Του Νίκου Στέκα
Το 1983 στην Αθήνα λειτουργούσαν περίπου 7-8 Σωματεία-Σφραγίδες.
Το ΣΙΣΑΤ ήταν το πιο παλαιό σωματείο και
στεγάζονταν στο κτίριο που είναι τώρα το ΣΑΤΑ. Συγκεκριμένα, η σημερινή αίθουσα των συνεδριάσεων ήταν χωρισμένη.
Αριστερά της εισόδου ήταν Ιατρείο και δεξιά το ΣΙΣΑΤ. Το 1987 γκρεμίσαμε τα χωρίσματα και φτιάξαμε τη σημερινή αίθουσα που έχουμε. Άλλο Σωματείο ήταν ο Άλιμος που ιδρύθηκε μετά τη χούντα και είχε Πρόεδρο τον Μανώλη Καρυστιανό.
Επίσης, υπήρχε το Σωματείο Χαλανδρίου που λειτουργούσε σαν παράρτημα (παραμάγαζο) του ΤΣΑ, διότι βόλευε τους συναδέλφους να πληρώνουν το ΤΣΑ στην πλατεία Χαλανδρίου που ήταν και πιάτσα. Ο ιδιοκτήτης πρόεδρος, όταν βγήκε στη σύνταξη, το πούλησε σε άλλον!!!
Μετά, είχαμε το Σωματείο Νίκαιας με το οποίο είχαμε μεγάλες κόντρες μετά τη συνένωση στο ΣΑΤΑ. Τα Σωματεία Μαρούσι, Κηφισιά, Γλυφάδα, Κανάκης, Αθήνα κ.α. –που δεν θυμάμαι– λειτουργούσαν σαν παραρτήματα του ΤΣΑ, δηλαδή είχανε την πρακτόρευση του ΤΣΑ και εισέπρατταν τις μηνιαίες εισφορές λόγω αδυναμίας εισπρακτικής του ΤΣΑ. Γι’ αυτό το τραγελαφικό καθεστώς και την πρακτόρευση του ΤΣΑ, θα γράψουμε προσεχώς…
Με την ίδρυση του ΣΑΤΑ είχαμε μεγάλο πρόβλημα, διότι κάθε σωματείο είχε τη δική του άποψη για όλα τα ζητήματα του κλάδου. Αυτό, εξυπηρετούσε την κυβέρνηση και περισσότερο τον Υπουργό Μεταφορών και καρκινοβατούσαν να δώσει λύσεις σε απλά θέματα.
Όλα αυτά ανάγκασαν 3-4 σωματεία να συνεννοηθούν για ένα μεγάλο Σωματείο. Και έτσι, το Μάιο του 1984 έχουμε τις πρώτες εκλογές του ΣΑΤΑ. Προεδρείο σχηματίζεται με Πρόεδρο τον Μανώλη Μπαντουράκη. Το 1986 έχουμε τις δεύτερες εκλογές, με Πρόεδρο τον Δημήτρη Βροντέλη. Σ’ αυτή τη διοίκηση ήμουν κι εγώ μέλος και ανέλαβα το ταμείο. Οι εισπράξεις μας ήταν πολύ πενιχρές. Εκτός αυτού, είχαμε μεγάλα προβλήματα με την κυβέρνηση για το νέφος και την πετρελαιοκίνηση.
15 Δεκεμβρίου 1987 η κυβέρνηση Παπανδρέου αποφάσισε την εφαρμογή του δακτυλίου στην Αθήνα. Αρχίσαμε έναν μεγάλο αγώνα διαρκείας, παρόμοιο του 2011. Το πετρέλαιο που χρησιμοποιούσαμε απαγορευόταν αυστηρά στην Ευρώπη. Εμείς το αναπνέαμε. Τα ΜΜΕ όπως πάντα, μας πολεμούσαν, ότι φταίμε εμείς για τη ρύπανση.
Γνωστοί συνάδελφοι –όπως πάντα– λιποψύχησαν και δεν πειθαρχούσαν στις αποφάσεις του ΣΑΤΑ, που ήταν σχεδόν ομόφωνες. Έπεσε πολύ ξύλο και σπάσιμο αυτοκινήτων στους απεργοσπάστες. Σαν Ταμίας πλήρωσα αποζημιώσεις για φθορές αυτοκινήτων και δικαστικές αποφάσεις για ξυλοδαρμούς 1.500.000 δρχ. –ποσό πολύ μεγάλο για τα οικονομικά του ΣΑΤΑ την εποχή εκείνη.
Συγκεκριμένα, είχαμε έσοδα 300.000 δρχ. και έξοδα 600.000 δρχ., που όμως με τη συσπείρωση και την πίστη στον αγώνα μας τα καταφέραμε. Τα 30 χρόνια που πέρασαν είναι ιστορικά για την επιβίωση του κλάδου μας. Πρέπει κάποιοι να ασχοληθούν για να γραφτεί η Ιστορία…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψε την άποψή σου...