Ανοίγει την πόρτα και κάθεται ενώ
δευτερόλεπτα αφότου έχει ενημερώσει τον οδηγό για τον προορισμό του αντιλαμβάνεται ότι από τα ηχεία ακούγεται ένας άντρας να μιλά έξαλλος στο τηλέφωνο άλλοτε ουρλιάζοντας και άλλοτε βρίζοντας.
Επειτα ακούει μια γυναίκα να σχολιάζει πικρόχολα την αδερφή της - «Η Κέλι δεν είναι ούτε θλιμμένη ούτε μόνη. Ολοι την αγαπούν πάρα πολύ. Εχει έναν καλό σύζυγο και πολλούς φίλους και είναι αυτό που με αρρωσταίνει». Μερικά τετράγωνα πριν αποβιβαστεί, ακούει έναν άλλον άντρα να παινεύεται για τις ερωτικές του (φανταστικές ή πραγματικές) επιτυχίες: «Το αναγνωρίζω, είμαι ένας πολύ ενδιαφέρων άνθρωπος, αλλά εγώ μ' έναν τύπο σαν κι εμένα δεν θα έβγαινα ποτέ...».
Ακολουθούν γέλια και κλάματα, μερικές ακόμα, απίθανες ή λιγότερο απίθανες ιστορίες, και έπειτα από μισή ώρα, έκπληκτος από τα όσα άκουσε κατά τη διάρκεια της διαδρομής, ο πελάτης πληρώνει το κόμιστρο και αποβιβάζεται.
Πρόκειται για την τελευταία μόδα που κυριολεκτικά κυκλοφορεί στους δρόμους του Μεγάλου Μήλου. Η ιδέα ανήκει στον 35χρονο καλλιτέχνη - οδηγό για τις ανάγκες της τελευταίας του δουλειάς - Ντάνιελ Γουίλσον και αφορά όλα όσα οι Νεοϋορκέζοι θα ήθελαν να εκμυστηρευτούν αλλά δεν τολμούν παρά μόνο όταν βρίσκονται στο εσωτερικό ενός ταξί.
Επί τέσσερις εβδομάδες και στη διάρκεια της βραδινής βάρδιας - από τις πέντε το απόγευμα ώς τις πέντε το πρωί της επόμενης ημέρας - ο νεαρός καλλιτέχνης που ζει και εργάζεται μεταξύ Βερολίνου και Νέας Υόρκης, κατέγραφε τις συζητήσεις όλων όσων επιβιβάζονταν στο αυτοκίνητό του. Στη συνέχεια, τις μόνταρισε επιδέξια, πρόσθεσε και στιγμιότυπα από τις διαδρομές και τώρα το έργο του προβάλλεται στις οθόνες που έχει εγκαταστήσει στο πίσω μέρος του οχήματός του.
Το αποτέλεσμα; Ποπ αρτ στους τέσσερις τροχούς συν κάποια μικρά προβλήματα νομικής φύσεως, καθώς ο νεαρός άτυπος εξομολογητής των Νεοϋορκέζων δεν ενημέρωνε τους επιβάτες για την καταγραφή των λεγομένων τους.
Πράγματι, το μοναδικό κατακριτέο στην απλή και παράλληλα εξαιρετική ιδέα του καλλιτέχνη - παρακολούθησε μαθήματα και έδωσε εξετάσεις για να μπορέσει να πάρει άδεια οδηγού ταξί - ήταν το συγκεκριμένο ζήτημα.
Παρ' όλο που στη Νέα Υόρκη υπάρχει νόμος που χαρακτηρίζει νόμιμες τις καταγραφές συζητήσεων όταν τουλάχιστον ένας από τους συμμετέχοντες γνωρίζει ότι η συζήτηση καταγράφεται, αρκετοί νομικοί υποστηρίζουν ότι η «επικοινωνία» του Γουίλσον με τους επιβάτες του ενδεχομένως να μην εκλαμβάνεται ως συζήτηση. Ο πρόεδρος της ένωσης οδηγών ταξί και λιμουζινών της Νέας Υόρκης, δίχως να αναφερθεί σε παραβίαση συγκεκριμένων κανόνων, μίλησε για «εσφαλμένη κρίση» από τη μεριά του καλλιτέχνη.
Ομως πριν εκθέσει το έργο του και παράλληλα εκτεθεί και ο ίδιος, ο Γουίλσον συμβουλεύτηκε τους Εθελοντές Δικηγόρους για τις Τέχνες, μια οργάνωση παροχής νομικής βοήθειας σε καλλιτέχνες. Παρ' όλο που οι επιβάτες που θα τύχαινε να ακούσουν τη φωνή τους θα μπορούσαν να τον μηνύσουν και να ζητήσουν την απαγόρευση χρήσης του συγκεκριμένου υλικού, δεν υπήρχε κίνδυνος να αντιμετωπίσει βαρύτερες κατηγορίες.
Προς το παρόν, η μοναδική (θετική) συνέπεια είναι η επιτυχία. Η συγκεκριμένη εγκατάσταση σε κίνηση του νεαρού καλλιτέχνη πρωταγωνίστησε στην περίφημη «Armory Arts Week» που διοργανώνεται κάθε Μάρτιο στη Νέα Υόρκη. Κοινό και κριτικοί μίλησαν για μια «συναρπαστική εμπειρία», «για ένα από τα πιο πρωτότυπα και διασκεδαστικά πράγματα που έχουν συμβεί τον τελευταίο καιρό».
Σύμφωνα με τον Γουίλσον, η επιτυχία του εγχειρήματός του οφείλεται στο γεγονός ότι «ο ταξιτζής δεν είναι σαν τον μπάρμαν ο οποίος πρέπει να προσποιηθεί ότι ενδιαφέρεται για όσα ακούει. Οποιος οδηγεί το κίτρινο αυτοκίνητο είναι σαν να μην υπάρχει, ο κόσμος αισθάνεται ελεύθερος και μιλάει για τα πιο αληθινά πράγματα, για οτιδήποτε περνάει από το μυαλό». Επιζητώντας τον αυθορμητισμό των επιβατών, ο Γουίλσον επέλεξε να καταγράψει μονάχα τις συνομιλίες που πραγματοποιούσαν οι επιβάτες είτε συνομιλώντας μεταξύ τους είτε μιλώντας στο κινητό. Οποτε απευθύνονταν σ' εκείνον η ηχογράφηση σταματούσε.
ΠΗΓΗ
δευτερόλεπτα αφότου έχει ενημερώσει τον οδηγό για τον προορισμό του αντιλαμβάνεται ότι από τα ηχεία ακούγεται ένας άντρας να μιλά έξαλλος στο τηλέφωνο άλλοτε ουρλιάζοντας και άλλοτε βρίζοντας.
Επειτα ακούει μια γυναίκα να σχολιάζει πικρόχολα την αδερφή της - «Η Κέλι δεν είναι ούτε θλιμμένη ούτε μόνη. Ολοι την αγαπούν πάρα πολύ. Εχει έναν καλό σύζυγο και πολλούς φίλους και είναι αυτό που με αρρωσταίνει». Μερικά τετράγωνα πριν αποβιβαστεί, ακούει έναν άλλον άντρα να παινεύεται για τις ερωτικές του (φανταστικές ή πραγματικές) επιτυχίες: «Το αναγνωρίζω, είμαι ένας πολύ ενδιαφέρων άνθρωπος, αλλά εγώ μ' έναν τύπο σαν κι εμένα δεν θα έβγαινα ποτέ...».
Ακολουθούν γέλια και κλάματα, μερικές ακόμα, απίθανες ή λιγότερο απίθανες ιστορίες, και έπειτα από μισή ώρα, έκπληκτος από τα όσα άκουσε κατά τη διάρκεια της διαδρομής, ο πελάτης πληρώνει το κόμιστρο και αποβιβάζεται.
Πρόκειται για την τελευταία μόδα που κυριολεκτικά κυκλοφορεί στους δρόμους του Μεγάλου Μήλου. Η ιδέα ανήκει στον 35χρονο καλλιτέχνη - οδηγό για τις ανάγκες της τελευταίας του δουλειάς - Ντάνιελ Γουίλσον και αφορά όλα όσα οι Νεοϋορκέζοι θα ήθελαν να εκμυστηρευτούν αλλά δεν τολμούν παρά μόνο όταν βρίσκονται στο εσωτερικό ενός ταξί.
Επί τέσσερις εβδομάδες και στη διάρκεια της βραδινής βάρδιας - από τις πέντε το απόγευμα ώς τις πέντε το πρωί της επόμενης ημέρας - ο νεαρός καλλιτέχνης που ζει και εργάζεται μεταξύ Βερολίνου και Νέας Υόρκης, κατέγραφε τις συζητήσεις όλων όσων επιβιβάζονταν στο αυτοκίνητό του. Στη συνέχεια, τις μόνταρισε επιδέξια, πρόσθεσε και στιγμιότυπα από τις διαδρομές και τώρα το έργο του προβάλλεται στις οθόνες που έχει εγκαταστήσει στο πίσω μέρος του οχήματός του.
Το αποτέλεσμα; Ποπ αρτ στους τέσσερις τροχούς συν κάποια μικρά προβλήματα νομικής φύσεως, καθώς ο νεαρός άτυπος εξομολογητής των Νεοϋορκέζων δεν ενημέρωνε τους επιβάτες για την καταγραφή των λεγομένων τους.
Πράγματι, το μοναδικό κατακριτέο στην απλή και παράλληλα εξαιρετική ιδέα του καλλιτέχνη - παρακολούθησε μαθήματα και έδωσε εξετάσεις για να μπορέσει να πάρει άδεια οδηγού ταξί - ήταν το συγκεκριμένο ζήτημα.
Παρ' όλο που στη Νέα Υόρκη υπάρχει νόμος που χαρακτηρίζει νόμιμες τις καταγραφές συζητήσεων όταν τουλάχιστον ένας από τους συμμετέχοντες γνωρίζει ότι η συζήτηση καταγράφεται, αρκετοί νομικοί υποστηρίζουν ότι η «επικοινωνία» του Γουίλσον με τους επιβάτες του ενδεχομένως να μην εκλαμβάνεται ως συζήτηση. Ο πρόεδρος της ένωσης οδηγών ταξί και λιμουζινών της Νέας Υόρκης, δίχως να αναφερθεί σε παραβίαση συγκεκριμένων κανόνων, μίλησε για «εσφαλμένη κρίση» από τη μεριά του καλλιτέχνη.
Ομως πριν εκθέσει το έργο του και παράλληλα εκτεθεί και ο ίδιος, ο Γουίλσον συμβουλεύτηκε τους Εθελοντές Δικηγόρους για τις Τέχνες, μια οργάνωση παροχής νομικής βοήθειας σε καλλιτέχνες. Παρ' όλο που οι επιβάτες που θα τύχαινε να ακούσουν τη φωνή τους θα μπορούσαν να τον μηνύσουν και να ζητήσουν την απαγόρευση χρήσης του συγκεκριμένου υλικού, δεν υπήρχε κίνδυνος να αντιμετωπίσει βαρύτερες κατηγορίες.
Προς το παρόν, η μοναδική (θετική) συνέπεια είναι η επιτυχία. Η συγκεκριμένη εγκατάσταση σε κίνηση του νεαρού καλλιτέχνη πρωταγωνίστησε στην περίφημη «Armory Arts Week» που διοργανώνεται κάθε Μάρτιο στη Νέα Υόρκη. Κοινό και κριτικοί μίλησαν για μια «συναρπαστική εμπειρία», «για ένα από τα πιο πρωτότυπα και διασκεδαστικά πράγματα που έχουν συμβεί τον τελευταίο καιρό».
Σύμφωνα με τον Γουίλσον, η επιτυχία του εγχειρήματός του οφείλεται στο γεγονός ότι «ο ταξιτζής δεν είναι σαν τον μπάρμαν ο οποίος πρέπει να προσποιηθεί ότι ενδιαφέρεται για όσα ακούει. Οποιος οδηγεί το κίτρινο αυτοκίνητο είναι σαν να μην υπάρχει, ο κόσμος αισθάνεται ελεύθερος και μιλάει για τα πιο αληθινά πράγματα, για οτιδήποτε περνάει από το μυαλό». Επιζητώντας τον αυθορμητισμό των επιβατών, ο Γουίλσον επέλεξε να καταγράψει μονάχα τις συνομιλίες που πραγματοποιούσαν οι επιβάτες είτε συνομιλώντας μεταξύ τους είτε μιλώντας στο κινητό. Οποτε απευθύνονταν σ' εκείνον η ηχογράφηση σταματούσε.
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψε την άποψή σου...