γάμμα, όπου έμεινε 8 χρόνια. Ήταν ο πρωινός ηχολήπτης που άνοιγε τις εκπομπές.
"Θυμάμαι μια απίστευτη σκηνή εκεί με τον Μιχόπουλο. Μου φέρνει τον Καρρά τον τραγουδιστή και μου λέει βάλε αυτό τον δίσκο. Εγώ δεν ήξερα ποιός ήταν δίπλα μου και αφού ακούω, του λέω "ακούω έναν σκύλο".
"Ε, όχι και σκύλος ρε φιλαράκι" μου λέει ο Καρράς. Το τι ντροπή, δεν λέγεται. Τα μάζεψα και πήγα Θεσσαλονίκη όπου εμφανιζότανε να τον ακούσω. Ήτανε τόσο μάγκας που με είχε τρεις μέρες τζάμπα πρώτο τραπέζι" μου λέει.
Ώσπου ήρθε η εποχή του Ωμέγα. "Ο Δούκας ιδιοκτήτης, ο Χατζής διευθυντής. Για μένα ήταν τα καλύτερα 12 ραδιοφωνικά μου χρόνια και θεωρώ μεγάλη μου τιμή και χαρά που γνώρισα τον κ. Δούκα αλλά και την κυρια Νανά. Τον Δούκα τον θεωρώ δεύτερο πατέρα μου. Άμα με πάρει τώρα και μου πει έλα, πήγαινέ με Αθήνα, φεύγω σφαίρα. Στον Ωμέγα συνεργάστηκα με τον Μάγνη, με την Τσικριτζή, τον Βουλδή, τον Κορτέση τον Σύφαντο, τον Θεοδωρόπουλο, τπν Αντωνόπουλο και άλλους πολλούς.
Η σχέση ζωής όμως που έκανα ήταν η Χριστίνα Γιούρτη την οποία γνώριζα από το Ράδιο Γάμμα. Ήταν η βοηθός μου, ο άνθρωπος που θεωρώ αδελφή. Μέχρι που έκλεισε και αυτός ο σταθμός.
Κάθισα ένα χρόνο και μετά, αφού στον χώρο μας υπήρχαν μεν δουλειές, αλλά δεν ήταν δυνατόν με τους μισθούς που είχαν φτάσει στα 300 ευρώ να ζήσω, καθαρά για λόγους επιβίωσης πήρα ένα ταξί με τα λίγα λεφτά που είχα στην άκρη και να΄μαι τώρα δύο χρόνια ταξιτζής.
Όμως η καψούρα παραμένει.
Άν τα πράγματα αλλάξουν και 60 χρόνων να είμαι και μου δοθεί η δυνατότητα εφόσον έχω λύσει το πρόβλημα επιβίωσής μου, πάλι θα γίνω ηχολήπτης και θα κάνω εκπομπή.
Το πολύ πολύ στα γεράματα να μαζευτούμε πάλι οι παλαϊμαχοι, οι εναπομείναντες και να ξαναστήσουμε ένα σταθμό για το κέφι μας." μου λέει.
Ράδιο - Πάτρα, 1990, ο Δ. Παπαδόπουλος μαζί με τον Νίκο Λαμπρόπουλο και τον Φίλιππο Τερζή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψε την άποψή σου...